Voor de Previews van januari staat
Dark Horse in het teken van Mike Mignola's Hellboy. Zo verschijnt
naast de miniserie BPRD: A Plague of Frogs ook Hellboy: The
Corpse (voor vijfentwintig cent). Ander nieuws is de terugkeer
van Steve Rude met het door Gary Martin geschreven The Moth.
Ook wordt begonnen aan het uitgeven van Linda Medley's Castle
Waiting. Eerst een bundel, later een nieuwe maandelijkse serie.
Het lijkt of DC Comics tekenaar Michael
Turner in de aanbieding gooit. Naast veel covers begint hij
aan een zesdelig verhaal voor Superman / Batman. De onlangs
vrijgegeven pagina's zijn aantrekkelijk, vandaar dat ik dit
ga proberen. Kon ik maar hetzelfde zeggen over Swamp Thing.
De vorige poging met deze reeks is mislukt en hoewel Andy
Diggle een zeer goede keuze als schrijver is, vraag ik me
af of het klassieke werk van Alan Moore ooit wordt overtroffen.
De JLA biedt meer nostalgie, want veteranen Chris Claremont
en John Byrne beginnen aan het zesdelige 'The 10th Circle.'
Een andere oude bekende is Ann Nocenti, de schrijfster die
haar comeback maakt voor het door John Van Fleet getekende
Batman / Poison Ivy: Cast Shadows.
Image geeft Desperate Times een tweede
kans. Chris Eliopoulos, jarenlang de letteraar van Erik Larsens
Savage Dragon, heeft bewezen dat zijn gevoel voor humor en
zijn tekenstijl geschikt zijn voor dit soort cartoons, dus
die keuze kan enkel worden toegejuicht. Intussen ondergaat
Powers van Brian Michael Bendis en Michael Avon Oeming een
herstart. Onnodig, maar tja, ik blijf de reeks natuurlijk
sparen. Aardig detail is de paperback van Ministry of Space.
Gezien de absurd lange tijd tussen nummer 2 en 3 is dat handige
marketing.
Ditmaal slaat Marvel door. Over nostalgie
gesproken--! Gedurende de maand maart worden liefst zes series
gelanceerd en het gaat zonder uitzondering om concepten die
in het verleden al eerder zijn gebruikt. Marvel Age: Spider-Man
herkauwt de klassiekers van Stan Lee, She-Hulk moet het doen
met relatief onbekende makers, Captain America & The Falcon
is erg jaren zeventig, Iron Fist is dat zo mogelijk nog meer,
Alpha Flight is reeds zo vaak geprobeerd dat ik daar geen
geld aan uitgeef en over de nutteloosheid van Cable &
Deadpool wil ik het niet eens hebben. Tel daarbij op dat tevens
een half dozijn verse, twijfelachtige miniseries van het kaliber
Thor: Son of Asgard op de planning staat en het is duidelijk
dat de bomen het zicht op het bos belemmeren.
In het katern independents vieren
Dave Sim en Gerhard het afscheid van Cerebus. Na driehonderd
nummers zit het levensverhaal erop. Eigenlijk zou elke stripwinkelier
een stapeltje van Cerebus #300 op de toonbank moeten hebben.
CrossGen geeft het startschot voor de Negation War, maar mijn
interesse in het werk van deze uitgeverij wordt minder. Overigens,
hoewel ik geen titels van jonge uitgeverijen Devil's Due en
Dreamwave spaar, valt op dat ze grote namen hebben aangetrokken
voor hun retro-comics. IDW doet niet aan nostalgie, IDW doet
aan horror. De nieuwste aanwinst is 30 Days of Night: Return
to Barrow door Steve Niles en Ben Templesmith.
comics
:: in
nyx
(marvel) Het concept achter Marvels jongste
mutantentitel NYX is niet nieuw. Een rebelse tiener krijgt
de schrik van haar leven wanneer op een dag haar mutante krachten
zich manifesteren en moet ook met die krachten leren omgaan.
Op dat punt geen verrassingen. De onderscheidende kwaliteit
van de serie zit echter in de uitwerking en de kennis en kunde
van de makers.
In dit geval is namelijk niet zomaar
een willekeurig blik schrijvers en tekenaars opengetrokken.
Hoofdredacteur Joe Quesada zelf is verantwoordelijk voor de
teksten, terwijl aanwinst Joshua Middleton zich over het visuele
aspect heeft ontfermd. Quesada heeft in het verleden bewezen
dat hij uit de voeten kan met pakkende scripts en nu voorlopig
geen gekostumeerde helden opduiken, bewijst hij tevens dat
hij wel raad weet met het realistisch neerzetten van moderne,
herkenbare personages met ieder zo hun eigen goede en vooral
slechte trekjes.
De wereld van hoofdpersonage Kiden
Nixon wordt bovendien uitstekend vormgegeven door Middleton,
die zich met zijn warme kleuren en trefzekere lijnen van zijn
beste kant laat zien. Misschien is het een beetje tegenstrijdig
dat een comic met een dusdanig realistische insteek wordt
getekend door iemand met zo'n hypergestileerde stijl, maar
gedurende de eerste nummers pakt het prima uit. Hij voelt
alle nuances in Quesada's script goed aan; van de cinematografische
aanpak tot de vele zeer effectieve stille scènes.
De eerste keer dat ik tekenwerk van
Middleton zag, was bij CrossGen. Het was nog lang niet zo
stabiel en niet zo vol flair en warmte, maar toch wilde ik
hem toen al graag eens als tekenaar van een Marvel comic zien.
Nu het zover is, ben ik blij dat de keuze op NYX is gevallen.
Aan hem en Quesada gaan we nog veel plezier beleven.
comics
:: out
sentinel
(marvel) Een kwestie van jammer. Waar ik het
nu over heb? De Tsunami imprint van Marvel Comics; oorspronkelijk
bedoeld als toegankelijk alternatief voor een breder en vooral
in manga geïnteresseerd publiek, maar inmiddels al bijna
van het toneel verdwenen. Sentinel behoort tot de eerste reeks
series waarvan onlangs is aangekondigd dat ze wegens achterblijvend
succes worden stopgezet.
Ironisch genoeg is juist dit de serie
die het dichtst bij de doelstelling van de Tsunami titels
is gebleven. De door studio Udon gehanteerde tekenstijl is
een mengeling van manga en westerse cartoons, de sfeer van
de verhalen is een mengeling van actie en tienerproblematiek
en hoofdpersoon Juston Seyfert is iemand waarmee de doelgroep
zich gemakkelijk kan identificeren. Het enige dat mis is met
het concept achter de door Sean McKeever geschreven serie,
is dat de personages nieuw zijn. En dus verkoopt het nauwelijks.
Op het moment dat het eind werd aangekondigd,
heb ik de serie laten vallen. Toegegeven, ik heb me vermaakt
met de eerste verhaallijn, maar de tweede verhaallijn moet
het al doen met beduidend minder diepgang. Eigenlijk een vrij
onlogische keuze, daarvan ben ik me terdege bewust, want een
aangekondigd stopzetten is toch vaak een reden om de serie
te blijven sparen. In dit geval echter niet. Met het eind
in zicht is de relevantie van de titel verdwenen en ik ben
niet iemand die alles dan koste wat het kost compleet wil
houden.
Lang verhaal kort, Sentinel is helemaal
geen slechte serie. Het is alleen wel een serie waarvoor in
het huidige comicklimaat onvoldoende ruimte bestaat. De doelgroep
wordt telkens ouder en als zelfs grondige verjongingsprojecten
als Tsunami mislukken, is dat een zorgelijke ontwikkeling.