Dark Horse trapt het nieuwe jaar af
met de re-release van twee klassieke Sin City paperbacks,
die met het oog op de speelfilm (op een iets kleiner formaat)
worden uitgegeven. Januari is ook de maand waarin Peter Bagge
begint aan zijn zesdelige miniserie Apocalypse Nerd en waarin
nieuwe paperbacks op het programma staan van Kurt Busieks
Conan en Eric Powells The Goon. Een goed begin is inderdaad
het halve werk.
Ook DC geeft deze maand een stapel
interessante paperbacks uit, waaronder eindelijk de derde
bundel uit de reeks Catwoman, met tekenwerk van Cameron Stewart
en Javier Pulido. De miniserie Superman: Strength schreeuwt
hard om aandacht en dat is geheel terecht, want Scott McCloud
is de schrijver, terwijl de reeks Breach hetzelfde doet, maar
dan omdat die wordt geschreven door voormalig Marvel topman
Bob Harras. Intussen keert Majestic doodleuk terug naar het
WildStorm Universum, overigens wel met Superman als gastster;
het tekenwerk ziet er bijzonder mooi uit, maar het concept
boeit niet echt. Bij de sectie Vertigo staat alles weer in
het teken van Hellblazer, pardon, ik bedoel Constantine. Gelukkig
wordt dat stevig gecompenseerd door liefst vier Grant Morrison
paperbacks.
Image Comics zet de trend van diversiteit
door, met onder meer een nieuwe kwartaalserie door schrijver
Joe Pruett en, uit diezelfde hoek, een bundel van de klassieke
Caliber titel Negative Burn. De graphic novel Four Letter
Worlds heeft een line-up waar een gemiddelde fan van gaat
watertanden, Pigtale is een aantrekkelijke, eens in de twee
maanden te verschijnen serie, de graphic novel The Silence
belooft veel goeds en de paperback van Small Gods staat ongetwijfeld
bovenaan menig verlanglijstje.
Het spreekt voor zich, dat Marvel
in 2005 niet breekt met de traditie van het uitbrengen van
nieuwe series en miniseries. Daarbij springt Araña:
The Heart of the Spider het meest in het oog, omdat het een
herstart is van Amazing Fantasy, een serie die reeds na zes
nummers werd gestopt en waarover de critici nog niet zijn
uitgelachen. Het is dus maar goed, dat het zo overbodige X-23
een zesdelige miniserie wordt. Bij de mini Combat Zone kan
niet worden ontkomen aan een nare smaak in de mond: journalist
Karl Zinsmeister verhaalt over soldaten in Irak. Wie weet
trouwens waarom de X-Men titels deze keer zulke lelijke covers
hebben? En betekent de komst van makers Tony Bedard en Karl
Moline een ommekeer voor het tot nu toe koeltjes ontvangen
Rogue?
Over diversiteit gesproken, daar kunnen
de independents ook wat van. Brian Wood brengt bij AiT deel
drie van zijn reeks Couriers en het Scriptbook van de miniserie
Demo, Slave Labor gaat door met semi-goth comics als Outlook
Grim en Cocopiazo, Atomeka lanceert Jenny Finn door Mike Mignola
en Troy Nixey en Devil's Due introduceert een nieuwe Digest
imprint. IDW viert de terugkeer van GrimJack met een paperback
en een nieuwe miniserie, natuurlijk door John Ostrander en
Timothy Truman, terwijl Oni zeer boeiend materiaal aflevert
met Anthony Johnstons graphic novel F Stop. Voor de liefhebber
van strak lijnwerk bundelt Viper Comics nu eindelijk de miniserie
Daisy Kutter, door Kazu Kibuishi. Kortom, volle bak!
comics
:: in
planetary
(dc) Lang leek het of de WildStorm titel Planetary
voor eeuwig op een zijspoor was gerangeerd. Schrijver Warren
Ellis profileerde zich meer en meer als creatieve duizendpoot
die het liefst zo veel mogelijk verschillende series wilde
afleveren en tekenaar John Cassaday, toch al nooit de snelste,
begon aan een avontuur voor andere uitgeverijen, waarbij hij
onder meer aan de wieg stond van de herstart van Captain America.
DC koos echter niet voor stopzetten;
daarvoor was dit project te interessant en bovendien ook te
veel een zeer geliefd geesteskind van de twee makers. Het
maandelijkse schema werd losgelaten en na een pauze van een
jaar of twee verkondigde Ellis, dat de reeks simpelweg pas
zou verschijnen wanneer nieuw materiaal gereed was. Ellis
werkt inmiddels inderdaad aan verschillende projecten voor
verschillende uitgeverijen, terwijl voor Cassaday een droom
in vervulling is gegaan toen hij Astonishing X-Men ging tekenen,
maar Planetary bestaat nog steeds.
Met een gemiddelde van vijf nummers
per jaar duikt dit duo telkens verder in de mystieke wereld
van Planetary. Aan alles is duidelijk, dat het gaat om een
hobbyproject, een project waarin vele exotische onderwerpen
en innovatieve ideeën ter sprake komen die de makers
persoonlijk bezighouden. Zo stort Ellis zich op kwantummechanica,
realiteitsperceptie en al die andere terugkerende thema's
in zijn werk en kan Cassaday zich vervolgens heerlijk uitleven
op het visueel tot leven brengen van deze grenzeloze fantasiewereld.
Daarmee is Planetary dus één
van de weinige titels die de moeite van het lange wachten
waard is. Waar praktisch elke andere serie zijn eigen graf
zou graven als het niet netjes op tijd in de winkels ligt,
komen Ellis en Cassaday ermee weg. Een hobbyproject door hobbyisten
en voor hobbyisten, ja. Maar wát een hobbyproject!
comics
:: out
the
losers (dc) Vorig jaar werd op deze plek over
The Losers gezegd, dat de serie een succes kan worden, mits
het enkele op de loer liggende clichés kan ontwijken.
Of de makers daarin zijn geslaagd, kan een handjevol verhaallijnen
later helaas niet worden gezegd, omdat schrijver Andy Diggle
wel erg snel een soort toverformule heeft gevonden die hij
zo graag gebruikt, dat weinig ruimte overblijft voor de nodige
innovatie.
De Losers bestaan uit een half dozijn
voormalig CIA-agenten. Ze zijn stuk voor stuk ijskoud de beste
in hun vak, zijn een wandelende definitie van cool en hun
harde werkmentaliteit wordt slechts geëvenaard door hun
cynische gevoel voor humor. Eén personage uit die mal
is geen punt, maar een hele serie vol levert al snel een blauwdruk
op waarbij de stoere dialogen, wilde achtervolgingen en dood
en verderf in gezinsverpakking over de toonbank gaan. Dat
leest vlot weg, maar wordt op den duur meer van hetzelfde.
Het gevolg is, dat een gemiddeld nummer
van deze Vertigo serie het meest wegheeft van een aflevering
van The A-Team. Spannend, vermakelijk, maar uiteindelijk met
net te weinig diepgang en te weinig rode draad. De oplossing
schuilt in de missie waarbij het voor de Losers allemaal is
misgegaan. Pas als dat wordt uitgewerkt, kunnen de personages
meer diepgang krijgen en raakt de lezer meer betrokken bij
de avonturen in het heden. Diggle heeft het door, want die
mislukte missie is precies wat hij in zijn huidige verhaallijn
aansnijdt.
Met andere woorden, deze maanden zijn
van vitaal belang. Gaat dit goed, dan kan The Losers een tijdje
door en kunnen we ook blijven genieten van het zo ongecompliceerde,
overtrokken tekenwerk van Jock. Gaat het mis, dan moet men
bij DC vraagtekens bij het bestaansrecht van deze comic gaan
zetten.