In de laatste Previews van het jaar,
met nieuwe comics voor februari, brengt Dark Horse enkele
interessante verzamelingen tekenwerk. Zo komt in Dawn: The
Worlds of Final Fantasy het werk van Yoshitaka Amano aan bod,
terwijl de gestileerde kunst van Tara McPherson wordt gebundeld
in deel twee van Lost Constellations. De uitgeverij biedt
tevens herdrukken van de klassieke Turok, de graphic novella
Star Wars Adventures en een Hellboy roman.
Na de aandacht voor de 'dood' van
Batman pakt DC uit met een tweedelig verhaal door Neil Gaiman
in Batman en in Detective Comics, getekend door Andy Kubert.
Intussen komen Nightwing, Robin en Birds of Prey tot een eind
en is 'Origins & Omens' voor veel series het centrale
thema van deze maand. The Mighty is een nieuwe serie met fijn
tekenwerk van Peter Snejbjerg, maar het nieuwe R.E.B.E.L.S.
sla ik over. Bij Vertigo is het tijd voor het honderdste en
tevens laatste hoofdstuk van de moderne klassieker 100 Bullets,
een reeks die nauwelijks reclame behoeft. Dat ligt anders
bij Air, de nogal tegenvallende fantasy die flink wordt gepromoot,
met de eerste bundel en een regulier deel van één
dollar. Goed nieuws: een nieuwe druk voor Transmetropolitan.
Zo langzaamaan komt Image met meer
en meer boeiende projecten. Steven T. Seagle begint aan de
miniserie Soul Kiss, Joe Kelly geeft het startschot voor zijn
Bad Dog en Duncan Rouleau trapt af voor zijn miniserie The
Great Unknown. Ook interessant is een nieuwe druk van Codeflesh
door Joe Casey en Charlie Adlard en bij Top Cow is The Darkness
toe aan deel vijfenzeventig. Want ook Image kent de truc van
terugkeren naar de oude nummering.
Nu Secret Invasion is afgelopen, kan
bij Marvel de volgende verhaallijn van start gaan. Dark Reign
is vooral een kwestie van veel geheimzinnigheid, maar het
brengt in elk geval een handjevol nieuwe series, waaronder
een herstart voor Black Panther. Dat de Panther nu blijkbaar
een vrouw is, ligt totaal in de lijn van de trend bij deze
uitgeverij. In het Ultimate universum komen Ultimate Fantastic
Four en Ultimate X-Men tot een eind, wat gezien het basisidee
van deze series een juiste keuze is. Elders in het Marvel
universum valt het doek voor She-Hulk, lijkt Astonishing Tales
een tot mislukken gedoemd experiment en keert het personage
Darkhawk weer terug in de crossover 'War of Kings'. Al met
al liefst negen maal een nummer één, deze maand.
Dat is erg veel.
Het katern der independents komt op
gang bij uitgeverij Devil's Due, waar I Am Legion van Fabien
Nury en John Cassaday de draad van de vorige maand oppikt,
terwijl Dynamite het succesproject Superpowers nu wel heel
erg aan het uitmelken is met Masquerade als spin-off. Bij
IDW Pubslishing wordt Angel overgenomen door een volgend team
makers, mag Scott Lobdell zich uitleven op de parodie Whatmen
en brengt John Byrne zijn oude Next Men en Danger Unlimited
ook onder bij deze uitgeverij. Tot slot presenteert talent
Bryan Lee O'Malley bij Oni Press zijn vijfde graphic novel
uit de eigenzinnige reeks over Scott Pilgrim, voor mij zeker
verplichte kost.
comics
:: in
dark
tower: treachery (marvel) Aan het concept
lag het niet. Zeker niet. Marvel verstripte The Dark Tower,
de romanklassieker van Stephen King, tot een reeks miniseries
die de boeken zouden uitdiepen, trok daarvoor schrijver Peter
David en tekenaar Jae Lee aan en had nog voor het uitkomen
van het eerste nummer een hit in handen.
Maar de eerste miniserie viel, na
een veelbelovend begin, toch wat tegen. Deels omdat geen sprake
was van een echt einde, deels omdat de vertelstijl gebruik
maakte van veel decompressie. In de tweede miniserie werd
dat nog erger, waardoor bijna niets gebeurde. En ook de derde
miniserie, Treachery, begon erg afwachtend. Tot het tweede
nummer verscheen. Daarin werd een omslag zichtbaar die het
verhaal inhoud gaf, die de personages nadrukkelijker in beeld
bracht en die de nodige spanning opleverde. Dat Lee fantastisch
kan tekenen en dat David prima met woorden kan spelen, was
duidelijk, maar pas nu is de synergie van die twee voelbaar.
Daarom lost de reeks Dark Tower miniseries
voor het eerst alle beloftes in. Hopelijk blijft dit niveau
gehandhaafd, nu de makers vertrouwd zijn geraakt met de materie,
momentum hebben gevonden en nog altijd worden gesteund door
uitstekende verkoopresultaten. Ik blijf het in elk geval volgen,
voor het eerst met écht plezier.
comics
:: out
spawn
(image) Al sinds halverwege de jaren negentig
is voor Spawn een speciaal plekje in mijn hart gereserveerd.
De serie behoort tot de eerste golf comics van Image die in
het Nederlands werden vertaald en in die vertaalde versie
hield Todd McFarlane's creatie het langer vol dan de rest.
De laatste jaren ging het echter heel hard achteruit.
In 2006 hield ik het voor gezien toen
de nieuwe makers voor mijn gevoel op geen enkel vlak voor
verbeteringen konden zorgen. En waarschijnlijk besefte McFarlane
dat zelf ook, want dit jaar moest het roer weer om. Brian
Holguin kwam terug als co-schrijver, Whilce Portacio werd
aangetrokken als nieuwe tekenaar en het verhaal werd volledig
herstart, met een nieuw personage in de rol van Spawn. Twee
nummers later blijkt dat veel van de veranderingen gekunsteld
zijn: een ongeschreven blad als nieuwe hoofdrolspeler, nee,
dat haalt het niet bij de gewelde geest van Al Simmons, de
voormalige Spawn. Een herstart zonder emotionele basis mist
hart en ziel.
Portacio's tekenwerk is voldoende
duister en krasserig voor een comic als Spawn, dat staat buiten
discussie. Toch mist het die eigenzinnige chaos die deze tekenstijl
vroeger kenmerkte. Ook de inkleuring is te tam, te bruin en
te saai, waardoor de pagina's op elkaar lijken en geen dynamiek
uitstralen. De nieuwe Spawn kan mij niet bekoren.