"Maar ik ben fucking hetero!"
roept John Byrne met een vurig rood hoofd, terwijl hij uit
frustratie het laatste pak melk over het hoofd van Terry Moore
giet. Het doet Terry denken aan zijn nachten met Katchoo,
die hem graag besprenkelt met heet kaarsvet en champagne,
dus hij vindt het best kinky, maar dat weet John dan weer
niet.
De overige bewoners kijken hem met
een vreemde mengeling van medelijden en apathische desinteresse
aan. Woedend stormt John de keuken in, waar hij voor iedereen
duidelijk hoorbaar het serviesgoed aan scherven kegelt.
Met op zijn hoofd een koptelefoon
en in zijn hand een warme kop koffie kijkt de regisseur glimlachend
naar de grote monitor. Hij is in zijn nopjes met zijn plannetje:
eerst de gevolgen laten zien en pas dan middels een flashback
aan de kijker tonen hoe het zover heeft kunnen komen. Uit
zijn borstzak haalt hij een geurige sigaar met op het bandje
in gouden letters de tekst 'roken is voor mietjes.' Ach ja,
het relatiegeschenk van Warren Ellis--! Het leven is goed.
Hij knikt naar zijn productieassistente dat ze de band van
maandag kan starten.
Maandagochtend. In het bw:2 huis is
het de gebruikelijke wervelstorm van ontbijtende schrijvers,
vrolijk gepraat en gezonde irritatie. Terry kijkt geboeid
toe hoe Drew Hayes in één keer een half brood
naar binnen slaat. Tijdens een dronken bui heeft hij Terry
toevertrouwd dat hij het uitsmeren van broodbeleg te veel
moeite vindt en de pindakaas tegenwoordig met pot en al verorbert.
Aan het aanrecht schrijft Alan Moore tijdens het wassen van
zijn baard een nieuw nummer van Promethea. "Die verhalen
schud je zeker zo uit je baard?" grapt Devin Grayson.
"Soms," reageert Alan met een stalen gezicht, "maar
ik schrijf ze toch liever met de hand."
Stilzwijgend wandelt Joe Quesada de
keuken binnen. "Zijn we compleet?" Hij kijkt om
zich heen, telt op zijn vingers de hoofden en knikt bevestigend.
Met een handgebaar wuift hij iedereen bij de grote ontbijttafel
weg, hij speldt een microfoontje op zijn pyjama en haalt een
paar velletjes papier tevoorschijn. "Bedankt voor jullie
aanwezigheid," richt hij zich kalm tot de verbouwereerde
huisgenoten. "Jullie vragen je ongetwijfeld af waarom
ik deze persconferentie heb belegd." Instemmend gemompel
weerklinkt door de keuken. Kevin Smith zit achteraan en hij
heeft heel andere dingen aan zijn hoofd. Wijzend naar de vaatwasmachine
met LCD-scherm vraagt hij aan een lichttechnicus of ze dat
apparaat toevallig ook met LSD-scherm hebben.
"Het kan jullie niet zijn ontgaan,
dat John zich in dit huis niet op zijn gemak voelt. Ik heb
jullie door middel van korte perscommuniqués laten
weten dat dit te maken heeft met allerlei kwaaltjes van medische
en psychische aard, maar ik kan nu niet langer aanzien hoe
mijn grote vriend het middelpunt is van zo veel harteloze
spot. Daarom doe ik vanochtend eindelijk de waarheid uit de
doeken." Hij last een dramatische pauze in en neemt een
slokje water. "John gedraagt zich vreemd omdat hij worstelt
met een plotseling opkomende vlaag van eigengeslachtelijke
gevoelens.
"John is recreatief homo."
Bijna was de keuken te klein. Het
is dat Alan en Jill Thompson op het nippertje een beschermende
spreuk uitspreken die John bij Joe vandaan houdt, anders was
de woedende John over het tafeltje geklommen en had hij hem
in één keer door de fruitpers gepropt. "Mag
ik de copyrights op de term 'recreatief homo' claimen?"
joelt Neil Gaiman uitdagend, waarna hij en Alan elkaar onder
het uiten van een jolige "Bigjobs!" elkaar een high
five geven.
Woensdagavond 10 april is het weer
enigszins rustig en moet voor de derde keer worden genomineerd.
Voor John hoeft dat niet geheim, want hij maakt op voorhand
duidelijk dat hij Joe nomineert, terwijl Alan volhardt in
zijn wens dat hij als bedenker van het nominatievelletje moet
worden erkend en dat hij tot die tijd niemand nomineert. Na
de telling onthult de producent dat Terry en Neil met een
kleine meerderheid de meeste nominaties hebben gekregen. Terry
reageert opgelucht. "Mooi, want ik heb hier niets te
zoeken. Ja, jullie kunnen deze hele show in je reet steken!"
Iedereen kijkt veelbetekenend naar
John. Jill waagt zelfs een knipoog.
"Maar ik ben fucking hetero!"
De bezoekers
van weeklydose.com hebben gesproken: Terry
Moore bleef steken op 26 stemmen, Neil Gaiman kreeg 27 stemmen
en dus mag hij het huis verlaten.