Zou Jan Peter Balkenende gewoon Trix
mogen zeggen? Of had onze koningin liever Wouter Bos met zijn
ontwapenende glimlach als eerste op visite gehad en houdt
ze de guitige Harry Potter uit Capelle aan den IJssel daarom
strikt aan het protocol? Wordt lastig, zeker als Maxima in
de buurt is. Ik vrees dat toch zeker één keer
in het achterwerk geknepen wordt. Uit de bladen heb ik begrepen
dat Balkenende op het gebied van de liefde een laatkomertje
is en tijdens de interviews met Katja en Bridget zag je de
hormonen juichend uit zijn mond bubbelen, dus dat wordt nog
wat!
Hopelijk is opa er niet, anders zie
ik het gebeuren dat hij zijn jachtgeweer pakt en de beoogd
minister-president balkend aan zijn end laat komen.
Las deze week dat de websites van
politieke partijen slecht toegankelijk zijn voor gehandicapten.
Ze scoren allen een onvoldoende. Nu vond ik dat een vreemd
berichtje dat ik eerlijk gezegd ook niet snapte. Want wanneer
is een website niet goed toegankelijk voor gehandicapten?
Dat je in je rolstoel de elektronische snelweg af komt rollen
en je eerst twee drempels moet nemen voor je de site van de
Socialistische Partij kunt betreden? Die laatste mag dan een
prijs hebben gewonnen voor beste politieke site, maar ik vrees
dat een blinde niet verder komt dan de startpagina. Wat mij
betreft, hebben de Conservatieven van Winny de Jong trouwens
de slechtst toegankelijke site. Daarvoor hoef je niet eens
gehandicapt te zijn. Mijn computer crasht al zodra ik op een
link naar die foto's van haar uit de Panorama klík.
Bij ons was het stembureau gelukkig
heel toegankelijk voor de gehandicapten. De gemeente had een
rolstoelschans neergelegd en daardoor konden al die skatende
achttienjarigen in één keer door naar binnen.
Voor de rolstoelers was het soms goed opletten, maar ze gaven
allemaal netjes voorrang, want zij wisten ook best dat je
er geestelijk erg aan toe bent als je luistert naar muziek
van Avril Lavigne. Voor mij kwam de schans prima uit, want
ik ben afgelopen weekend door mijn rechterenkel geklapt en
ik kan je vertellen dat zo'n trapje kut hinkelt. Het ging
me wel iets te ver toen de meneer naast de stemcomputer vroeg
of ik hulp nodig had bij het stemmen. Ik druk die knop heus
niet in met mijn teen.
Eenmaal thuis heb ik de televisie
aangezet. Met een bord rijst op schoot heb ik me verbaasd
over het grote effect dat Wouter Bos heeft gehad. Okay, het
was voorspeld door de tweehonderdnegenenzeventig opiniepeilingen,
maar ik wilde eerst zien, dan geloven. Even tussendoor, wat
zou ik graag een peiling houden over de vraag of Maurice de
Hond met onmiddellijke ingang van alle Nederlandse televisiezenders
moet worden geweerd. Ik stem sowieso al voor. Hoe dan ook,
de PvdA is bijna zo groot als twee verkiezingen geleden. Toch
is het niet opeens een andere partij geworden. In tegendeel,
dit zijn nog altijd dezelfde kleffe achterkamertjesregenten
van 15 mei vorig jaar. Is iedereen Ad Melkert vergeten? Is
een vrolijke, frisse uitstraling dan zo belangrijk geworden
in ons doorgaans nuchtere politieke landschap? Zelfs het koningshuis
zwicht ervoor. Regeert de glimlach?
Eind vorig jaar had ik die vraag krachtig
ontkennend beantwoord. De scherpe columnist in me was in een
ijzige winterslaap gesust en ik wond me nergens meer over
op. Slechte dingen, mooie dingen, het deed me niets. Ik wilde
het jaar goed beginnen, maar ook dat lukte niet. Tot ik een
paar dagen geleden vanuit Utrecht naar huis fietste. Toen
ik bij een kruispunt voor het stoplicht moest wachten en zo
afwezig voor me uit staarde, zag ik hoe een meisje van ergens
halverwege de twintig vanaf de achterbank van een voorbijknorrende
auto mijn kant op keek. Onze ogen zochten contact en onder
het prijsgeven van een betoverende glimlach zwaaide ze naar
me.
Precies op dat moment ontdooide de
columnist in me. Gekke nieuwsberichten veranderden weer in
een keiharde polemiek, tussen nieuwe comics ontdekte ik weer
een schat aan humoristische sketches, kortom, de columns liggen
weer op straat. Ja, de glimlach regeert. Geen idee wie het
meisje was en waartoe ze naar op weg was, maar de lieve schat
is nu al mijn persoonlijke heldin van 2003.