Laat typisch Britse humor zich wel
verfilmen? Komen die heerlijk onderkoelde ironie en die droge
understatements over op het witte doek? Regisseur Garth Jennings
waagt een poging met zijn The Hitchhiker's Guide to the Galaxy,
een speelfilmversie van wat eerder al een reeks boeken, een
televisieserie en een radioshow was en die helaas te laat
kwam voor de geestelijk vader Douglas Adams (hij overleed
enkele jaren geleden). Het blijkt een geslaagde poging. Tot
halverwege.
Het leven is zeker geen pretje voor
Arthur Dent (Martin Freeman). Zijn huis moet worden gesloopt
voor de aanleg van een nieuwe snelweg en net als hij van de
eerste schrik is bekomen, onthult zijn goede vriend Ford Prefect
(Mos Def) dat hij van een andere planeet afkomstig is en dat
de Aarde over twintig minuten wordt gesloopt voor de aanleg
van een route door de hyperspace. De twee liften net op tijd
mee met een ruimteschip van de Vogons, kwaadaardige bureaucraten
die de jacht hebben geopend op de ontvoerde en tweehoofdige
president Zaphod (Sam Rockwell). Tijdens de reis krijgen Arthur
en Ford nog gezelschap van Trillian (Zooey Deschanel) en een
manisch depressieve robot (Alan Rickman). De inzet? Antwoord
op de vraag over het leven, het heelal en de rest.
Vooral in het begin is het tempo van
de ontwikkelingen duizelingwekkend. Woordgrappen en visuele
humor zetten de toon voor een vertelstructuur waarin een voice-over
in combinatie met geanimeerde voorbeelden uit het intergalactisch
liftershandboek bijna net zo vanzelfsprekend is als zingende
dolfijnen, een tweetal pratende muizen en een bizarre wereld
waar het gebed bestaat uit heel hard niezen. In de tweede
helft verliest het scenario echter aan momentum. Clichés
over ontvoerde vrouwen, archetypische schurken en tweede kansen
doen afbreuk aan de luchtige sfeer, terwijl de ontknoping
een geforceerde deus ex machina lijkt: de tijd was op, dus
is het nú afgelopen.
The Hitchhiker's Guide to the Galaxy
slaagt derhalve wel in het verfilmen van de typisch Britse
humor. Waar het echter aan schort, is structuur. Bij gebrek
aan coherentie verzandt de humor al snel in een aaneenrijging
van grappen. Die zijn soms flauw en soms geestig, maar het
is de hoeveelheid grappen die een bezwaar wordt. Alleen de
depressieve Marvin is van begin tot eind leuk, met dank aan
Rickmans in zoutzuur gedoopte stem.
the hitchhiker's
guide to the galaxy
- 110 min (garth jennings) cast: martin freeman,
mos def, zooey deschanel, sam rockwell, alan rickman &
john malkovich gezien: 16.08.05 - utrecht,
camera / studio