Voor publicatie in september heeft
Dark Horse een grote diversiteit aan titels gepland staan.
Interessant is het twintigjarige jubileum van Stan Sakai's
Usagi Yojimbo, wat wordt gevierd met een hardcover prentenboek.
Liefhebbers van Hellboy komen weer ruim aan hun trekken met
Odder Jobs, een geïllustreerd leesboek, plus een nieuwe
Weird Tales paperback (met onder meer werk van John Cassaday
en Craig Thompson).
DC Comics lanceert het zesdelige Catwoman:
When in Rome door het duo Jeph Loeb en Tim Sale. Omdat ik
het trucje van deze makers nu wel ken, sla ik deze miniserie
over. Bijna alle aandacht gaat verder uit naar het mede door
de acteur John Cleese geschreven Superman: True Brit. Grappig
concept en het is aardig dat tekenaar John Byrne een vrij
ouderwetse tekenstijl hanteert. Voor de jonge lezers worden
de animatietitels ondergebracht onder de noemer Johnny DC,
voor de oude lezers is daar The Will Eisner Companion en voor
wat daar tussenin zit, is The Originals hardcover door Dave
Gibbons een aanrader. Opvallend dat schrijver Andy Diggle
aan de nieuwe Adam Strange gaat werken en blijkbaar Swamp
Thing zo snel na de start weer heeft verlaten.
Jim Valentino is nog maar nauwelijks
afgetreden als de uitgever van Image of hij lanceert de special
The Return of Shadowhawk. Leuk voor de fans van het eerste
uur, die waarschijnlijk ook blij zijn dat Todd McFarlane nu
eindelijk de aankondigingen voor zijn Spawn heeft bijgesteld.
Als dit gevolgen zijn van het aantreden van Erik Larsen als
nieuwe uitgever, is dat een goed teken. Nu nog orde op zaken
bij Top Cow!
Tellen we even mee hoeveel nieuwe
series, miniseries of specials Marvel deze maand lanceert?
De teller komt deze keer uit op het absurd hoge aantal van
zeventien, waaronder liefst vijf Marvel Knights 2099 specials
(moet dat oude en bijna vergeten concept van Marvel 2099 echt
opnieuw uit de sloot worden gehaald?) en drie nieuwe reeksen
met X-Men in de hoofdrol (als alle Avengers een solotitel
hebben, moeten alle X-Men dat ook, zo lijkt de redenering).
Niet alle titels kunnen zomaar aan de kant worden geschoven,
want van makers als Brandon Peterson (Strange), Jae Lee (Hulk
& Thing) en Darick Robertson (Nightcrawler) mag best iets
worden verwacht. Het is alleen zo jammer dat je door de bomen
het bos bijna niet meer ziet.
Bij de independents gaat Abstract
Studio door met het als pocket bundelen van Strangers in Paradise.
Roep over het failliet verklaarde CrossGen wat je wilt, maar
zij zijn wel mede verantwoordelijk voor de hernieuwde interesse
in dit handzame formaat en maker Terry Moore heeft dat overduidelijk
door. Rob Liefeld brengt intussen bij zijn Arcade Comics nieuw
materiaal van Youngbood uit, ditmaal geschreven door Robert
Kirkman, terwijl de door Antarctic Press uitgegeven serie
over Saddam Hussein van weinig goede smaak getuigt. Fans van
Ashley Wood moeten goed letten op de IDW titel Metal Gear
Solid, fans van Ted Naifeh kunnen bij Oni terecht voor een
nieuwe Courtney Crumrin paperback en Top Shelf bundelt Andy
Runtons cartooneske Owly.
comics
:: in
love
fights (oni) Andi Watson is een maker met
een verleden dat muurvast zit in de wereld van de independents.
Voor wie de afgelopen tien jaar enkel mainstream heeft gelezen,
is zijn naam waarschijnlijk net zo onbekend als de goed ontvangen
series die hij heeft afgeleverd. Met zijn werk voor Oni Press
kruipt hij echter stilletjes in de richting van de spotlights.
Terecht, want Love Fights is de moeite meer dan waard.
Het is jammer dat het deze zomer te
verschijnen twaalfde deel het eind van de reeks wordt, want
Watsons basisconcept is prima toegankelijk voor zowel de liefhebbers
van zijn independent werk als de lezers die trouw blijven
aan superheldencomics. Net als Kurt Busiek met Astro City
en Brian Michael Bendis met Powers richt Watson zich op alledaagse
burgers in een door superhelden bevolkte wereld. Waar Busiek
vaak op nostalgie mikt en waar Bendis het bij misdaadverhalen
houdt, kiest Watson echter voor romantiek als rode draad.
Daarbij wordt het hoofdrolspelers
Jack en Nora overigens onder geen beding gemakkelijk gemaakt.
Hij is werkzaam als maker van een superheldencomic, zij werkt
voor een roddelblad over superhelden, kortom, ze staan beroepshalve
geregeld tegenover elkaar. De clichés en valkuilen
van het genre liggen vaak op de loer, maar dankzij het genuanceerde
scenario en het sterk versimpelde tekenwerk wordt het nergens
vervelend, laat staan voorspelbaar. Wat zeker ook helpt, is
dat vanaf het eerste nummer één groot verhaal
wordt verteld.
Het zal dus even wennen worden, wanneer
Love Fights over twee nummers afloopt. Hopelijk boort Watson
ooit nog een nieuwe bron van inspiratie aan voor deze titel;
Jack en Nora zijn te driedimensionale en boeiende personages
om zomaar te vergeten. Dat vraagt om meer.
comics
:: out
superman
(dc) Aan het begin van dit jaar stond met
Batman ook al een door Brian Azzarello geschreven serie op
deze weinig begerenswaardige plek. Nu is het de beurt aan
Superman, waar de schrijver van het geweldige 100 Bullets
voor twaalf nummers samenwerkt met Jim Lee, en wéér
is sprake van enige teleurstelling. Waar ligt dat dan aan?
Niet aan het talent of de reputatie, dat moge duidelijk zijn.
Maar wat dan?
Misschien is het zo, dat Azzarello
een schrijver is die beter tot zijn recht komt wanneer hij
zich beperkt tot een wereld zonder superhelden. Telkens wanneer
hij iconen als Batman, de Hulk of Superman schrijft, blijkt
namelijk dat zijn met scherpe dialogen, oneliners en slimme
woordspelingen doorspekte manier van schrijven zich niet echt
leent voor een superheldencomic. Of beter, voor wat doorgaans
wordt beschouwd als goede superheldencomic. Te veel gepraat,
te weinig actie.
Bovendien heeft een icoon als Superman
baat bij een helder verhaal. Door middel van een duidelijke
vertelstijl moet het conflict tussen held en schurk scherp
zijn, zodat de twee opponenten uiteindelijk het verhaal afronden
met een ouderwetse vechtpartij. Azzarello duikt echter liever
in de schemerzone tussen goed en kwaad. Daden hebben gevolgen
en die gevolgen zijn lang niet altijd moreel doorzichtig.
Dat werkt voortreffelijk in een misdaadcomic, maar voelt verre
van op zijn plaats in een twaalfdelig verhaal over Superman.
Het is niet zo, dat ik Superman direct
laat vallen. Jim Lee tekent zeker niet verkeerd en op zich
is het werk van Azzarello leuk leesvoer. Het voelt alleen
niet goed als maandelijkse serie. Dat was ook de reden waarom
ik Batman heb geschrapt, dus dat is geen goed teken wat betreft
DC's redactionele beleid.