Opvallend dat Dark Horse Comics de
laatste tijd veel op hetzelfde paard wedt. Horror is een genre
geworden waar de uitgeverij graag mee experimenteert en schrijver
Steve Niles is op dat punt het paradepaardje. Deze maand is
Niles verantwoordelijk voor Freaks of the Heartland, Fused
en Love Me Tenderloin. Je kunt het ook overdrijven, denk ik
dan. Voor mij zit hier deze maand niets bijzonders tussen.
Bij DC keert schrijver en tekenaar
Darwyn Cooke terug naar de Silver Age met zijn miniserie The
New Frontier. Al is de thematiek niet helemaal mijn smaak,
ik ga dit vanwege Cooke proberen. Wat ik zeker weten niet
ga proberen, is het vierdelige Superman: Secret Identity door
Kurt Busiek en Stuart Immonen, het team achter Astro City.
Drie pagina's preview laten namelijk zien, dat dit een typisch
Busiek script is, inclusief de obligate tekstkaders in de
eerste persoon. Intussen bieden de Superman comics met een
optreden van Mr. Majestic een heuse crossover met het WildStorm
universum en bereikt Wonder Woman het tweehonderdste nummer.
Nee, dan pas ik. Wel de moeite waard lijkt me de Vertigo miniserie
My Faith In Frankie, door Mike Carey en Marc Hempel.
Image biedt ondanks de veel toegankelijker
ogende lay-out niet meteen meer oprecht boeiende comics. Gelukkig
kan ik redelijk enthousiast worden over de terugkeer van Chris
Eliopoulos' cartoon Desperate Times en kijk ik stiekem uit
naar de nieuwe poging van David Mack met zijn Kabuki: The
Alchemy. In de vorige miniserie is Kabuki eindelijk ontsnapt
uit haar cel, dus ik ben benieuwd of ze in de komende zes
nummers het eind van de gang bereikt. Altijd leuk: meer Paul
Grist bij Image, nu met zijn Kane trade paperback.
Slecht nieuws voor fans van de serie
Avengers, want begin 2004 wordt Chuck Austen de nieuwe schrijver.
Dat betekent dat ik die comic voorlopig niet eens probeer!
Aan de andere kant biedt Marvel Comics goed nieuws in de vorm
van de terugkeer van Mark Waid en Mike Wieringo als makers
van Fantastic Four. Verder verbaas ik me over het eind van
The Ultimates (met een herstart in het verschiet) en vraag
ik me oprecht af waarom Spider-Man Unlimited weer uit het
vriesvak is gehaald. Marc Silvestri en Salvador Larroca keren
terug bij respectievelijk New en Uncanny X-Men, dus daar moet
ik het mee doen, want van de herstart van Punisher Max word
ik niet warm of koud. Jammer, al die overbodige hobbyprojecten.
In de hoek met independents begint
Avatar aan een op de televisieserie gebaseerde reeks Stargate.
Niet iets voor mij, als ik het tekenwerk zo bekijk. Voor CrossGen
wordt januari de maand van de waarheid, want een vrij groot
aantal series wordt stopgezet, waaronder Meridian en Scion.
Is dit het begin van het eind of slechts een natuurlijke evolutie
van een uitgeverij die te snel heeft uitgebreid? Uitgeverij
Devil's Due, waar men duidelijk in de voetsporen van Dreamwave
wil treden, pakt uit met meer G.I. Joe en een stapel nieuwe
titels. Dreamwave krijgt trouwens concurrentie, want ook Mirage
gaat weer een Teenage Mutant Ninja Turtles comic uitgeven.
Het zijn verbazingwekkend rustige
maanden. Dat kan ook aan mij liggen: na ruim een halfjaar
waarin ik meer nieuws bestelde dan ik schrapte, is het tijd
voor een revaluatie van mijn maandelijkse lijstje.
comics
:: in
scion
(crossgen) Je hebt soms van die series die
je blijft sparen omdat je weet, dat ze binnen een paar maanden
worden stopgezet. Al is de kwaliteit van tekst en tekeningen
nog zo matig, dat neem je voor lief. Je wilt die ene serie
immers toch compleet houden. In beginsel lijkt de CrossGen
titel Scion een schoolvoorbeeld. Begin volgend jaar stopt
de serie en ik blijf lezen.
Verrassend genoeg zijn de onlangs
begonnen nadagen van deze reeks niet zo slecht. Na het vertrek
van Ron Marz en Jim Cheung, de oorspronkelijke makers die
het concept en de hoofdpersonages op een intelligente en misschien
zelfs onnavolgbare manier hebben neergezet en uitgewerkt,
leek met de komst van Ian Edginton en Luke Ross een groot
verval bijna onvermijdelijk. Direct in hun eerste nummer speelt
Edginton echter een troefkaart uit: hij laat de oorlog met
het land Tigris beginnen.
Opeens maakt het niet meer uit dat
Edgintons dialogen geforceerd zijn en dat Ross' tekenwerk
wordt gekenmerkt door een gebrek aan dynamiek. De eerste aanvalsgolf
van Tigris wordt dusdanig overweldigend in de plot verwerkt,
dat uitdieping van de personages niet aan de orde is: de schrijver
en de tekenaar kunnen in feite voortbouwen op de karakterisatie
van hun voorgangers. Dan is het 'uitzitten' van een serie
die wordt stopgezet opeens geen straf meer.
Met andere woorden, die resterende
nummers ga ik zonder twijfel volgen. Nu het eind nabij is,
ben ik benieuwd naar de afloop en dat die laatste maanden
waarschijnlijk simpel doch leuk vermaak opleveren, is mooi
meegenomen. Mij hoor je niet klagen.
comics
:: out
h-e-r-o
(dc) In de eerste helft van dit jaar begon
de DC comic H-E-R-O als een aangename verrassing. Hoewel het
basisconcept verre van vernieuwend was, konden schrijver Will
Pfeifer en tekenaar Kano uitstekend uit de voeten met verhalen
over doodgewone mensen die dankzij de zogenoemde H-dial plotseling
over een oneindig arsenaal aan superkrachten konden beschikken.
Alles smaakte naar meer.
Negen nummers verder blijkt dat de
serie, ondanks een bijzonder lichte vorm van continuïteit,
niet verder komt dan losstaande verhalen. Elke verhaallijn
handelt over de belevenissen van een nieuw hoofdpersonage,
die omringd door een nieuwe cast op zijn of haar eigen manier
omgaat met het verkrijgen van superkrachten. Dat is één
keer leuk en misschien ook een tweede keer, maar na vier keer
hetzelfde idee wordt het ontbreken van een vaste basis toch
een nadeel. Eigenlijk is de H-dial de hoofdpersoon en dat
werkt niet.
Een ander nadeel van de anekdotische
werkwijze is dat de serie automatisch pieken en dalen kent.
Afhankelijk van de insteek en de cast kan een verhaal interessant
of oersaai zijn, zeker wanneer dan een gasttekenaar wat lucht
tussen de maandelijkse deadlines komt brengen. Kano's ouderwetse,
rauwe tekenstijl is immers onmisbaar voor de relatief grimmige
sfeer die uit Pfeifers scripts spreekt. Het kan geen toeval
zijn, dat de twee door een gasttekenaar gemaakte nummers tot
nu toe de minste indruk hebben gemaakt.
Is H-E-R-O hiermee een serie die beter
leesbaar is in paperbacks? Het zou kunnen. Als een maandelijkse
serie schiet het tekort, aangezien de gebruikte structuur
per definitie minder ruimte heeft voor diepgang. Om de drie
of vier maanden zijn we terug bij af. Dat kan niet de bedoeling
zijn.