Eindelijk een maand dat Dark Horse
een aantal boeiende projecten op stapel heeft staan. De BPRD
special door Michael Avon Oeming en Miles Gunter is een leuk
initiatief en met de miniserie Criminal Macabre zijn toch
maar mooi makers Steve Niles en Ben Templesmith binnengehaald.
Voor mij kan echter verder niets nieuws op mijn lijstje worden
bijgeschreven.
Bij DC begint in mei de tweede run
van The Authority, gemaakt door Robbie Morrison en Dwayne
Turner. Wel een beetje jammer, want na het vertrek van schrijvers
als Warren Ellis en Mark Millar was het allemaal wel mooi
geweest. Net als The Authority teert de nieuwe miniserie Arkham
Asylum: Living Hell duidelijk op oude glorie. Bovendien zijn
de makers niet wereldschokkend. De twee miniseries JSA: All-Stars
en The Titans / Young Justice kunnen zonder problemen onder
het kopje 'vervelend overbodig' worden opgeborgen. En wat
moeten we denken van de schrijverswisselingen bij Green Lantern
en Green Arrow? Ach, gelukkig lees ik beide titels niet meer.
Image lanceert Casefiles: Sam and
Twitch, min of meer de opvolger van de onder mysterieuze omstandigheden
verdwenen reeks Sam and Twitch van Todd McFarlane zelf. Eigenlijk
zou ik dit niet moeten kopen, maar met makers Marc Andreyko
en Scott Morse kom ik ernstig in de verleiding. Voor de rest
is het veel kersverse manga, fantasy en retro wat de klok
slaat. Waar Image vroeger een trendsetter was, hobbelen ze
de laatste tijd duidelijk achter het succes van anderen aan.
Het zoeken naar werkelijk vernieuwend materiaal is daardoor
een hele opgave geworden.
Het is zover: Marvel herstart brutaal
Wolverine, nu met Greg Rucka en Darick Robertson. Daar gaan
mijn principes, want dit moet ik hoe dan ook bestellen. Over
New Mutants twijfel ik. Zeker, het is puur jeugdsentiment
en de covers van Joshua Middleton zijn prachtig, maar ik wil
de eerste nummers toch eerst zien. De Tsunami comics Inhumans
en The Crew laat ik liggen, de Wolverine / Doop crossover
mag als vanzelfsprekend geen enkele zichzelf respecterende
fan van X-Statix missen en bij de aankondiging van Marville
#7 vraag ik me af wat in vredesnaam is gebeurd met de afspraak
dat deze inspiratieloze, ronduit humorloze herkauwcomic na
deel 6 zou stoppen. En kijk eens aan, Typhoid Mary in Daredevil!
De independents hebben een rustige
maand. Opvallend is wel, dat bij veel verschillende uitgeverijen
materiaal van, door of over Alan Moore verschijnt. Natuurlijk
is die aandacht terecht, maar de vrij versnipperde aanpak
zorgt voor wat vraagtekens. CrossGen volhardt in het lanceren
van miniseries die voortkomen uit andere series. Die truc
ken ik zo langzaamaan, kortom, Chuck Dixons vijfdelige Silken
Ghost kan op de plank blijven staan. Scooter Girl van Oni
Press (nieuw werk van Chynna Clugston-Major) is het enige
dat ik deze maand ga proberen uit het katern indies.
Al met al best karig allemaal. Het
totale aantal series dat ik spaar, duikt bijna onder de veertig
en het aantal comics voor enkel deze maand komt dicht bij
de twintig.
comics
:: in
alias
(marvel) Iets meer dan een jaar geleden verkondigde
ik op deze plek dat Alias weliswaar een erg frisse, nieuwe
serie was, maar dat het uur van de waarheid nog moest volgen.
Schrijver Brian Michael Bendis heeft de reputatie dat hij
prima opgebouwde verhaallijnen kan laten uitdraaien op een
anticlimax. We zijn inmiddels toe aan het twintigste nummer
en de reputatie van Bendis is een paar keer onderstreept.
Doet dat afbreuk aan de serie als geheel? Nee, eigenlijk niet.
Bendis heeft namelijk voor een uitgekiende
strategie gekozen. Als schrijver van niet alleen Alias maar
ook van Daredevil heeft hij beide series met elkaar vermengd.
Eerst een korte verwijzing, daarna een volwaardig gastoptreden
en zo langzaamaan is het hoofdpersonage Jessica Jones deel
gaan uitmaken van Matt Murdocks wereld en andersom. Daarbij
is het bijzonder hoe natuurlijk de kruisbestuiving plaatsvindt:
gegeven de rauwe, duistere sfeer in beide titels voelt het
op geen enkel moment geforceerd aan.
Een ander pluspunt is het karakter
van Jessica Jones. Dat is in akelig korte tijd dusdanig uitgediept
en vormgegeven, dat ze de serie in haar eentje kan dragen.
Ze is zo eigenwijs en gevat als de meeste vrouwelijke personages
in de comics van Bendis, maar juist vanwege de subtiele vermenging
met het Marvel Universum vallen alle stukjes op hun plek.
Het grimmige, realistische tekenwerk van Gaydos, die Jessica
herkenbaar en niet overdreven knap of gespierd op papier zet,
draagt daar een steentje aan bij.
Al is Alias niet perfect, het is nog
altijd die verrassend verfrissende comic die het een jaar
geleden was. Voor de lezers die zijn uitgekeken op het doorsnee
superheldengenre is dit zelfs de Marvel Comics titel bij uitstek,
mits zij die sporadische anticlimax op de koop toe willen
nemen.
comics
:: out
ultimate
x-men (marvel) Er is iets mis met Ultimate
X-Men. Voor een deel ligt dat aan de aanwezigheid van te veel
gasttekenaars. Het komt te vaak voor dat Adam Kubert verstek
moet laten gaan en zijn herkenbare dynamiek en vlotte stijl
vormen samen toch één van de belangrijkste bouwstenen
van de serie. Zijn werk is zelfs zo belangrijk, dat op een
enkele uitzondering na geen enkele gasttekenaar een vergelijkbaar
niveau bereikt. Het punt is, dat de kritiek daarmee nog niet
ophoudt.
Sinds bekend is dat Mark Millar op
korte termijn vertrekt als schrijver, heeft hij de schijn
tegen zich. De dialogen lijken ongeïnspireerd, de verhalen
lijken een variatie op hetzelfde thema en wat veel kwalijker
is, de hoofdpersonages zijn ook na bijna dertig nummers onderling
inwisselbaar. Het is voor oudere lezers geweldig dat hij inhaakt
op klassieke verhaallijnen (de Hellfire Club, de komst van
Phoenix), maar verpak dat dan niet als een hapklare maaltijd
in zes delen.
De problemen worden met afstand het
duidelijkst wanneer Millars ietwat mindere nummers net die
delen zijn die door een gasttekenaar zijn gemaakt. Want waar
Kubert overweg kan met het opbreken van scènes en het
spelen met de lay-out, geldt dat zoals eerder vermeld zelden
voor de invallers. Pas dan wordt merkbaar hoe statisch Millars
scripts kunnen zijn: dialogen vol met expositie, in de vorm
van grote balloons met zinnen die geen enkel normaal mens
in één keer de strot uit krijgt.
Er is iets mis met Ultimate X-Men.
Het neemt nog geen desastreuze vormen aan, maar de mindere
nummers worden telkens frequenter. Dat is uitermate spijtig
voor een comic die niet zo lang geleden is begonnen als een
sensatie binnen het superheldengenre.