'A killing moon hangs like a sickle
in the sky.' Ken je dat zinnetje nog? Kun jij je herinneren
waar het vandaan komt? Van welke comic dat ooit de opening
was? Laat me je vertellen: ik weet het nog maar al te goed.
Het is een tekst waar ik zeker een volle week van wakker heb
gelegen. Ik vertaalde het in een zomer dat ik zo ziek was,
dat ik eigenlijk op sterven na dood was; elke nacht hallucineerde
ik door het arsenaal aan medicijnen dat ik slikte en ik werd
met een schrikbarende regelmaat wakker met dat ene zinnetje
op mijn netvlies.
Vooruit, ik help je uit de brand,
want ik merk dat je het antwoord schuldig gaat blijven. The
Darkness #21, met als de coverdatum mei 1999. De eerste pagina's
werden getekend door een toen nog zeer jonge Dave Finch, die
pas jaren later zou doorbreken, terwijl de rest voor rekening
kwam van een toen nog zeer jonge Clarence Lansang, die al
die jaren vergeefs is blijven wachten op zijn doorbraak. Ik
herinner me, dat ik vol goede moed aan die klus begon. Twee
tekstkaders, twee balloons, dat zijn pagina's waar ik vrolijk
van word. Dat is lekker snel verdiend. Voor ik het wist, had
ik de eerste zin al vertaald. Iets over een bloedrode maan
en een sikkel. Lekker makkelijk.
Bijna had ik de bladzijde al omgeslagen.
Tot ik goed naar de tekening keek. Want daar, die paginagrote
opening, zag ik hoe een jong meisje in paniek op de vlucht
slaat voor een leger aan duivelse monsters. Met op de achtergrond
hoog aan de hemel een witblauwe en vooral heel volle maan.
Nu ben ik aardig creatief met de taal, maar als je denkt,
dat ik een volle maan kan omschrijven als een sikkel, heb
je het mis. Zelfs hallucinerend lukte mij dat niet. Het was
tekenend voor hoe in die tijd iedereen bij Top Cow langs elkaar
leefde. Een schrijver die niet overlegt met de tekenaar, een
tekenaar die geen flauw idee heeft waar de schrijver het over
heeft, een inkleurder die zijn gang gaat en een redactieteam
dat liever de surfplank waxt. Dat schoot niet op.
Dat was de stand van zaken in de comicwereld
toen hij het stokje mocht overnemen van Garth Ennis als vaste
schrijver van The Darkness. Het is niet dat ik je slecht vond.
Je moest alleen werken onder omstandigheden die echt goede
comics onmogelijk maakten. Jij werd in het diepe gegooid.
Bij Top Cow dachten ze, dat alles wel goed zou komen als ze
het kroegvriendje van Garth zouden inhuren. Vertederend naïef,
maar natuurlijk werkt het niet. Ze hebben je een tijdje laten
spartelen, tot je het welletjes vond en je de mainstream de
rug toekeerde. Terecht! Juweeltjes als 'A killing moon hangs
like a sickle in the sky' hebben je carrière voorgoed
de vernieling in geholpen.
Lag het aan jou? Als ik eerlijk ben,
nee, het lag niet aan jou. Kwestie van verkeerde zomer, verkeerde
hallucinatie. Daarom wil ik hierbij mijn excuses aanbieden
voor al die keren dat ik 's nachts buiten liep, naar een volle
maan keek en dacht aan wat voor nachtmerries je me hebt bezorgd.
Het lag niet aan jou, het lag aan mij.