Gisteren hebben we mijn oude oma begraven.
Het was pas de tweede keer dat ik een uitvaartplechtigheid
heb meegemaakt. De vorige keer was twee jaar geleden, toen
een goede vriend van me plotseling overleed. Dat was heftig
en onwezenlijk, omdat iemand van krap zevenentwintig er opeens
niet meer is. Vier dagen na zijn dood boorden twee vliegtuigen
zich in het World Trade Center en dat was iets wat ik graag
met hem had besproken, maar dat kon dus niet meer. Zo had
iedereen zijn of haar eigen verhaal. Het aantal snotterende
neusjes was die dag niet op één hand te tellen.
Bij mijn oma is dat anders. Ze is
92 geworden en vond dat het zo wel mooi was geweest. Niet
bruut uit het leven weggerukt, maar rustig, met een diepe
zucht. Lang leven, grote familie, niets te klagen. Toch waren
gistermiddag de tranen goed waarneembaar. Vooral wanneer de
muziek werd ingezet, liet het oorverdovende brok in de keel
van zich horen. Niet onlogisch, want muziek gaat verder waar
woorden ophouden. Of het nu een klassieke opera is of een
sfeervol modern stuk, muziek brengt emoties boven die zelfs
de allermooiste toespraak enkel kan aanstippen. Zo werd dus
ook gesnotterd op een uitvaart waarbij eigenlijk een gevoel
van tevredenheid moet heersen.
Uit respect voor de nabestaanden zou
ik alle oude omaatjes willen verzoeken of ze bij hun uitvaart
de klassieke tranentrekkers willen vervangen door een bak
teringherrie van Metallica, Limp Bizkit of Marilyn Manson.
Ten eerste denk ik dat ze daar hun kleinkinderen een groot
plezier mee doen en ten tweede maakt het de rouwstoet een
stuk vrolijker.
De rouwstoet voor mijn oma trok door
het centrum van Noordwijk. Auto voorop, mannen in het pak
daarnaast, gevolgd door de familie. Dat was die dag het moment
waarop de realiteit van de vierentwintiguurseconomie voor
het eerst de idyllische betovering doorbrak. Je zag de automobilisten
namelijk al twijfelen. Zat dit ook bij het theorie-examen?
'U nadert een kruispunt. Van links komt een ambulance met
zwaailicht, naast u staat Edwin de Roy van Zuydewijn die prinses
Margarita per mobiele telefoon voor viswijf uitmaakt en van
rechts komt een rouwstoet. Wie heeft voorrang?' Lastig, zeker
als je al ruim te laat bent voor die cursus belastingtillen.
We zijn uiteindelijk door twee driftig accelererende leasebakken
ingehaald. Hun nummerborden laten we op de grafsteen beitelen.
Daar bleef het niet bij. Aan het begin
van de avond moest ik immers terug naar Zeist. Voor de buschauffeur
die me naar Leiden moest brengen, was het zijn eerste dag,
vandaar dat hij pas ontdekte dat hij verkeerd reed toen de
bordjes met 'Den Haag' voorbij zoefden. In de trein op weg
naar Utrecht heb ik vervolgens moeten luisteren naar hoe de
jongen aan de overkant van het gangpad het meisje tegenover
hem versierde. Tenenkrommend. Zij liep echter verlegen glimlachend
in de val. Ze liet hem zichzelf niet alleen uitnodigen voor
haar uitje naar het Parkpopfestival, ze gaf hem ook haar nummer.
Wat ze niet wist, is dat ik haar kon horen en het nummer heb
onthouden. Dat kunnen heel leuke sms'jes worden als ik me
voordoe als zijn ex-vriendin.
Eenmaal thuis trof ik een nota op
de deurmat. De aardige jongens en meisjes van koeriersbedrijf
UPS lieten me weten dat ik acht cent moet betalen voor een
pakketje dat ik onlangs heb ontvangen. Je leest het goed:
acht cent. Wedden dat het opstellen van die nota meer heeft
gekost? Ik vraag me af welke kommaverzettende ambtenaar deze
wonderlijke nota uit zijn reet heeft getoverd. Via Schiphol
komen tonnen heroïne onbelast ons land binnen, maar ik
mag acht cent betalen omdat ik een televisieserie op dvd wil
hebben? 'Laat dat incassobureau maar komen,' dacht ik strijdlustig
en balde mijn vuist.
Het kan raar lopen. Zo ben ik mijn
oude oma aan het begraven en zo vertoon ik precies dat gedrag
waarover ik in mijn columns graag mag zaniken. Een dag eerder
las ik dat men het centraal schriftelijk eindexamen iets makkelijker
wil maken. We zijn met zijn allen moreel, geestelijk en sociaal
failliet. Nederland is op. Tijd voor een spuitje. Jan Peter
Balkenende schrijft de rouwadvertentie, Wouter Bos zorgt voor
de uitvaartplechtigheid. Kopje thee erbij, muziek van Metallica
op de achtergrond. Heerlijk.