In het nieuwe jaar viert Dark Horse
het honderdste nummer van Stan Sakai's serie Usagi Yojimbo.
Het is een titel die ik nog nooit eerder heb geprobeerd en
dit lijkt me een mooie gelegenheid. Voor de miniserie Conan
and the Midnight God werkt het team achter de cultcomic Violent
Messiahs weer samen, maar desondanks trekt het me niet. Verder
zie ik herdrukken van oud werk van Mike Mignola, veel Star
Wars en als altijd veel manga wat de klok slaat.
Bij DC doet goed een voorbeeld volgen,
want in de voetsporen van Marvel brengen zij de Annual terug.
Het begint bij Action Comics, door Geoff Johns en Richard
Donner, bijgestaan door een handvol grote tekenaars. Ik denk
dat ik daarvoor pas, net als voor de miniserie Superman &
Batman versus Aliens & Predators, want als een titel al
zo enorm inspiratieloos is, belooft de inhoud weinig goeds.
De specials over Fate zijn eigenlijk alleen interessant vanwege
de betrokkenheid van schrijver Bill Willingham en bij Vertigo
gaat de aandacht uit naar Scalped, alweer een geheel nieuwe
serie. Schrijver en tekenaar ken ik nog niet goed en de preview
overtuigt niet, maar het kan het proberen waard zijn. En altijd
leuk, nieuwe bundels van de frisse series DMZ (de tweede)
en Jack of Fables (de eerste paperback).
Intussen zet Image het nieuwe jaar
hoog in met The Adventures of Spawn, een animatievariant.
In twee one-shots nemen onder meer makers Steve Niles en Nat
Jones de oorlog en horror voor hun rekening, maar zowel '68
als Pieces For Mom laat ik lekker liggen. Wel interessant
zijn de eerste kleurenbundel van Robert Kirkmans creatie Brit,
een kleurenherdruk van Doug Tennapels Gear en het einde van
de fascinerende, zesdelige miniserie Phonogram.
Aan uitmelken doet Marvel ook in het
nieuwe jaar. Civil War: The Return gaat verder met de crossover.
Makers? Paul Jenkins en Tom Raney. Daar ren ik dus niet voor
naar de winkels. Marvel Spotlight maakt reclame voor de miniserie
van Stephen Kings Dark Tower, de crossover Annihilation is
eindelijk voorbij, Immortal Iron Fist klinkt elke maand leuker
en ik heb mijn portie vraagtekens bij Adam Warrens nieuwste
miniserie Iron Man: Hypervelocity. En de persoon verantwoordelijk
voor het lanceren van de verse miniserie Squadron Supreme:
Hyperion vs Nighthawk heeft duidelijk niets geleerd van hoe
bij Image de serie Rising Stars is verknald door dit soort
excessen. Thunderbolts wordt trouwens verplichte kost nu het
wordt gemaakt door Warren Ellis en Mike Deodato Jr. Daar kom
ik niet meer onderuit.
Het is een opvallend rustige eerste
maand van het jaar voor de independent comics. Geen nieuw
deel van Strangers in Paradise betekent dat ik het eerste
katern gewoon kan overslaan, inclusief de probeersels van
Michael Turner bij zijn eigen uitgeverij Aspen. Fantagraphics
brengt oud werk van de gebroeders Hernandez uit in prachtige
hardcovers, maar het addertje in het gras bestaat uit de opmerking
dat enkele verhalen niet in eerdere bundels zijn verschenen.
Vertaling: de rest is een herhaling van onder andere de hardcover
Locas. IDW biedt weinig spannends, Oni komt met de bundel
van het interessante Leading Man en bij Virgin brengen ze
nu nota bene Extended Editions op de markt.
comics
:: in
the
boys (dc) Schrijver Garth Ennis deed het eerder
met Preacher, tekenaar Darick Robertson deed het met Transmetropolitan.
Beide heren voltooiden een meesterwerk voor Vertigo, de alternatieve
imprint van DC. Dat deden ze met vlag en wimpel. De twee series
zijn zonder enige twijfel hoogtepunten van de afgelopen tien
jaar.
Sinds een paar maanden werkt het duo
samen aan The Boys, een in inktzwart cynisme gedoopte serie
over een wereld waarin superhelden net zo vaak aan seksuele
perversiteiten doen als aan het redden van het hele universum.
De insteek is typisch Ennis, met bizarre humor en veelal understatements.
Maar ook Robertson voelt zich thuis met personages die het
midden houden tussen realistisch en cartoonesk. Met deze makers
aan oog voor detail geen tekort. Het probleem is tot nu toe
echter, dat shockeren anno 2006 niet lukt, zeker niet na de
hardheid van Preacher, terwijl wel veel ruimte wordt besteed
aan juist dat aspect. Hopelijk is het een kinderziekte die
snel verdwijnt.
Want eerlijk is eerlijk, The Boys
is gewoon wel een vermakelijke comic met vlotte dialogen,
heerlijke tekeningen en een sfeertje dat doet denken aan Preacher
en Transmetropolitan. Dat is een pluspunt en dat is meteen
de reden waarom ik de boel de komende maanden blijf aankijken.
Deze serie staat nog wel even op mijn lijstje.
comics
:: out
fallen
angel (idw) Bij DC begon het als relatief
onopvallende serie. Met Peter David als schrijver kreeg het
natuurlijk wel wat aandacht, maar Fallen Angel ging over een
nieuwe heldin en had op het eerste gezicht geen enkele band
met de rest van het DC universum. Toch werd het uiteindelijk
een culthit. En meer dan terecht.
Matige verkoopcijfers zijn blijkbaar
het lot van een culthit, ook in het nieuwe millennium. Daarom
trok DC uiteindelijk de stekkers eruit. Maar Fallen Angel
was een creatie van Peter David en dus bleven alle rechten
bij de schepper, die vervolgens een rondje maakte langs de
uitgeverijen. IDW had interesse en eind vorig jaar verscheen
het eerste nummer op het nieuwe thuishonk. Helaas is David
gekoppeld aan tekenaar J.K. Woodward, iemand die met geschilderd
werk niet in de buurt komt van het gebalanceerde werk van
zijn voorganger bij DC. Daarnaast is David zelf een volstrekt
andere kant opgegaan met zijn hoofdpersonages. Fallen Angel
is Fallen Angel niet meer.
Al een paar maanden vond ik de kwaliteit
van de serie minder worden. Aan het tekenwerk werd ietwat
gesleuteld, maar de veranderingen waren geen verbetering.
En het gebrek aan herkenbare aanknopingspunten zorgt ervoor
dat ik de serie deze maand definitief van mijn lijstje heb
gehaald. Jammer maar wel onvermijdelijk.