Niet zo lang geleden was Hollywood
in de ban van films met een onverwacht einde. Films met als
climax een dusdanig schokkende wending, dat je eigenlijk direct
nog een kaartje wilt kopen om te kijken hoe de makers je twee
uur om de tuin hebben geleid. The Sixth Sense, de bovennatuurlijke
thriller met in de hoofdrol Bruce Willis, is de bekendste.
Toentertijd ben ook ik twee keer naar die film geweest en
ik moet toegeven, dat ik in de verleiding kwam om tijdens
de pauze door de zaal te schallen hoe de vork in de steel
zat.
Uiteindelijk heb ik het niet gedaan,
omdat ik dat lullig vond voor de mensen die bruisend van de
chips aan het filosoferen waren over de mogelijke afloop.
En natuurlijk ook omdat ik anders waarschijnlijk ter plekke
door filmminnend Utrecht in de gracht was gesodemieterd. Toch
grappig, hoeveel macht een zin als "De clou van The Sixth
Sense is als volgt..." heeft. Uit baldadigheid heb ik
dat daarna iedere keer voor aanvang van andere films geroepen
en zelden heb ik zo veel mensen in paniek zien wegduiken.
Gisteren moest ik even aan deze maffe
geschiedenis denken toen ik toevallig langs Boulevard zapte,
dat vreselijke programma op RTL. Doorgaans krijg ik spontaan
psoriasis van die arrogante raskakker en die vrolijke opwindnicht,
maar ik bleef toch even hangen. Ze hadden het namelijk over
een artikel uit de Volkskrant, waarin de televisieserie 24
werd besproken. Een journaliste schreef over seizoen twee
en verklapte en passant het op de Nederlandse televisie nog
uit te zenden einde van seizoen één. Als deskundige
was een andere journalist opgetrommeld, die vertelde dat een
recensent nooit een wezenlijke plotwending mag verklappen.
Het voorbeeld waarmee hij kwam, was
The Sixth Sense. Dat was vast geen toeval. Ik vermoed dat
hij een keer in de zaal heeft gezeten toen ik verklapte dat
het personage van Bruce Willis zelf dood is. Aan de andere
kant vond hij wel dat een recensent bij slechte films mag
onthullen hoe voorspelbaar het verhaal afloopt. Op dat moment
moest ik denken aan Signs, want dat is een film die zo vreselijk
teleurstelt, dat je inderdaad alle potentiële bezoekers
wilt beschermen tegen het wanproduct dat de maker van The
Sixth Sense uit zijn typemachine heeft gewrongen. Het verhaal
handelt over een grote invasie van buitenaardse wezens die
niet tegen water bestand blijken. Wat doen die krengen dan
op onze planeet? Ik zie ze al tot de tanden gewapend door
het heelal suizen: "Hey, die planeet is leuk blauw, laten
we daar eens landen." Dat gun je toch niemand!
Maar waar leg je de grens? Wanneer
is een film zo slecht, dat je het eind mag verklappen? Wie
bepaalt eigenlijk of een film überhaupt slecht is? Een
film als Fight Club is in mijn ogen een onvolprezen meesterwerk,
maar als ik verkondig dat ik er niets aan vind, mag ik verklappen
dat het personage van Brad Pitt in feite een verzinsel is
van het personage van Edward Norton. Bij The Others mag ik
verraden dat alle hoofdrolspelers zelf dood zijn en bij Vanilla
Sky kan ik zeggen dat het personage van Tom Cruise in een
fantasiewereld is beland.
De pen is veel machtiger dan het zwaard.
Columnterroristen, dat zijn het. Wat op papier komt, hoeft
niet eens je eigen mening te zijn, want het gaat om het effect.
Hoewel je in bepaalde landen nog wel eens last kunt krijgen
met de plaatselijke autoriteiten (hou zou men in Nigeria het
woord 'fatwa' eigenlijk uitspreken), kun je in de westerse
samenleving ongestoord je gang gaan. Je wordt hooguit cynisch
uitgelachen bij RTL Boulevard. Nou, als dat het ergste is--!
De dame van de Volkskrant heeft vast zitten sidderen van genot
toen ze de laatste regels van haar artikel typte.
Zelf heb ik 24 begin dit jaar trouw
op de BBC gevolgd. Ook op DVD is het eerste seizoen inmiddels
over mijn beeldscherm gejaagd. Leuke serie, lekker spannend,
maar de vrouw van hoofdpersonage Jack Bauer is zo'n vreselijk
hysterisch wijf, dat ik uit liefde voor de serie verklap dat
Teri Bauer in de laatste aflevering bruut wordt vermoord door
CTU-verraadster Nina.