Dark Horse biedt (bijna traditioneel)
naar mijn smaak niets, vandaar dat ik snel bladerend bij DC
uitkom.
Daar word ik geconfronteerd met Aquaman.
Als zelfs Peter David deze serie niet boeiend heeft kunnen
houden, waarom blijft men het dan proberen? Aan de andere
kant moet worden gezegd, dat met schrijver Rick Veitch wel
een maker van naam uit de kast is gehaald. Het tekenwerk van
Yvel Guichet is wat mij betreft echter niet voldoende voor
een sprint naar de stripwinkel. Om de serie Robotech kan ik
lachen. Nog één keertje: niet elke cartoon uit
de jaren tachtig was zo goed dat het een eigen comic verdient.
Met Jay Faerber als schrijver vraag ik me af hoe lang dit
duurt. En over 'overbodig' gesproken, waarom hebben we Gotham
Central en Batgirl: Year One nodig? Hoewel... die eerste wordt
geschreven door Greg Rucka en Ed Brubaker.
Image Comics biedt de paperback van
Bastard Samurai aan. Laat eerst dat laatste nummer van de
miniserie verschijnen, zeg ik dan. Tussen het nieuwe materiaal
valt de driedelige miniserie Hawaiian Dick op, door B. Clay
Moore en Steven Griffin. Onbekend talent, maar zowel het concept
als de eerste blik op het binnenwerk wekt mijn interesse.
Brian Michael Bendis heeft voor zijn verse bundel Total Sell
Out een titel gekozen die de lading dekt: het gaat hier om
een verzameling korte verhaaltjes. Tot slot brengt Top Cow
de special Tom Judge: End of Days uit. Wat is het toch met
die dure specials? De serie Tomb Raider gaat overigens vrolijk
door. Met een nieuwe computergame op komst wordt dat echt
niet stopgezet!
In het onoverzichtelijke deel van
Marvel Comics schreeuwt de advertentie voor Ultimate War me
toe. Mark Millar en Chris Bachalo zijn de makers achter de
eerste confrontatie tussen de Avengers en de X-Men van het
Ultimate universum, dus ik ga dit sowieso bestellen, hoe irritant
de hype ook mag zijn. Bij Uncanny X-Men klautert Kia Asamiya
aan boord als semi-vaste tekenaar. Best aardige pin-ups, maar
ik vraag me af of dat tekenwerk een verhaal kan vertellen.
Na het zien van Joshua Middletons cover voor X-Men Unlimited
#40 heb ik één advies: haal die jongen weg bij
uitgeverij Com.X en biedt hem een exclusief contract aan.
En Gary Frank als nieuwe tekenaar van The Avengers betekent
dat ik die serie weer eens ga volgen.
Het resterende deel van de Previews
biedt ruimte aan de independents, die als altijd goede comics
verstoppen tussen veel bedenkelijke rommel. Arcade Comics,
het nieuwe onderkomen van enfant terrible Rob Liefeld, begint
met Alias: Agent Bristow #0, gebaseerd op de televisieserie
Alias. Gelukkig geen Liefeld, wel tekenaar Andy Parks en een
script van bedenker J.J. Abrams. Het tekenwerk van Monster
Club (Autum Press Comics) spreekt me aan, vandaar dat dit
mijn maandelijkse probeerseltje wordt. Verder houd ik lekker
het bij de vaste titels.
Geen onaardige maand, zeker niet als
je bedenkt dat de titels staan gepland voor december, traditiegetrouw
een maand met veel specials en cadeautips. Ik kan ermee leven.
comics
:: in
legion
(dc) Lang geleden besloot ik tijdens het doorbladeren
van de Previews dat het tijd werd voor een extra serie van
DC op mijn lijstje. Op dat moment zag het tekenwerk van de
reeks Legion of Super-Heroes er zeer aantrekkelijk uit, maar
ik was bang dat ik geen touw aan het verhaal kon vastknopen.
De avonturen liepen door in de serie Legionnaires en de lange
geschiedenis van het team leek een onoverkomelijk obstakel.
Na lang wikken en wegen koos ik voor een andere serie.
We zijn inmiddels een paar jaar verder.
Met de miniserie Legion Lost en het daaruit ontstane maandelijkse
Legion is de drempel beduidend lager geworden voor lezers
die niet bekend zijn met het DC universum van de dertigste
eeuw. Schrijversduo Dan Abnett en Andy Lanning hebben een
alleraardigste mix van oude en nieuwe personages gemaakt en
wat belangrijker is, ze hebben een boeiende wereld voor hun
vele hoofdrolspelers neergezet. Daarbij worden ze terzijde
gestaan door tekenaar Olivier Coipel.
Coipel behoort tot de lichting Frans
talent dat opvallend genoeg voornamelijk bij DC terecht is
gekomen. Zijn stijl is onmiskenbaar Europees, met effectief
stilistische lijnen en oog voor details. Ondanks al die lijntjes
heeft hij voor alle leden van het Legion een herkenbaar uiterlijk
gecreëerd, zodat de emoties en onderlinge strubbelingen
die uit de plot voortvloeien haarscherp op het papier komen.
In sommige opzichten lijkt het of Abnett en Lanning dankzij
Coipels enthousiasme zelfs beter zijn gaan schrijven.
Het is jammer dat Coipel door Marvel
is weggekaapt. Een verrassing is het echter niet, dus zijn
laatste nummers moeten worden gekoesterd. DC heeft de laatste
tijd namelijk niet echt een gelukkige hand in het zoeken van
opvolgers voor populaire tekenaars.
comics
:: out
wildcats
version 3.0 (dc) Schrijver Joe Casey heeft
met zijn werk voor de tweede reeks Wildcats veel lof in ontvangst
mogen nemen. Dat was terecht, want wat hij liet zien, was
een voorbeeld van hoe het soms best uitgekauwde superheldengenre
nieuw leven in kan worden geblazen. Een comic over een team
dat geen team meer is. Gedesillusioneerde helden die geen
helden willen zijn. Het was erg een gedurfde keuze die Casey
bij Marvel werk voor Uncanny X-Men opleverde.
Dat beviel niet. Casey stapte op en
onlangs is hij dapper teruggekeerd naar DC / WildStorm, waar
hij de gelegenheid kreeg voor het maken van Wildcats Version
3.0. Het concept mag ongeveer gelijk zijn aan wat hij voorheen
in de tweede reeks heeft laten zien, het 'winning team' is
veranderd: tekenaar Joe Phillips heeft elders verplichtingen
en zijn plaats wordt ingenomen door Dustin Nguyen. En helaas
is zijn tekenstijl niet stabiel. Personages lijken op elkaar,
actie is vaak onduidelijk, kortom, het spat niet van de pagina
af.
Nguyen kan geen grote verwijten worden
gemaakt. Daarvoor moet bij Casey zelf worden aangeklopt. Nog
meer dan in de vorige serie Wildcats beperkt hij de actie
tot het uiterste minimum en nog meer dan in Uncanny X-Men
speelt de zakenwereld een grote rol. Jack Marlowe regeert
zijn Halo Corporation met harde hand, stuurt collega Grifter
op pad voor de vieze klusjes en hij komt bij iedere financiële
onderhandeling als winnaar uit de strijd. Wellicht wel omdat
hij iedere aandeelhouder in slaap kan krijgen met zijn oersaaie
monologen?
Casey wil met Wildcats Version 3.0
de thematiek die de laatste jaren door zijn werk loopt naar
een hoger niveau tillen. Dat hij in zijn ijver steeds verder
van de basis dobbert, ziet hij daarbij over het hoofd. Het
gevolg is een vaak bijna onherkenbare, weinig boeiende comic.