Vandaag nemen we afscheid van Todd.
Bij het betreden van de kerk deed het me ontzettend deugd,
dat ik zo veel volle banken zag. Dat onderstreept maar weer
hoeveel mensen Todd in zijn leven heeft geraakt met zijn creativiteit
en zijn talent. Het is een blijk van waardering en een teken
van respect dat een man met zijn staat van dienst meer dan
verdient. Daarom is het jammer dat, bij nader inzien, ruim
driekwart van die aanwezigen bestaat uit schuldeisers, onterecht
ontslagen werknemers en alle bijbehorende advocaten, notarissen
en adviseurs.
Eén ding staat dus als een
paal boven water: Todd was een gewild man. En dan bedoel ik
niet alleen bij de fiscus, maar toch vooral ook bij hem thuis.
Het maakte Todd namelijk niet uit van wie het geld precies
kwam en naar wie het geld precies moest, als aan het eind
van de maand maar een bedrag onder de streep stond waarmee
hij genoeg brood op de plank kon zetten voor heel zijn gezin.
Een dochter erbij betekende al snel een nieuwe serie over
Spawn erbij, anders kon huize Todd één plakje
worst minder op de boterham leggen. Toen de rek eruit was
en ook series als Spawn the Undead waren stopgezet, kwam de
collectie voorbehoedsmiddelen weer uit de kast.
Op stripbeurzen stond Todd ook altijd
in het middelpunt van de belangstelling. De eerste keer dat
ik hem zag, was hij waanzinnig druk met niets doen in de hoek
waar mensen in de rij stonden voor een handtekening van comicmakers.
Ik stond helemaal aan de andere kant en dacht dat ik hem best
wel even kon roepen. Dat viel vies tegen. Vijftig duizend
mensen in één ruimte maken veel lawaai. Jim
Lee, die ineens was opgedoken en recht voor mijn neus was
gaan signeren, zag mij de longen uit het lijf roepen, had
medelijden en nodigde me uit voor een praatje; zo sneu was
dat tafereel. Uiteindelijk heeft Todd mij via via alsnog een
stapel gesigneerde comics gegeven, maar dat ene moment is
wel tekenend voor wat voor een persoon hij was.
Want ja, Todd was iemand die deed
wat hij zelf wilde, wanneer hem dat zelf uitkwam. Het is die
levensvisie die aan de wieg stond van Image Comics, het is
dat motto dat hem keer op keer in de rechtbank deed belanden
en het is een prachtige rode draad voor zijn carrière,
van zijn succes met Spawn tot zijn ongekende geldverkwisting
met het kopen van de honkbalspullen die nog geen acht maanden
later bij het vuilnis konden. Overigens, voor wie interesse
heeft: na de crematieplechtigheid is gelegenheid tot het doen
van een bod op de laatste homerunballen die Todd zelfs aan
de deurwaarder niet kon slijten. Ook op de geflopte merchandise
van Tony Twist kan worden geboden.
Vandaag nemen we dus afscheid van
Todd, de man die ver boven zichzelf uitgroeide en symbool
stond voor een hele generatie makers die zich aan het juk
van de grote uitgeverijen ontworstelde. Dat hij daardoor nauwelijks
meer aan tekenen is toegekomen, is niet zo erg. Zo goed was
hij nu ook weer niet. Dat kunnen we best missen.