Bill Jemas is een lul. Dat je weet
dat ik aan jouw kant sta. Ik heb onmiddellijk mijn wekelijkse
potje squash met hem afgezegd en het uitlaten van zijn vier
hondjes kan hij ook vergeten. Die shit ruimt hij in het vervolg
zelf maar op. Of beter, hij laat dat klusje mooi opknappen
door zijn persoonlijke schoothondje Joe Quesada. Heb je gezien
hoe snel die ruggengraatloze marionet met een uitgebreide
verklaring kwam toen het nieuws over jouw ontslag wereldkundig
was gemaakt? Te zielig voor woorden.
Hoe Joe het ook wendt of keert, je
bent domweg ontslagen omdat jij je niet kon vinden in de nieuwe
richting die Bill voor de Fantastic Four in gedachten heeft.
Nu ben ik van mening dat een winning team te allen tijde gelijk
heeft. Jij en Mike vormen zo'n team; onder jullie bezielende
leiding is Marvels oudste superheldenfamilie populairder dan
het de afgelopen tien jaar is geweest. In de verte weerklinkt
vaag iets van de oude glorietijd onder John Byrne (toen de
beste man nog niet was verworden tot het vastgeroeste boegbeeld
van vergane glorie dat hij vandaag de dag is). De Fantastic
Four zijn weer cool. Perfecte timing, met de film op komst.
Bill weet echter beter. Natuurlijk
weet Bill het beter. Hij denkt immers nog steeds dat hij naast
directeur ook een volleerd schrijver is. Zonder schaamte claimt
hij een aandeel in het succes van de Ultimate comics. Misschien
moet iemand hem inwrijven dat zijn inbreng beperkt is gebleven
tot het zetten van een krabbeltje onder de geweldige scripts
van Brian Michael Bendis en Mark Millar. En waarom hij zo
trots is op Marville, zonder enige twijfel de slechtst geschreven
serie sinds Rob Liefelds Youngblood, is mij helemaal een raadsel.
Het ligt vast aan die softporno covers. Waarschijnlijk heeft
deze abjecte masturbatiefantasie Bill definitief in zijn eigen,
natte droomwereld gestort.
Even dacht ik dat het een uitgekiende
marketingtruc was. Dat jij jankend van het lachen achter je
computer samen met Bill en Joe bij elke nieuwe furieuze reactie
op de verschillende messageboards rijkelijk toastte op een
geslaagde stunt. Dat jullie dit hele plan vooraf hadden uitbedacht
en soppend van de aandacht uitkeken naar het moment waarop
het ontslag uit respect voor de fans ongedaan zou worden gemaakt.
Ik had je bijna een lollig sms'je gestuurd. Maar toen las
ik het inmiddels beruchte citaat waarin jij het vermoeden
uitte dat Bill je opvolger zou worden. Dat zijn geen grappen
meer. Zoiets zeg je niet zomaar; je was écht ontslagen.
Toen ik eind 2001 een dag bij Marvel
te gast mocht zijn, was Bill één van de eerste
personen die ik tegen het lijf liep. Hoe meer domme, gekke
beslissingen vanuit zijn ivoren toren komen, hoe meer ik besef
dat hij met zijn knetterende zenuwtics rond beide ogen toen
al een labiele indruk op me maakte. Niemand is veilig voor
zijn nukken. Jij ook niet. Ik vraag me af hoe lang het duurt
voor andere schrijvers van naam eieren voor hun geld kiezen.
Mij hoeft hij in ieder geval niet meer te bellen. Wat een
lul.