black
widow (marvel) De eerste Black Widow miniserie
was vlees noch vis. Zeker, het tekenwerk was knap en het verhaal
las lekker weg. Uiteindelijk was de plot net iets te leeg
om boeiend te kunnen zijn. Toen een paar maanden geleden een
tweede miniserie over de Black Widow werd aangekondigd, was
ik om die reden in eerste instantie niet enthousiast. Zou
de tweede serie meer van hetzelfde worden? Zou het wederom
leuk leesvoer worden, maar vooral niet meer dan dat?
Een volmondig 'nee' is op zijn plaats,
want de tweede Black Widow miniserie is vele malen beter.
In de twee tot op heden verschenen delen zetten schrijvers
Devin Grayson en Greg Rucka met speels gemak hoofdpersonages
Natasha Romanov en Yelena Belanov tegenover elkaar... door
de twee van plaats te laten verwisselen. Qua concept niet
vernieuwend, maar gegeven de rivaliteit tussen de beide Black
Widows is het een goede zet en de gevolgen mogen er zijn.
In de rol van Natasha moet Yelena haar tegenspeelster vermoorden
en dat levert een boeiend en sterk uitgewerkt spionageverhaal
op.
Verteltechnisch heeft Rucka's komst
vruchten afgeworpen. Hij heeft ervaring met het schrijven
van snelle doch complexe verhalen en levert samen met Grayson
degelijk werk af. Het geschilderde tekenwerk van Scott Hampton
is even wennen. Marvel Comics heeft met de keuze voor deze
tekenaar risico genomen en dat is lovenswaardig. Ben je eenmaal
vertrouwd met Hamptons strakke, realistische stijl, dan ga
je likkebaardend door de comic. De sfeer die Hampton neerzet,
doet denken aan Sienkiewicz' werk voor Elektra: Assassin.
Een groter compliment is niet denkbaar.
Is de tweede miniserie over de Black
Widow nu echt wereldschokkend en vernieuwend? Dat zeker niet.
Het is wel een serie die prima past in de reeks kwalitatief
hoogstaande comics die de laatste maanden bij de Marvel Knights
imprint is verschenen. En wat het belangrijkste is, deze tweede
miniserie is tegen mijn verwachtingen in een klasse beter
dan de eerste.
the
authority (dc) Een lopende serie heeft één
nadeel: er komt een moment waarop de schrijver of de tekenaar,
of beiden, opstapt. De opvolgers moeten aan de verwachtingen
van de lezer voldoen en dat is verre van gemakkelijk. Zeker
niet als die voorgangers Warren Ellis en Bryan Hitch heten
en dat duo met hun werk voor The Authority voor vermaak van
de hoogste plank heeft gezorgd. Aan opvolgers Mark Millar
en Frank Quitely de onmogelijke en vrij ondankbare taak.
Inderdaad, vergeleken met wat hun
voorgangers hebben laten zien, viel het werk van Millar en
Quitely enigszins tegen. Over het tekenwerk van Quitely niets
dan complimenten, maar Millar liet zijn personages geregeld
te veel en te langdradig praten, hetgeen een fout is die hij
al jaren maakt. Al snel moest gasttekenaar Chris Weston een
paar nummers bijspringen en die nummers maakten onderdeel
uit van een verhaal van bedenkelijk niveau. Krampachtig werd
aan het concept van vierdelige verhalen vastgehouden, maar
dat was aan de losse hoofdstukken lang niet altijd te merken.
Na een tussennummer, dat een schaamteloze
reclame voor de nieuwe serie The Monarchy was, vroeg ik me
af of ik niet met de serie moest stoppen. Wat dat betreft,
kwam The Authority #22 precies op tijd. Millar en Quitely
zetten de status-quo van de serie op zijn kop, sturen een
brute huurmoordenaar op het team af en laten alle teamleden
stuk voor stuk sterven. Wellicht is het een stunt en keren
de personages binnen enkele maanden weer terug, maar zeker
ben ik daar niet van: het teken van een goede comic. Voor
het eerst sinds lange tijd kijk ik weer uit naar de volgende
nummers.
Millar en Quitely komen net op dreef,
maar inmiddels is al aangekondigd dat ook deze makers op zeer
korte termijn de serie gaan verlaten. Dat is jammer en het
stelt hun opvolgers wederom voor een moeilijke taak. Okay,
Ellis en Hitch zijn niet overtroffen of geëvenaard, maar
Millar en Quitely hebben na wat opstartproblemen de zaken
prima op de rails.
comics
:: out
butcher
knight (image) Het had zo'n spannende en boeiende
serie kunnen worden. Tekenaar Dwayne Turner heeft meer dan
eens bewezen dat hij een goed tekenaar is en schrijver Charles
Holland heeft met zijn werk voor een ander medium, de televisie,
laten zien dat hij goede verhalen uit de pen kan toveren.
Bovendien heeft Turner een groot inzicht, waardoor hij voor
ieder nieuw project zijn tekenstijl op subtiele wijze aanpast.
Kortom, op voorhand zou je zeggen dat het eigenlijk niet mis
kon gaan.
Helaas is het de verkeerde kant opgegaan
met Butcher Knight. In feite ging het al mis toen Turner ervoor
koos zijn nieuwe project niet bij Todd McFarlane Productions
maar bij Top Cow onder te brengen. De redactionele invloed
is daar geringer en dat bleek toen de twee Dark Crossing specials
(een proloog van de reguliere serie) niet alleen vertraging
opliepen maar ook kwalitatief tegenvielen. Ondanks het laten
opdraven van hoofdpersonages uit Tomb Raider, Witchblade en
The Darkness gingen beide specials nergens over en maakten
ze al helemaal niet hongerig naar meer.
Ook Butcher Knight #1 werd uitgesteld;
iets wat blijkbaar bij Top Cow de normaalste zaak van de wereld
is. Na lang wachten, verscheen het eerste nummer en hoewel
Turners tekenwerk stabiel en overtuigend was, kwamen de beide
hoofdpersonages niet uit de verf. Ook het onlangs verschenen
tweede nummer brengt weinig verandering. Luther Washington
wordt nog redelijk neergezet, zij het wel door middel van
een zondvloed aan tekstkaders, terwijl Daria geen diepgang
heeft en niet meer is dan kijkvlees. Technisch schort er bovendien
te veel aan. De dialogen bestaan uit clichés en het
tempo is volledig verkeerd gekozen.
Eerlijk gezegd, had ik van Butcher
Knight veel meer verwacht. Tekort aan redactionele invloed
en wat Turner en Holland betreft toch te weinig ervaring met
het maken van een eigen serie, hebben er echter voor gezorgd
dat het momenteel niet meer is dan een lachertje. Hoe komt
het toch dat Top Cow nauwelijks meer evenwichtige comics op
de markt kan brengen?
mystic
(crossgen) Toen halverwege 2000 de nieuwe
uitgeverij CrossGen Comics van start ging, verwachtte ik het
meest van Mystic, de serie van schrijver Ron Marz en tekenaar
Brandon Peterson. Marz is een echte veteraan en door de jaren
heen heeft hij een constante kwaliteit verhalen afgeleverd.
Van Peterson was vóór het verschijnen van Mystic
#1 een tijd lang helemaal niets meer vernomen, maar zijn werk
voor Marvel en Image had me altijd kunnen bekoren.
De serie begon goed. Toegegeven, het
concept is verre van origineel, maar de uitwerking was verrassend.
Giselle Villard wordt tegen haar wil opgezadeld met de krachten
van zeven geesten en moet daarna leren omgaan met haar veranderde
bestaan. Clichés werden gedurende de eerste nummers
ontweken en Marz had er een handje van om de lezer telkens
op het verkeerde been te zetten. Daarbij kwam nog Petersons
formidabele tekenwerk, dat elke pagina in een gecompliceerd
kunstwerk veranderde. Zijn levendige stijl paste bij het verhaal
en zette perfect de toon voor de serie.
Toen in Mystic #6 de eerste verhaallijn
werd afgerond, was duidelijk dat een kruispunt was bereikt.
Marz stond voor de keuze: gaan we net zo verder of gaan we
eerst de personages uitdiepen? Hij koos voor het laatste.
Terecht, was mijn eerste reactie. De realiteit is echter anders.
In de twee sindsdien verschenen nummers wordt namelijk cliché
op cliché gestapeld. Giselle wordt met speels gemak
geschaakt door de geheimzinnige Darrow, een personage waarvan
iedereen weet dat daar iets mis mee is en dat ontregelt het
tempo van de serie. Zelfs de bijpersonages zijn gedegradeerd
tot randfiguren.
Hoe goed Mystic ook begon, inmiddels
is de serie ruimschoots ingehaald door Scion, met afstand
de beste comic van CrossGen. Verhaaltechnisch klopt het allemaal
nog wel, maar de plot gaat de verkeerde kant uit en als dan
ook het tekenwerk minder overtuigend wordt, is het oppassen
voor Marz en Peterson. Ik stop nog niet met de serie, maar
veel langer kan dit niet doorgaan.