In september lanceert Dark Horse eindelijk
weer een nieuwe miniserie van Tony Millionaire's creatie Sock
Monkey. Ook een andere miniserie, The Goon Noir, verdient
de aandacht, al was het alleen maar vanwege de interessante
makers die hieraan meewerken. Ander goed nieuws is dat de
Image comic Rex Mundi van schrijver Arvid Nelson blijkbaar
overstapt naar Dark Horse. Shaman Warrior ziet er overigens
helemaal niet slecht uit.
DC brengt weer een nieuwe Absolute
editie op de markt en deze keer is het The New Frontier van
maker Darwyn Cooke. Voor de rest biedt het reguliere universum
niet zo veel nieuws, los van de miniserie Mystery in Space.
Met Jim Starlin als schrijver is dat zonder meer interessant,
maar vooral het tekenwerk van Shane Davis oogt veelbelovend.
Voor het schokkende nieuws moeten we deze maand bij WildStorm
zijn, want daar wordt nu praktisch de complete lijn van oude
series herstart. WildCats mag uiteraard niet ontbreken, met
Grant Morrison en Jim Lee als makers, maar ook naar Wetworks
met Mike Carey en Whilce Portacio ben ik erg benieuwd. Vertigo
pakt uit met een hardcover van Fables, het allereerste nummer
van American Splendor en de paperback van Neil Gaimans Neverwhere.
Image kondigt trots aan, dat Tom Belands
serie True Story, Swear To God hun gelederen komt versterken.
Dat wordt natuurlijk gevierd met een nieuw eerste nummer,
want zo is Image ook wel weer. The Cross Bronx van Michael
Avon Oeming lijkt leuk, maar de rest van wat de uitgeverij
deze maand biedt, kan mijn aandacht niet bepaald lang vasthouden.
Jammer, bijvoorbeeld, dat Ron Marz en Paul Jenkins hun tijd
verdoen bij Top Cow.
Civil War raast nog altijd in allerlei
verschillende vormen voort en ik moet toegeven, door een paar
vertragingen van de miniserie is mijn enthousiasme flink afgenomen.
Zo loop ik bijvoorbeeld ook niet warm voor X-Men: Phoenix
Warsong, gemaakt door een handvol afdankertjes van de matige
tekenstudio bij Top Cow. Intussen viert Ultimate Spider-Man
het honderdste deel, telkens door dezelfde makers, wat een
compliment verdient. De nieuwe serie Blade sla ik over, al
vind ik Marc Guggenheim een prima schrijver. En ook voor Punisher
War Journal pas ik, hoe nieuwsgierig ik ook ben naar veelbesproken
schrijver Matt Fraction. Punisher is voor mij een gepasseerd
station. Union Jack niet, zeker niet met Mike Perkins als
tekenaar. Dat ziet er geweldig uit.
Bij de independents komt Mike Allred
met The Vault of Michael Allred, een kijkje in de keuken van
deze eigenzinnige maker. AdHouse Books zet in met Pulphope:
The Art of Paul Pope, wat ongetwijfeld een prachtige bundel
zal zijn en Cartoon Books is toe aan een nieuwe druk van de
Bone One Volume Edition. Intussen timmert Dynamite Entertainment
voort aan de weg met een nieuwe Lone Ranger en de Classic
Battlestar Galactica, wat aan mij overigens niet besteed is.
Oni gokt weer eens met een brokje proza, nu in de vorm van
Side Scrollers door Matthew Loux. Helaas laat ik ook het nieuwe
spul van die uitgeverij steeds vaker links liggen.
comics
:: in
strangers
in paradise (abstract) Terry Moore boeit zijn
lezers al meer dan tien jaar met de avonturen van Katchoo
en Francine. Soms met net even wat minder succes, maar wel
altijd vol overtuiging en met een duidelijk zichtbare liefde
voor zijn twee creaties. En straks, ergens halverwege 2007,
is de serie afgelopen, voorgoed voorbij.
De huidige telling zal stoppen bij
nummer negentig, maar omdat Moore in de jaren negentig een
uitstapje naar de grotere uitgeverij Image heeft gemaakt en
ooit begon met een miniserie, zit hij allang over de honderd
nummers. In die meer dan honderd nummers vertelt hij één
groot verhaal. Helaas is door een trucje met de vertelstructuur
het overzicht al een tijdje verdwenen: na een flashforward
zijn grote delen van de serie verworden tot flashbacks. Nu
maakt dat eigenlijk niet eens uit, het gaat immers om de personages
en om hun emoties. En emoties, dat is waar Moore altijd een
meester in is geweest. Ook met het eind in zicht raakt hij
telkens weer de gevoelige snaar.
Met een verhaal dat altijd oprecht
is en tekenwerk dat altijd past bij de sfeer, is Strangers
in Paradise sinds jaar en dag een serie die erg hoog op mijn
lijstje favorieten staat. Volgend jaar komt daar een eind
aan, maar ik weet nu al dat aan die toppositie met geen mogelijkheid
meer getornd kan worden. Hulde aan Moore, hulde aan zijn creaties.
comics
:: out
supermarket
(idw) Brian Wood is een talent, daar kan niemand
de laatste tijd meer omheen. De afgelopen jaren heeft hij,
eerst bij kleine independents en daarna ook bij grote uitgeverijen,
zo veel boeiende projecten gelanceerd, dat zijn naam in korte
tijd veel gewicht heeft meegekregen. Maar het gaat helaas
niet altijd goed.
Supermarket is een voorbeeld van een
project waarmee Wood de plank behoorlijk mis heeft geslagen.
Dat ligt niet aan de tekenaar, Kristian, die heerlijk gestileerd
werk aflevert en dankzij een heel strakke inkleuring een bijzondere
en sfeer neerzet. Eigenlijk ligt het ook niet eens aan Wood
zelf, want het concept is erg vermakelijk. Maar het is de
uitwerking waaraan het schort. De vierdelige miniserie bij
IDW gaat namelijk bijna nergens over. Het is één
grote achtervolging, het tempo ligt zo hoog dat diepgang onmogelijk
is en de personages blijven beperkt tot stereotypen. Het eerste
nummer beloofde nog veel, maar de sindsdien verschenen delen
zijn ronduit zwak.
Ik maak Supermarket wel af, daarvoor
is het tekenwerk interessant genoeg. Niettemin zal deze reeks
zeker niet de geschiedenisboeken ingaan als een juweeltje
uit het oeuvre van Wood. Daarvoor moeten we veel eerder kijken
naar series als DMZ bij DC Comics en Local bij Oni Press.
Daar laat Wood zien wat hij werkelijk kan.