Met zijn verrekijkerogen, rupsbanden
en lichaam als een kleine kubus is het titelpersonage uit
Pixars nieuwste animatiefilm Wall·E niet het prototype
van een grote held. Regisseur en schrijver Andrew Stanton
bouwt zijn verhaal net als vijf jaar geleden bij Finding Nemo
op rond de underdog en hij vindt ook nu oprechte emoties op
plekken waar die het minst voor de hand liggen. Want juist
door zijn bijna naïeve nieuwsgierigheid is het robotje
menselijker dan de echte mensen op zijn pad.
Aan het begin van de tweeëntwintigste
eeuw werd onze vervuilde planeet onbewoonbaar verklaard en
de mensheid trok in reusachtige ruimteschepen het heelal in.
Maar de persoon die als laatste het licht uit moest doen,
zag één opruimrobotje over het hoofd. Zo kan
het gebeuren, dat zevenhonderd jaar later de kleine Wall·E
(met de computerstem van Ben Burtt) nog steeds braaf vuil
verzamelt, samenperst en stapelt. Na decennia activiteit heeft
hij een persoonlijkheid ontwikkeld: hij bewaart vreemde gebruiksvoorwerpen
en kan genieten van oude films. Bovenal is hij echter eenzaam.
Daarom raakt hij gefascineerd wanneer een ruimteschip landt
en hij oog in oog staat met Eve (Elissa Knight), de robot
die onderzoekt of hier weer leven mogelijk is.
De eerste helft zit zo vakkundig in
elkaar, dat het behoort tot het beste van het animatiegenre.
Bijna zonder dialogen wordt de persoonlijkheid van Wall·E
geschetst en krijgt de dagelijkse opruimroutine iets magisch.
Hoewel de komst van Eve de functie heeft van startschot voor
het echte verhaal, is ook hun ontmoeting voorzien van een
dosis humor en tederheid. Zodra hun reis door de ruimte begint
en het scenario soms verzandt in een aanklacht tegen de massaconsumptie,
wordt pas zichtbaar hoe dun de plot is. Aan boord van ruimteschip
Axiom, vol dikke mensen op zwevende ligbedden, komt het niet
verder dan een verzameling wilde achtervolgingen.
Niettemin blijft Wall·E als
geheel overeind, omdat het heeft gekozen voor de vorm van
een futuristisch sprookje. Hoe groter het gevaar is, hoe groter
de wetenschap dat niemand ooit echt gevaar loopt. Gelukkig
maar, daar is het ontwerp van Wall·E veel te vertederend
voor. En ironisch genoeg, hoe knap en overtuigend de scènes
in de ruimte ook zijn, het zijn de scènes tussen de
verlaten zandhopen op Aarde, met bewust bewogen zoomshots
en onscherpe details als stijlelement, die de suprematie van
Pixar weer onderstrepen.
wall·e
- 98 min (andrew stanton) stemmencast: ben
burtt, elissa knight, jeff garlin, fred willard, john ratzenberger
& sigourney weaver gezien: 05.08.08 -
utrecht, rembrandt