Hoera! Je bent weer aan het tekenen!
Voor het eerst sinds 2005 heb je een volledige comic van Hellboy
geschreven én getekend! Toen ik dat nieuws een maandje
of twee geleden las, kon ik het nauwelijks geloven. Ik heb
die pagina uit de Previews bestelgids uitgeknipt en onder
mijn kussen verstopt en ik was ervan overtuigd, dat het de
volgende ochtend een euforische droom zou zijn geweest. Maar
nee, een dag erna stond de aankondiging voor Hellboy: In the
Chapel of Moloch daar nog precies zo. De pagina lag wel bij
het voeteneind. Benieuwd hoe dat daar terecht is gekomen.
Deze week is het dan eindelijk zover.
Vandaag ligt de nieuwe Hellboy in de Amerikaanse winkels,
morgen duikt de comic hier bij ons op in de plaatselijke stripwinkels.
Ik weet nu al, dat ik in de rij zal staan. Ook als verder
helemaal niemand in de rij staat, zal ik in mijn eentje die
rij vormen. Omdat een Hellboy geschreven én getekend
door de geestelijk vader een evenement is, dat een rij verdient.
Het staat misschien een beetje raar, misschien sta ik daar
voor paal, maar dan kan ik later in elk geval vertellen, dat
ik mijn morele plicht heb gedaan. Ik volg je carrière
sinds je die eerste keer bij Dark Horse binnen kwam wandelen:
in de rij staan, dat is het minste wat ik kan doen.
Natuurlijk is het vreemd dat een Hellboy
geschreven én getekend door de geestelijk vader een
evenement is geworden. Dat mag eigenlijk niet. Maar ja, als
je 's avonds voor het slapen een velletje papier onder je
kussen legt, mag je dat 's ochtends eigenlijk ook niet bij
het voeteneind terugvinden. En toch gebeurt het. Zo is het
leven nu eenmaal. Blijkbaar woel ik in mijn slaap zo erg,
dat ik voorwerpen naar de andere kant van het bed verplaats
en blijkbaar ben jij te druk met het doen alsof je filmmaker
bent. Ik geef je geen ongelijk. Als ik elke dag met Guillermo
del Toro op de set zou kunnen rondhangen, zou ik dat ook doen.
Vooruit, ik geef toe, zelf zou ik het stiekem voor Selma Blair
doen, maar het idee is hetzelfde: jij had wat beters te doen.
Wat leukers.
Volgens mij is iedereen het met je
eens. Iedereen, zelfs de grootste criticus, geeft je gelijk.
Ik kan geen artikel over of aankondiging voor je nieuwe Hellboy
lezen of het wordt gepromoot als de knalfuif van de eeuw.
Niemand die even de vraag stelt, waarom het in vredesnaam
drie jaar moest duren voor je weer je eigen strip ging tekenen.
Ik kan niet anders concluderen, dan dat iedereen hetzelfde
denkt als ik: Selma Blair. Ze gunnen het je, zij zouden het
ook doen. Eén enkele comic geschreven én getekend
door jou en ze zijn tevreden. Als het meezit, kunnen ze er
weer drie jaar tegenaan. Schrijf dat maar alvast in je agenda.
Weet je, als ik in mijn slaap een
vel papier van onder het kussen naar het voeteneind kan verplaatsen,
dan vraag ik me af, of ik dat ook met grotere voorwerpen kan.
Die agenda, bijvoorbeeld. Of nog oneindig veel interessanter,
een mens. Kun jij niet even wat voor mij regelen met Selma
Blair? Zie dat dan als jóuw morele plicht. Dan laat
ook ik je de komende drie jaar met rust.