Aardig nieuws bij Dark Horse is dat
de titel Buffy, the Vampire Slayer eindelijk een link legt
met Fray, de serie van jaren geleden. Dat daarbij Karl Moline,
de tekenaar van toen, wordt ingezet, is helemaal netjes. Verder
start Steve Niles een nieuwe, vierdelige miniserie uit de
reeks Criminal Macabre, tekent Richard Corben een verse Hellboy
mini, klinkt het startschot voor BPRD: The Warning en is het
tijd voor Conan the Cimmerian.
Vanuit DC wordt weer een stapeltje
miniseries gelanceerd dat verband houdt met de crossover Final
Crisis. En in één adem wordt de miniserie Ambush
Bug: Year None genoemd als 'special event', wat stiekem een
goede grap is en met Keith Giffen als co-schrijver garant
zal staan voor humor. Zowel Superman als Batman krijgt een
cover van Alex Ross, wat zoveel betekent als, 'Oppassen, belangrijke
comic,' maar wat mij nog niet enthousiast maakt. De terugkeer
van Batgirl, nu als zesdelige miniserie, lukt dat evenmin.
Voor enthousiasme moet worden doorgebladerd naar de afdeling
Vertigo, waar The Alcoholic een interessante hardcover is
vanwege het plezierige tekenwerk van Dean Haspiel en waar
Fables, de moderne klassieker van schrijver Bill Willingham,
inmiddels toe is aan het vijfenzeventigste nummer.
De aandacht gaat bij Image uit naar
Comic Book Tattoo, een bundel van verhalen gebaseerd op en
geïnspireerd door de songs van Tori Amos. Ik pas, want
met dit soort graphic novels weegt het kleine aantal kwalitatief
goede verhalen zelden op tegen de overige, middelmatige vertellingen.
De miniserie I Kill Giants heeft wel wat, al was het alleen
omdat Joe Kelly de schrijver is. En studio Top Cow onderstreept
nog, dat Stjepan Sejic steeds mooiere covers tekent.
Feest bij Marvel, want daar is Uncanny
X-Men toe aan het vijfhonderdste deel. Weinig series hebben
die mijlpaal meegemaakt, dus dat maakt dit een bijzonder moment.
Tevens treedt Matt Fraction aan als nieuwe co-schrijver en
Greg Land verzorgt het tekenwerk, wat ook kan bijdragen aan
een goede stemming. Warren Ellis en Simone Bianchi als nieuwe
makers van Astonishing X-Men, daar geldt hetzelfde voor. Veel
minder interessant zijn de terugkeer van Squadron Supreme,
nu met een andere schrijver, de vele Secret Invasion tie-ins,
de overbodige terugkeer van Hellcat en de komst van Travel
Foreman als de tekenaar van Immortal Iron Fist. Toegegeven,
Foreman is ietsje beter geworden, maar zijn personages blijven
toch van die anatomisch onmogelijke ruggengraten hebben.
De independents herbergen enkele verrassingen,
waaronder bij Amaze Ink / Slave Labor een nieuw nummer van
het zo morbide Lenore en een paperback van Halo and Sprocket,
vroeger een reguliere comic, nu blijkbaar omgezet tot een
reeks paperbacks. Bij Fantagraphics ligt een nieuwe Love &
Rockets klaar, IDW is de plek waar na Angel ook Spike een
eigen reeks krijgt en Top Shelf komt met de hardcover Too
Cool To Be Forgotten, met nieuw werk van Alex Robinson, maker
van het inmiddels klassieke Box Office Poison. Drukke maand,
dat juli, waarbij niet zozeer losse series maar vooral bundels
voor een stevig prijskaartje zorgen.
comics
:: in
kick-ass
(marvel) De laatste tijd verandert alles wat
schrijver Mark Millar aanraakt bijna direct in goud. Zijn
miniserie Wanted, uitgegeven bij Image, is verfilmd en Hollywood
stort zich massaal op het oeuvre van deze Schot. Ook Kick-Ass
wordt al genoemd als mogelijke verfilming, terwijl net pas
een paar nummers zijn verschenen.
Dat neemt echter niet weg, dat dit
nieuwste project bij Marvel wel heel verfilmbaar zou kunnen
blijken. Want in deze serie wordt onze realiteit als basis
genomen; een wereld waar geen gekostumeerde superhelden bestaan
en waar bovennatuurlijke krachten alleen in strips bestaan.
In die wereld is het de jonge Dave Lizewski die, geïnspireerd
door comics, een pak aantrekt en voor superheld speelt. Zonder
superkrachten, maar met een grote dosis durf. Die realistische
aanpak werkt, onder meer ook omdat John Romita Jr de tekeningen
verzorgt en hij met zijn hoekige stijl en dikke lijnen de
door Millar bedachte wereld, waarin een rake klap ook daadwerkelijk
gevolgen heeft, vol overtuiging vormgeeft.
Het is nog te vroeg voor een echt
oordeel. De vertelling herbergt nog allerlei subplots die
later uitgewerkt zullen worden en zelfs de richting van de
serie moet verder worden ingevuld. Wat wel zonneklaar is:
Kick-Ass is een frisse, leuke en zeer modern aangeklede serie
van twee makers die weten waarmee ze bezig zijn.
comics
:: out
suburban
glamour (image) Bij het verschijnen van de
miniserie Phonogram was zeer snel duidelijk, dat tekenaar
Jamie McKelvie een talent is. Zijn strakke lijnen hebben nog
het meest weg van de stijl van Adrian Tomine en dat is een
groot compliment. Daarom ook was McKelvie's soloproject Suburban
Glamour zonder meer verplichte kost.
Maar wat blijkt, als schrijver en
in kleur werkt het allemaal net even minder goed. Door het
werken in full color wordt te veel nadruk gelegd op het tekort
aan dynamiek in de tekeningen. McKelvie's stijl heeft baat
bij zwart en wit en mist door het toevoegen van kleuren dat
wat het zo bijzonder maakt. En het verhaal, over een rebels
tienermeisje dat ontdekt dat ze misschien uit een sprookjeswereld
afkomstig is, verzandt na het eerste nummer in een vreselijk
samenraapsel aan clichés en slechte expositie. Als
dan aan het eind ook nog een dramatische wending moet volgen
die elke lezer al drie maanden eerder zag aankomen, moet de
conclusie luiden, dat de miniserie is mislukt.
Betekent dit nu ook direct, dat McKelvie
door de mand is gevallen als groot talent? Nee, natuurlijk
niet. Hij moet alleen eerst zelf ontdekken waar zijn krachten
liggen en zich niet door zijn ambities laten verleiden tot
projecten als dit Suburban Glamour. Dan komt het uiteindelijk
vanzelf goed en kunnen we vaker van hem genieten.