Een al wat oudere man kijkt langdurig
naar zijn spiegelbeeld. Hij wrijft eens in zijn ogen, kijkt
op zijn horloge en haalt een papiertje uit de binnenzak van
zijn smoking. Een meisje met lang golvend haar dept zijn gezicht
met een kwastje. In haar handen balanceert ze acht verschillende
potjes, zalfjes en poedertjes. Ze blaast een lok haar uit
haar ogen en bukt voorover, haar hoofd naast dat van de oude
man. Beiden turen naar de spiegel.
De man werpt een blik opzij, alsof
hij goedkeuring zoekt, maar het meisje heeft zich al omgedraaid
en praat in haar headset. "Sorry," zegt ze, "ik
kan hier niets meer van maken. Het moet zo maar." Voor
ze kan weglopen, voelt ze een hand om haar arm. "Wist
je, kindje," zegt de oude man, een glinstering in zijn
ogen, "dat de Hulk vroeger grijs was?" Het meisje
draait handig uit zijn greep en geeft hem een pak papier met
het woord 'contract' op het voorblad. "Artikel 6,"
voegt ze hem toe. De oude man zet zijn bril op. Dan zakken
zijn schouders.
"Hey, je moet op!" klinkt
het vanuit de deuropening. "We beginnen over vijf minuten!"
De oude man zucht nog eens, staat op en strijkt zijn smoking
glad. Fluisterend oefent hij de zinnen die hij op zijn spiekbriefje
heeft geschreven. "Kom op," zegt hij tegen zichzelf.
"Je kunt het!" Hij balt zijn vuisten. "Je bent
Stan Lee! Natuurlijk kun je het!"
Vijf jaar geleden is het, dat de interactieve
reality soap Bad Writer voor het laatst de kijkers teisterde
met slechte smaak, inspiratieloze broodschrijvers en bovenal
een gebrek aan kwaliteit. Na een desastreus derde seizoen,
met voor miljoenen schade aan een exclusieve bullpen in het
centrum van Manhattan, trokken alle adverteerders zich terug.
Bovendien wilde geen comicschrijver meer geassocieerd worden
met het programma. Maar tijd heelt alle wonden. Tijd en wat
steekpenningen. Okay, tijd, wat steekpenningen en een stevige
dosis afpersing.
Daarom is het nu, op zaterdagochtend
30 augustus, tijd voor Bad Writer 4. Twaalf schrijvers laten
zich zestien weken lang opsluiten in een armetierige zolderwoning
aan de zuidkant van Manhattan. Geen ingewikkelde opdrachten,
geen verplichte groepstherapie op een forum, niets van dat
alles; de formule gaat back to basics. En in de strijd om
de titel Bad Writer is alles geoorloofd. Behalve dan voor
presentator Stan Lee, in seizoen drie zelf kandidaat. Zowel
de producent als de uitvoerend producent heeft met zelfmoord
gedreigd als Stan nog één keer de anekdote over
de vroeger grijze Hulk vertelt, vandaar dat hem dat de komende
zestien weken contractueel is verboden.
Het vierde seizoen begint ingetogen.
Geen confetti, geen door een sletterig jong popidool ingezongen
begintune, geen hippe montage waar de helft van de oudere
kijkers voor de rest van de dag een migraine van krijgt. Eerder
dit jaar is namelijk Michael Turner overleden. Na jarenlange
strijd tegen kanker gaf zijn lichaam het uiteindelijk op.
In 2002 was Michael met overmacht de winnaar van Bad Writer
2, toen al met veel lichamelijke ongemakken, maar hij hield
zich kranig. Ook als één van de andere kandidaten
weer eens zijn heup had losgeschroefd en in de tuin had verstopt.
Daarom begint de aflevering met twee minuten stilte, uit liefde
voor Michael en zijn nabestaanden.
De twaalf schrijvers van dit seizoen
zitten in een kring om Stan Lee heen. Het licht is gedimd,
op de achtergrond branden kaarsjes en de camera glijdt langs
de gezichten van deze nieuwe generatie literaire brokkenmakers.
Frank Miller houdt zich groot, met een arm om de schouder
troost hij Marjorie Liu, die haar handen in die van Robert
Kirkman heeft gevouwen. J. Michael Straczynski kijkt strak
voor zich uit, Ed Brubaker veegt een traantje uit zijn ooghoek
en naast hem drukt Joss Whedon een intens huilende Craig Thompson
tegen zijn borst. David Lapham heeft zijn ogen gesloten, terwijl
Becky Cloonan en Leah Moore steun bij elkaar zoeken. Brian
Reed kijkt op zijn telefoon, maar wanneer hij de camera ziet,
stopt hij die snel in zijn broekzak en trekt hij een somber
gezicht.
Met een harde knal wordt de stilte
doorbroken. Allerlei kleine stukjes plastic, kleine beentjes,
armpjes en voetjes, vliegen door de kring en vallen met een
klaterend geluid op de vloer. "Oeps!" De camera
zwiept en zoomt in op het rood aangelopen hoofd van Mark Millar.
"Mijn Michael Turner action figure sprong zomaar uit
elkaar." Stilte. "Echt, het ging vanzelf!"