Weet je waar ik me kapot aan erger?
Aan de spoorwegovergang bij het treinstation Naarden-Bussum.
Als vertaler voor uitgeverij Juniorpress moet ik die hindernis
met enige regelmaat nemen, want het redactiepand ligt aan
het spoor. Altijd handig, zou je denken. Je gaat naar je werk,
stapt in de trein en wordt bij de voordeur afgezet. Daar kan
geen auto tegenop! Ja, vergeet het.
Waar de spoorbomen vroeger werden
bediend door twee in overalls gehulde oude baasjes die vanuit
een gebouw naast het spoor prima zicht hadden op treinen,
voetgangers en ander verkeer, wordt de boel sinds een aantal
jaar namelijk centraal geregeld vanuit een compleet ander
station. De overalls zijn weggesaneerd en vervangen door twee
camera's die saai boven de overgang hangen. Echt efficiënt
werkt het helaas niet. Ik kan me de eerste dag zonder de oude
baasjes goed herinneren. Eerst kwam van de ene kant een sneltrein.
Toen zoefde een goederentrein langs. Daarna bleef het lang
stil. Akelig lang stil. Na tien minuten stonden acht man voor
de spoorbomen en ontwaarden we in de verte een boemeltreintje
dat stapvoets kwam aankachelen.
Dat het geen incident was, is daarna
veelvuldig gebleken. Gemiddeld zijn de de spoorbomen per uur
ongeveer vijfenveertig minuten dicht. Vervelend voor de verdwaalde
bijstandsmoeder, maar een ramp voor het zakenleven. Ik zie
altijd weer zo'n manager in een vette leasebak voor de spoorbomen
staan die wanhopig in zijn mobiele telefoon schreeuwt dat
hij de belangrijke afspraak niet gaat halen. In de tijd dat
we bij Juniorpress geen e-mail hadden, moest Ger Apeldoorn
een keer met spoed een vertaling brengen. Hij had toen geen
rijbewijs en dus kwam hij per trein. Daar stond hij dan, diskette
in de hand, spoorbomen resoluut naar beneden. We hebben die
middag ruim een half uur vanuit het kantoor naar Ger gekeken.
Vrolijk naar hem zwaaien, leek ons niet zo'n goed plan.
Kan het Centraal Planbureau niet uitrekenen
hoeveel deze spoorwegovergang in Naarden-Bussum de Nederlandse
economie op jaarbasis kost? Het zou me niets verbazen als
we voor dat geld meer dan dertig oude mannetjes in het gebouw
naast het spoor kunnen zetten. Sterker, van die smak geld
kan de gemeente met gemak een voetgangerstunnel bouwen. Ik
vrees echter dat de logge bureaucratie pas in actie komt wanneer
ik na een illegale klimactie over de spoorbomen frontaal wordt
geramd door een aanstormende locomotief. Lijkt me wel oneindig
stoer: 'het Olav Beemer tunneltje.' Eeuwige roem, vlak naast
het Juniorpress redactiepand.
Gelukkig is voor roem vandaag de dag
niet meer vereist dat je dood bent. Celebrities van het nieuwe
millennium worden gemaakt. Sinds de komst van reality televisie
verbaas ik me keer op keer over het grote gemak waarmee geestelijk
gestoorden kunnen uitgroeien tot volkshelden. Talent is nergens
voor nodig. Ga voor vierentwintig camera's honderd dagen in
je blote reet in een huisje zitten en opeens hangt je uitklapposter
op de kamer bij duizenden tieners. En dan heb ik het nog niet
eens over Idols, want dat is met afstand de grootste zelfbevlekking
die de Gooise matras ooit heeft gekend. Die suf opgeklopte,
voorverpakte pubers zijn al beroemd vóór ze
een plaat hebben gemaakt. Menig hard aan de weg timmerende,
integere singer-songwriter zit zaterdagavond voor de buis
met de scheermesjes op de polsen.
Het past in de tijdgeest. Iedereen
moet opvallen, iedereen moet een individu zijn. De grijze
muis is uit, zelfexpressie is in. Hoe uitbundiger, hoe beter.
De Hollandse bescheidenheid maakt razendsnel plaats voor een
arrogante blik die zegt, "Hier ben ik! Kijk naar me!"
Je weet immers nooit of je bij de supermarkt om de hoek toevallig
een scout van castingbureau tegen het lijf loopt. Straks loop
je een carrière als popidool mis omdat je die dag toch
niet had gekozen voor die diep uitgesneden heupbroek met wijde
pijpen of net niet genoeg tijd had om je haar met wat gel
in allerlei speelse sprietjes te kneden.
Misschien is het een ideetje als de
mediageile finalisten van Idols optreden op de spoorwegovergang
van Naarden-Bussum. Hebben de wachtende mensen in ieder geval
wat te bekijken. En mocht Jim of Hind per ongeluk onder de
Thalys komen, dan weten we zeker dat op de plek binnen een
week een levensgrote voetgangerstunnel is gegraven.