Tijd voor klantenbinding bij Dark
Horse. Spijtig genoeg lijkt de prijzige Dark Horse Maverick
bundel me niet iets waar ik geld aan wil uitgeven. Eigenlijk
heb ik uitsluitend interesse in het verhaal van Brian Michael
Bendis en dat is echt te weinig. Natuurlijk belandt het tweede
deel van de Hellboy miniserie The Third Wish wel in mijn boekenkast,
want ja, Mike Mignola.
Bij DC valt op dat een paar titels
vertraging hebben opgelopen. En dan heb ik het niet over Cliffhanger
titels! Nou ja, zolang het geen taferelen worden die we kennen
van Marvel en Image heb ik geen problemen met een iets langere
wachttijd voor 100 Bullets. Van de reguliere titels boeit
me weinig; de laatste maanden heb ik vrij veel geschrapt en
daar komt niets voor in de plaats. De nieuwe JLA lijkt interessant.
Mahnke is een prima tekenaar, dus misschien dat ik het weer
eens probeer. Als vanzelfsprekend moet ik Wildcats 3.0 gewoon
hebben en zal ik The Authority: Kev en Point Blank zeker doorbladeren.
Een Thundercats revival? Nou, liever niet. Twijfel omtrent
Lucifer. Na alle goede recensies weet ik nog steeds niet of
ik die comic moet meepakken.
Image Comics brengt nu eindelijk hun
eerste nummer van de independent hit Liberty Meadows. Voor
mij is het al een jaar of drie verplichte kost, dus hoe meer
aandacht bij een breder publiek hoe beter. Verder weinig vers
spul. Phil Hesters worstelcomic genaamd The Holy Terror lijkt
me weinig zinvol en Rex Mundi is leuk voor de diversiteit
bij de uitgeverij, maar niet het type comic waar ik naar uitkijk.
Wel grappig om te zien dat Rising Stars nog steeds niet is
afgelopen. Het lijkt een eeuwigheid geleden dat ik daarmee
ben gestopt. Wat is er eigenlijk met McFarlane's Sam and Twitch
gebeurd?
Verrassing! Marvel wil niets meer
verklappen over de inhoud van de comics. Dat is de reden waarom
in de Previews tegenwoordig alleen preview art staat en een
rijtje namen van de makers. Kom nou, toch. Niemand trapt in
deze nieuwste marketingstunt van Joe Quesada en Bill Jemas.
Sterker, ik denk dat ik nu minder snel geneigd ben om wat
nieuws te proberen. Over de inmiddels derde The Call of Duty
miniserie kan ik me evenees aardig opwinden. Na The Brotherhood
en The Precinct is het de beurt aan The Wagon. Amerikanen
zijn goed in het uitmelken van een nationale ramp... ik pas.
Opvallende cover van Elektra #13, trouwens. Ik hoor de dertienjarige
fanboys al gieren van de hormonen.
In het deel met independent comics
tref ik net als vorige maand niet veel aan. Het lijkt wel
of alle reguliere series die ik spaar (en die eens in de zes
of acht weken verschijnen) allemaal tegelijk een maandje overslaan.
Gelukkig kan ik lachen om domme rommel als 3 Little Kittens
van Jim Balent bij Broadsword Comics. Als de titel '6 Big
Titties' was geweest, had ik het ook geloofd. Fate of the
Blade, de nieuwste van Dreamwave, ziet er aantrekkelijk uit.
Niet direct iets om te bestellen, wel om te zijner tijd door
te bladeren.
Het gaat op en neer. Vorige maand
belandden veel nieuwe series op mijn lijstje, nu valt dat
mee en zit ik aan een totaal van ongeveer dertig comics. Irritatie
van de maand? Marvels Preview sectie nieuwe stijl. Benieuwd
of er mensen zijn die dit wél kunnen waarderen.
comics
:: in
queen
& country (oni) In eerste instantie keek
ik zeer uit naar Queen & Country, de nieuwe serie van
schrijver Greg Rucka. In korte tijd had hij laten zien dat
hij prima kan omgaan met slimme verhalen en aardige concepten.
Na een bevredigende eerste verhaallijn was het tijd voor een
nieuwe tekenaar, die niets opbeurends liet zien. Dat is het
nadeel van de roterende tekenaars: soms is het raak, soms
mis. Naar mijn idee was het dusdanig mis, dat ik dacht aan
stoppen.
Stiekem toch maar even het werk van
de tekenaar voor de derde verhaallijn bekijken, dacht ik bij
mezelf. Leandro Fernandez is de naam en met zijn werk voor
Queen & Country #8 heeft hij in één klap
alle twijfels weggenomen. Zijn stijl wordt gekenmerkt door
sfeerverhogende contrasten, mooie composities en overdreven,
bijna karikaturale personages. In de verte doet het denken
aan werk van Eduardo Risso en Marcelo Frusin; sowieso een
pluspunt. Kan deze man niet gewoon de vaste tekenaar worden?
Aan Rucka's schrijfstijl heeft het
nooit gelegen. Die blijft goed tot zeer goed, met altijd een
dosis vernieuwende elementen. De richting die hij voor de
serie en hoofdpersonage Tara Chace heeft uitgedacht, kan me
momenteel minder bekoren, maar tijdens zo'n periode kan goed
tekenwerk een serie er doorheen slepen en dat is wat hier
gebeurt. Voorlopig neem ik de vrij gefragmenteerde verhaalstrengen
voor lief, al is het op den duur zaak dat een balans wordt
gevonden tussen de hightech spionage en de vele intriges.
Queen & Country is terug. Met
Fernandez aan boord kijk ik weer uit naar de nieuwe nummers,
dus het is maar goed dat de serie maandelijks is geworden.
Geen twijfel meer dat dit het vlaggenschip van Oni Press is.
comics
:: out
lab
rats (dc) En John Byrne was ooit zo'n goede
comicmaker. Vroeger kon zijn werk me uren boeien en toverde
hij zonder moeite de vernieuwendste concepten uit de hoge
hoed. Ik heb geen idee wanneer het nu precies mis is gegaan,
maar het lijkt wel of na zijn Next Men echt niets goeds meer
uit zijn handen is gekomen. Toch heb ik Lab Rats geprobeerd.
Enerzijds omdat ik hem een kans wilde geven, anderzijds omdat
het concept me deed denken aan de eerder genoemde Next Men.
Afgezien van de conceptuele gelijkenis
biedt Lab Rats echter weinig. De hoofdpersonages zijn blauwdrukken
van de bekende clichés, de interactie is overdreven
en het verhaal houdt het midden tussen foute sciencefiction
en heel matige fantasy. Daarbij moet worden toegegeven dat
het basisidee van jongeren die als proefkonijnen worden gebruikt
in een virtual reality simulator inmiddels achterhaald is.
Hebben we dat niet al gehad in de jaren negentig? Als ik me
niet vergis, waren dat toen ook slechte verhalen!
Verteltechnisch steekt de serie de
eerste twee nummers evenmin goed in elkaar. Byrne heeft ernstig
last van wat Peter David ooit het TMI-syndroom noemde: Too
Much Information. Alles moet worden uitgelegd, de ene na de
andere dialoog barst uit elkaar van de samengeperste expositie
en emoties moeten niet subtiel blijken, maar worden voorgekauwd.
Hinderlijk is daarbij dat het vrij strakke doch weinig vernieuwende
tekenwerk de vonk niet kan laten overslaan. Ik geef geen cent
om de personages.
Ik heb het geprobeerd. Na twee nummers
is het helaas duidelijk dat Byrne vastzit in een creatieve
luchtbel van ergens begin jaren negentig. Lab Rats is een
comic die toen een kans had, maar van mij nu amper een jaar
krijgt.