Dark Horse biedt als altijd een mix
van nieuw materiaal en op televisieseries of films gebaseerde
comics. De concepten spreken me tegenwoordig minder aan. Een
uitzondering zou ik maken voor Fray, een achtdelige miniserie
geschreven door Joss Whedon, de bedenker van Buffy. Het ziet
er aardig uit en wellicht probeer ik dat. Voor de rest vooral
veel Star Wars rommel. Ach ja, je moet ervan houden.
Bij DC raast de crossover 'Our Worlds
At War' nog altijd door het grootste deel van de series. De
coverprijs voor de specials valt eerlijk gezegd mee, maar
ik raak zo uitgekeken op de zoveelste crossover waarin de
helden het opnemen tegen almachtige vijanden. Mooie covers
van Jae Lee, dat wel. Ik ben een stuk enthousiaster over de
start van Stan Lee's Just Imagine reeks. Het is een dure special,
maar ik wil toch graag zien hoe Stan Lee samen met Joe Kubert
de legendarische held Batman aanpakt. Onder het kopje WildStorm
wordt de Wildcats: Serial Boxes paperback aangekondigd, geschreven
door Joe Casey en met tekenwerk van Sean Phillips. De losse
deeltjes die ik heb gezien, zijn lekker vernieuwend, dus wie
weet.
Image moet het deze maand hebben van
The Creech: Out For Blood. Meteen is duidelijk waarom Greg
Capullo zo veel tijd nodig had voor dit vervolg op zijn eerste
miniserie: het worden drie dubbeldikke nummers, met een coverprijs
van $4,95. Capullo's tekenwerk is magistraal, maar als schrijver
is hij minder, vandaar dat ik deze serie aan me voorbij laat
gaan. Ook nieuw is The Agency, de zoveelste Top Cow serie.
Paul Jenkins schrijft tegenwoordig heel veel en Kyle Hotz
is hooguit een matige tekenaar, dus ik pas. Bij de aankondiging
van Witchblade #50 kreeg ik een onbedaarlijke lachbui. Dit
is een mijlpaal voor Top Cow en wie laten ze dit historische
nummer tekenen? Brian Ching, één van de grootste
prutsers die ze hebben. Witchblade lijkt me spoedig einde
oefening.
Het doorbladeren van het stuk Marvel
doet pijn aan de portemonnee. Elektra door Brian Michael Bendis
is iets waar ik ernstig naar uitkijk, de Fantastic Four miniserie
door Grant Morrison en Jae Lee is een leuke verrassing en
de komst van talent als Rucka, Risso en Azzarello geeft me
hartkloppingen. Iets minder leuk is het nieuws over Daredevil.
Deze serie wordt deze zomer twee keer per maand uitgegeven
en als klap op de vuurpijl is Daredevil #20 dubbel zo dik
en dus dubbel zo duur, omdat dit volgens de nieuwe dubbele
nummering nummer 400 is. Dit trucje is het eerste slechte
zet onder Quesada's bewind en Marvel moet sowieso oppassen
dat de coverprijzen niet te hoog worden. Ik bedoel, $3,50
voor Elektra #1 vind ik heel erg veel centjes.
De kleinere uitgeverijen, ofwel de
indies, hebben deze maand ook wat leuke dingen in de aanbieding.
Terry Moore's Paradise Too valt daar absoluut niet onder.
Moore's werk voor Strangers in Paradise is ijzersterk, maar
ik ga geen geld neertellen voor een verzameling mislukte cartoons.
Vreemd dat Abstract Studios hier meteen maar een vaste serie
van maakt. Cartoon Books biedt een speciale herdruk van Bone
#1 aan, met 'never-before-seen full color.' Misleidende reclame,
want ik heb al die kleuren echt al meerder malen in mijn programma
Photoshop gezien. CrossGen begint met Sojourn, de nieuwe serie
van Ron Marz en Greg Land. Het tekenwerk is prachtig en de
eerste nummers ga ik hoe dan ook proberen. Tenslotte biedt
Oni Press de paperback aan van Breakfast After Noon door Andi
Watson. Een aanrader voor lezers met een wat 'gevorderde'
smaak.
Een volle bak, deze maand. Veel comics,
veel nieuw spul... misschien moet ik weer eens rigoureus gaan
schrappen.
comics
:: in
ultimate
x-men (marvel) Het idee achter de Ultimate
comics van Marvel is simpel. Wat moet je doen met veertig
jaar aan continuïteit als je de twee populairste concepten
nieuw leven wilt inblazen? Je gooit die continuïteit
uit het raam. Spider-Man is weer een puberende nerd en de
X-Men bestaan nog maar net. Ik had zo mijn bedenkingen over
deze aanpak, maar Marvel heeft een blik met grote namen opengetrokken
en ik ben overtuigd geraakt van de levensvatbaarheid van de
Ultimate titels.
Ultimate Spider-Man blijft vrij dicht
bij het oorspronkelijke verhaal over Peter Parker. Net als
in de reguliere continuïteit wordt Peter gebeten door
een spin en krijgt hij daarna zijn krachten. Net als in de
reguliere continuïteit verliest hij oom Ben en leert
hij dat verantwoordelijkheid en kracht altijd samen gaan.
Dat ligt allemaal anders bij Ultimate X-Men. Dit team is niet
hetzelfde team dat begin jaren zestig door Stan Lee en Jack
Kirby op papier werd gezet. De personages zijn anders, de
opzet is anders en de verhalen houden zich niet aan bepaalde
regels.
Het gevoel dat in ieder nummer alles
kan gebeuren, hoe ondenkbaar ook, is de kracht van de serie.
Schrijver Mark Millar heeft met The Authority al bewezen dat
hij uit de voeten kan met verhalen over een team en ook keiharde
actie is aan hem toevertrouwd. Natuurlijk kan hij bij Ultimate
X-Men niet zo ver gaan, maar de dialogen blijven vrij pittig,
het tempo is hoog en de personages zijn lekker brutaal en
staan als een huis. De tekeningen van Adam Kubert dragen daaraan
bij. Zijn dynamische stijl en alternatieve lay-outs zorgen
ervoor dat het verhaal lekker wegleest en de comic er uitnodigend
uitziet.
Spijtig genoeg is Kubert niet de allersnelste
en hoewel zijn broer Andy als gasttekenaar van Ultimate X-Men
#5 goed werk heeft afgeleverd, verstoort de wisseling van
tekenaar het ritme. Bovendien komt het nieuws dat Tom Raney
(tijdelijk?) de nieuwe tekenaar wordt ook niet bepaald op
een gunstig tijdstip. Op dit moment is de serie echter van
uitzonderlijke kwaliteit en maakt het de term 'ultimate' waar.
comics
:: out
green
arrow (dc) Gedurende de jaren tachtig was
Green Arrow zijn tijd ver vooruit. Maker Mike Grell vertelde
realistische verhalen, liet hoofdpersonage Oliver Queen gewoon
ouder worden en was niet bang voor controverse en maatschappijkritiek.
Grell hield het lang vol, maar na zijn vertrek zakte de serie
in en dat leidde tot het stopzetten. Kevin Smith zou met een
opvolger komen, maar dat werd telkens uitgesteld. Onder het
motto 'beter laat dan nooit' is onlangs de nieuwe Green Arrow
verschenen.
Dat Kevin Smith een begenadigd schrijver
met een goed gevoel voor scherpe dialogen is, had hij vaker
bewezen en dat kwam tot uiting in Green Arrow #1. Verschillende
personages waar Oliver Queen de afgelopen jaren mee te maken
heeft gehad, werden op een zeer intelligente manier belicht.
Queen, waarvan iedereen dacht dat hij was overleden, keert
terug en dat is het startschot voor een nieuwe reeks avonturen.
Helaas, zo goed als Smith de bijpersonages in het eerste deel
heeft neergezet, zo matig en ongeloofwaardig zet hij zijn
hoofdpersonage neer.
Het probleem is namelijk, dat Queen
traditioneel een man van weinig woorden en veel daden is.
Smith legt zijn personages een zondvloed van woorden in de
mond en voor Green Arrow heeft hij geen uitzondering gemaakt.
Sterker nog, Smith zorgt er middels enkele kunstgrepen voor
dat Queen wel moét praten: Stanley Dover functioneert
als een leergierige butler en Mia Dearden dringt zich op als
praatgraag hulpje. Beide zijn niet alleen hoogst irritant
maar horen niet thuis in deze comic. Daarbij is het tekenwerk
van Phil Hester te houterig en gestileerd, waardoor de realistische
sfeer die bij de serie hoort al helemaal niet wordt bereikt.
De terugkeer van Green Arrow was iets
waar ik enorm naar uit heb gekeken. De uitwerking laat echter
te wensen over en ieder nieuw nummer is weer een stap verder
verwijderd van het oorspronkelijke concept. Kevin Smith is
toch niet de man voor deze serie en dat bewijst maar weer
dat je met een grote naam niet per definitie een goede comic
in huis haalt.