Vandaag nemen we afscheid van Neil.
Mij is verteld, dat hij in zijn testament vrij specifiek is
geweest over zijn uitvaart. Niet alleen wat betreft deze hele
ceremonie, maar ook wat betreft de gastenlijst en de plek
waar die gasten plaats moeten nemen. Omdat trollen en elfjes
elkaar slecht kunnen hebben. En omdat sommige goden de realiteit
in tweeën kunnen scheuren als ze per ongeluk een keer
kuchen. Gothics die zijn werk willen claimen als basis voor
hun levensstijl zijn evenmin welkom. Vandaar de grote metaaldetector
bij de ingang van de kerk. Piercings, en zo.
Toen mij werd gevraagd of ik op deze
dag wat over Neil wilde vertellen, kwam ik al snel uit op
de twee keer dat wij elkaar hebben gesproken. De eerste keer
dat ik hem op een stripbeurs zag, had hij voor het eerst zijn
zonnebril niet op. Voor het eerst, misschien wel voor het
eerst in zijn leven, waren de ogen niet verborgen achter twee
donkere glazen. Niemand herkende hem. Niet incognito gaan,
dat was voor hem de ultieme vermomming. Mensen geloofden hem
ook niet meer als hij zich voorstelde. Voor hen was de schrijver
van The Sandman iemand met een zonnebril. Stiekem vond Neil
het prachtig. Hij genoot ervan.
De tweede keer dat ik hem zag, ging
het ook over donkere glazen. Maar dan van een heel ander soort.
Het ging toen namelijk om glazen waar bier in kan. Heel veel
bier. Want Neil was nu eenmaal een echte Brit, een drinker
in hart, nieren en lever. Die avond, in een bar met uitzicht
op het beursgebouw, zag ik Neil zoals Neil in het echt was.
Na twee biertjes verzon hij de complete plot voor American
Gods, zeven glazen later had hij de outline voor Anansi Boys
in zijn hoofd en aan het eind, toen we naar onze hotelkamers
strompelden, had hij ook nog een vaag ideetje voor een comic
over de Eternals. Hij was ervan overtuigd, dat hij dat idee
wel aan Marvel zou kunnen verkopen, hoe slecht hij het zelf
ook vond. U weet hoe dat is afgelopen. Neil lachte zich gek.
Dat is hoe ik Neil in gedachten wil
houden. Nee, niet als een lamme Brit die leunend tegen zijn
deur over het elektronische slot braakt en zo voor een kortsluiting
in het hotel zorgt die de helft van de gasten voor vierentwintig
uur in hun kamer opsluit. De Neil die ik me wil blijven herinneren,
is Neil met een glimlach op zijn gezicht. Met of zonder zijn
zonnebril, dat maakt mij niet uit, want dat is uiterlijk vertoon,
dat is het oppervlak. Zijn kleren waren niet altijd zwart
omdat hij een fashion statement wilde maken. Zijn kleren waren
altijd zwart omdat dat zo handig was. Omdat je op zwart geen
vlekken ziet. En omdat het zo lekker kleurde bij zijn zonnebril.
Vandaag nemen we dus afscheid van
Neil, de man met fantasie voor twee. Als geen ander kon hij
sprookjes tot leven laten komen, als geen ander kon hij de
saaie wereld om ons heen veranderen in een wereld waarin magie
nog echt bestond. We zullen hem niet missen. Elke avond als
we gaan slapen, wacht hij op ons in dromenland.