Het deel Dark Horse wordt elke maand
minder interessant. Althans, voor mij. Ik zit niet bepaald
te wachten op Astro Boy of een Spyboy / Young Justice crossover.
Gelukkig staat deze maand wel weer een nieuw nummer van Joss
Whedons Fray aangekondigd, dus bij die ene titel blijft het
voor mij. Verder veel Star Wars en manga, maar dat is aan
mij niet echt besteed.
DC introduceert de maandelijkse serie
The Power Company, van Kurt Busiek en Tom Grummett. Namen
waar ik vroeger in de rij voor stond, maar hoewel het tekenwerk
aardig is, lijkt de serie weinig vernieuwend. Bovendien wacht
ik liever op Busieks nieuwe Astro City. Bij het doorbladeren
van het gedeelte over Batman vraag ik me af wanneer géén
crossover door alle Bat-comics loopt. Je wordt er gek van?
Batgirl #25 is iets om naar uit te kijken: eindelijk de confrontatie
tussen Batgirl en Lady Shiva. Nieuw materiaal, waaronder de
miniserie S.C.I.-Spy en de WildStorm titel Robo Dojo, laat
ik passeren. Wel een erg interessante cover voor 100 Bullets
#33. Kunnen ze die serie niet elke week uitbrengen? Grappig
is de Tim Hunter action figure. Graantje meepikken van de
Harry Potter hype?
Bij Image viert men feest met de dure
hardcover die simpel Image Comics heet. Erik Larsen, Marc
Silvestri, Todd McFarlane en Jim Valentino bundelen hun krachten
en hoewel ik vijfentwintig dollar wel heel veel vind, zal
ik eraan moeten geloven. Beetje jammer dat juist deze maand
Image niet al te veel titels uitbrengt. Tussen het voor mij
oninteressante spul zie ik slechts een handjevol vaste series
en met één McFarlane titel is de oogst karig.
Lang geleden dat ik zo weinig Image in een maand heb besteld.
Misschien wordt het daar tijd voor een grondige herbezinning.
Aan de andere kant, bij Marvel doet
het weer pijn aan mijn bankrekening. De nieuwe Brian Azzarello
serie Cage moet ik echt hebben, het Vertigo-achtige Muties,
door schrijver Karl Bollers, lijkt me leuk en Sam Keiths terugkeer
met de miniserie Wolverine / Hulk zal ongetwijfeld in mijn
boekenkast belanden. Series als Paradise X en The Order laat
ik staan: ik spaar reeds meer dan genoeg. Opvallend aantal
miniseries, trouwens. Miniseries die op het eerste gezicht
overbodig zijn. Citizen V? Taskmaster? Maak dan geen comics.
Al met al koop ik inmiddels weer meer Marvel dan DC of Image.
Joe Quesada heeft het allemaal prima voor elkaar, met grote
namen en goede nieuwe titels.
Weinig nieuws op het gebied van de
independents, of het moet de herdruk van Dicks zijn, door
Garth Ennis en John McCrea. Ik heb de oorspronkelijke editie
en die was eerlijk gezegd niet zo goed dat ik deze deels bewerkte
versie bij Avatar per sé moet en zal hebben. Broadsword
verdient een prijs voor lachwekkendste aankondiging van de
maand, want een boxershort met Tarot print heeft niets meer
met comics te maken. Het blijft grappig om de naam van Romano
Molenaar te zien bij Chaos! Comics. Niet mijn soort comics,
maar vooruit, toch een landgenoot! Afgezien van de vaste titels
kan de beurs dus gesloten blijven.
Kalm maandje. Dat mag ook wel, want
ik koop de laatste tijd iets meer comics dan de maanden daarvoor.
Binnenkort weer titels schrappen? Keuzes, keuzes!
comics
:: in
alias
(marvel) Er was een tijd dat schrijver Brian
Michael Bendis garant stond voor kwaliteit. Natuurlijk werd
hij ontdekt door de grote jongens bij Marvel en Image, waar
hij op een bepaald moment erg veel creatieve vrijheid kreeg.
Dat ging ten koste van de kwaliteit van zijn werk. Zelfs de
slechtste Bendis comic is nog vermakelijk, maar dat moet niet
te lang duren. Op het moment dat ik dacht dat zijn werk voor
Marvel het dieptepunt had bereikt, kwam hij echter met Alias.
Deze serie was de eerste van een reeks
Marvel comics voor volwassenen. Inderdaad, een territorium
waar Bendis zich wel thuis voelt. Hij heeft meer dan voldoende
ervaring met hoofdpersonages die allesbehalve braaf zijn en
eindelijk kon hij zich bij Amerika's grootste uitgeverij flink
uitleven. Met in de hoofdrol een uitgerangeerde superheldin
die nu voor privé-detective speelt, heeft hij binnen
drie nummers een uiterst boeiende, zeer realistische wereld
neergezet en de stijgende lijn in de serie is onmiskenbaar.
Met Michael Gaydos als tekenaar was
ik in eerste instantie niet blij, maar ik zag snel in dat
zijn stijl prima past bij de verhalen. Een realistische vertelling
heeft een krasserige, rauwe stijl nodig en Gaydos is geknipt
voor dat soort werk. Het is allemaal niet bijster spectaculair,
wel opvallend effectief. In veel opzichten is de serie hierdoor
nauwelijks meer te herkennen als een Marvel comic. Aan de
andere kant, dat gaat tegenwoordig voor meer titels op, dus
bezwaarlijk is deze verkenning van de grenzen zeker niet.
Na de goede start volgt het uur van
de waarheid. Bendis is immers berucht om de manier waarop
hij goed opgebouwde verhalen kan laten uitdraaien op een anticlimax.
Ik ben benieuwd of dat bij Alias ook het geval is. Voorlopig
is het nog genieten van deze frisse, nieuwe serie.
comics
:: out
elektra
(marvel) Voor Elektra geldt hetzelfde verhaal
als voor Alias, maar dan andersom. Waar ik bij Alias in het
begin terughoudend was, keek ik uit naar de nieuwe comic over
de dodelijke ninja. De eerste tekeningen die ik zag, spraken
me aan en met Brian Michael Bendis als schrijver wist ik dat
het wel eens een buitengewoon interessant project zou kunnen
worden. 'Zou kunnen,' ja. Achteraf is dat spijtig genoeg wel
de enig juiste woordkeuze.
Eigenlijk is het niet eens het werk
van Bendis dat me tegenstaat. Zijn script is redelijk goed,
bevat geweldige dialogen en leest als een trein. Het probleem
zit in zijn aanpak van Elektra. Bendis laat zijn personages
graag babbelen en Elektra is nooit een prater geweest. Met
andere woorden, het script zit vol trucs om andere personages
om haar heen zo veel mogelijk te laten praten. Het gevolg
is dat de afstand tussen lezer en hoofdpersoon te groot is.
Die afstand wordt nog eens vergroot
door het tekenwerk van Chuck Austen, die met zijn computerbewerkingen
een heel kille sfeer schept, vol personages die niet of nauwelijks
tot leven komen. Tel de uitermate saaie inkleuring erbij op
en je hebt een comic die soms zo onduidelijk en afstandelijk
is, dat zelfs ervaren lezers bij sommige scènes niet
meer kunnen uitvogelen wie nu wie is. Het script mist diepte,
de tekeningen missen dynamiek; een zeer dodelijke combinatie,
zeker voor een serie met deze pretenties.
In Greg Rucka krijgt Elektra binnenkort
een prima nieuwe schrijver. Helaas blijft Austen de tekenaar
en het is de vraag of ik geïnteresseerd genoeg ben om
de serie te blijven sparen. Waarschijnlijk niet. Daarvoor
staat het matige tekenwerk me te veel tegen.