In juni zet Dark Horse door met het
uitbrengen van paperbacks van Paul Chadwicks creatie Concrete.
De graphic novel Sudden Gravity van Greg Ruth is een prettige
gooi naar nog meer diversiteit, de Japanse klassieker Old
Boy wordt voor het eerst in het Engels uitgegeven en in het
Star Wars universum klinkt het startschot voor de nieuwe serie
Star Wars Legacy, met de goede en zeer ervaren veteranen John
Ostrander en Jan Duursema als makers.
DC gaat nieuwe dingen proberen. Na
de aankondiging van de wekelijkse serie 52 is het nu tijd
voor de one-shot Brave New World, waarin een voorproefje wordt
gegeven van wat nieuwe series, terwijl het grote nieuws de
herstart is van The Flash. De nieuwe serie wordt getekend
door Ken Lashley, geen grote naam, maar dat is niet eens het
opvallendste: deze verhalen worden gemaakt door Paul DeMeo
en Danny Bilson, schrijvers van de zo geflopte televisieserie
over The Flash. Hard Time Season Two komt stilletjes tot een
einde, Kingdom Come is de volgende Absolute Edition en ook
de serie Wonder Woman krijgt een herstart, maar zij kan wel
rekenen op echt grote namen, namelijk Allan Heinberg en Terry
Dodson. Tot slot biedt Sloth bij Vertigo nieuw werk van Gilbert
Hernandez.
Fans van het werk van Robert Kirkman
komen bij Image ruimschoots aan hun trekken, want de nieuwe
hardcover van de eerste twaalf nummers van The Walking Dead
is prachtig vormgegeven en nog best betaalbaar. Casanova is
de volgende reeks met minder pagina's voor slechts twee dollar
en met Matt Fraction en Gabriel Ba als makers kan het een
succes worden. En betekent The Best of Curse of the Spawn
dat er iets goeds aan die serie was?
Bij Marvel staat alles in het teken
van liefst twee verschillende crossovers. Annihilation kun
je als lezer nog overslaan zonder dat je essentiële informatie
misloopt, maar dat geldt niet voor Civil War, die door bijna
elke maandelijkse serie loopt. Het houdt overigens niet op
bij die miniserie, want deze maand wordt ook Civil War: Front
Line aangekondigd, een tiendelige miniserie die ingaat op
de achtergronden van het hoofdverhaal. Een beetje overdreven?
Gelukkig ben ik zeer enthousiast over de lancering van Eternals,
de miniserie van Neil Gaiman en John Romita Jr. De bruiloft
van Storm met Black Panther doet me dan weer minder en ook
met de Annual van Uncanny X-Men heb ik weinig op. Vroeger
waren Annuals bijzonder, nu lijkt het nogal overbodig.
De independents vallen op door de
aankondiging van Flight, de derde uit een reeks bijzondere
graphic novels die voorheen bij Image werd uitgegeven, maar
nu is ondergebracht bij Ballantine Books. Devil's Due heeft
zijn niche gevonden met vooral veel G.I. Joe (geschreven door
onder meer veteranen Larry Hama en Joe Casey), Drawn &
Quarterly bundelt de oude verhalen van Mr. Jean in de hardcover
Get A Life en Oni Press verrast met de vijfdelige mini Leading
Man door B. Clay Moore en Jeremy Haun. Niet alleen omdat de
makers goed zijn, maar vooral omdat deze serie in kleur wordt
uitgegeven. Deze maand helaas weinig interessants bij kwaliteitsuitgever
Top Shelf.
comics
:: in
y: the
last man (dc) Toen de serie Y: The Last Man
begon, was ik nog niet zo bekend met Brian K. Vaughan. Hoewel
ik wel comics van hem had gelezen, was het nog geen naam die
automatisch een associatie van kwaliteit opriep. Met het vijftigste
nummer in aantocht is dat flink veranderd. En ik ben niet
de enige die er zo over denkt.
Uiteraard is Vaughan geen maker zonder
zwakke plekken. Hij houdt namelijk van decompressie als een
verteltechniek, hij laat zijn personages gerust een half nummer
praten over dingen die eigenlijk niet relevant zijn en hij
heeft een voorliefde voor cliffhangers die een maand later
binnen een stuk of drie panels worden opgelost, omdat het
helemaal geen cliffhangers waren. Maar Vaughan is wel een
schrijver met hart voor het medium, met hart voor het verhaal
en met hart voor zijn personages. In Y: The Last Man mengt
hij deze elementen tot een sterk toekomstverhaal vol politieke,
sociale en ethische vraagstukken, die ook nog eens mooi worden
vormgegeven door tekenaar Pia Guerra.
Het is de bedoeling, net als bij meer
series van Vertigo, dat Y: The Last Man een afgerond verhaal
wordt. Gezien de kwaliteit die de eerste jaren van deze reeks
heeft opgeleverd, kan ik zonder twijfel zeggen, dat ik dit
avontuur tot het einde ga volgen. Daarvoor boeien de personages
meer dan genoeg. En de makers, ja, die zeker ook.
comics
:: out
testament
(dc) Douglas Rushkoff is een schrijver met
intrigerende ideeën. Dat wist ik al lang voor hij bij
Vertigo de nieuwe serie Testament ging maken, samen met tekenaar
Liam Sharp. Dat was ook de reden dat ik de eerste delen graag
wilde proberen. Schrijvers uit andere media zijn geen tovermiddel,
maar mijn interesse was gewekt.
We zijn een paar maanden verder en
ik heb mijn keuze eigenlijk al genomen. De serie is de moeite
van het volgen voor mij in elk geval niet waard. Voor een
deel ligt dat aan het tekenwerk, want Sharp was al nooit mijn
favoriet, maar wat hij hier laat zien, benadrukt alles wat
ik niet mooi vind aan zijn stijl. Het is onevenwichtig, niet
stabiel. En misschien is dat opzet, misschien is die stijl
gewoon zo, maar het leidt af van het verhaal. Dat verhaal
is voor mij de grootste spelbreker: Rushkoff lanceert boeiende
ideeën, maar verliest zich in alle clichématige
personages die uitblinken in het houden van ronduit saaie
monologen waarin de informatie netjes wordt samengevat.
Daarmee valt Testament af. Een tekenaar
die niet bevalt en een schrijver die de aandacht niet kan
vasthouden, dat is een goede reden voor het stoppen met een
serie. Gezien de paperbackedities die zijn aangekondigd, is
het toch best een succes. Smaken verschillen, dat is duidelijk.
Voor mij is het hoe dan ook voorlopig einde oefening.