Vanochtend betrad ik wederom het monumentale
Utrechtse grachtenpand van de psychiater waar ik onder behandeling
sta. Ik was lichtelijk aan de vroege kant, vandaar dat de
secretaresse me naar de wachtkamer verwees, waar ik naast
een meisje van ongeveer mijn leeftijd werd neergezet. Onder
het genot van een beker thee raakten we aan de praat. Althans,
zij raakte met mij aan de praat, want hoe ik het ook probeerde,
tegen haar spraakwaterval was geen dijk bestand. Ter plekke
bedacht ik het woord 'kakelkut.'
Hevig gebarend legde ze me het verband
uit tussen het eten van lasagna en het effect van positief
geladen aardstralen en dat ze in de war was geraakt toen ze
vorige week in een restaurant per ongeluk de vegetarische
lasagna kreeg voorgeschoteld, waardoor haar magnetische veld
nu interfereert met haar aura. "Maar je had toch gewoon
kunnen zeggen dat je de verkeerde lasagna had gekregen?"
vroeg ik toen ze eindelijk een slokje van haar thee nam. "Ja,
maar dat kun je niet zien en daarom moest ik het eerst proeven
en toen was het al te laat en bovendien had ik die week mijn
haar weer laten blonderen, dus dan weet je het wel."
Licht beduusd van het gesprek stapte
ik het stijlvol ingerichte kantoor van mijn psychiater binnen.
Op de vraag hoe het met me gaat, vertelde ik mijn zielenmasseur
de waarheid: slecht. Sinds een week of drie ben ik chronisch
in de war en snap ik niets van de wereld. Terwijl in New York
en Washington de mensenlichamen nasmeulen, laat een hitsige
cowboy vanuit het Witte Huis een land platbombarderen. Op
CNN zie ik hoe hij met een licht orgastische glimlach vertelt
dat dit nodig is voor het bewaren van de wereldvrede en in
gedachten zie ik hem in de presidentiële hobbykamer met
speelgoedtankjes spelen. Oorlog om de wereldvrede te bewaren.
Het zijn woorden waar ik lang op kauw.
Een massapsychose heeft de wereld
in de houdgreep. In Amerika raakt een dozijn mensen besmet
met miltvuur en binnen twee dagen melden de eerste Nederlandse
postbodes zich uit voorzorg maar ziek. Opeens duiken overal
verdachte pakketjes op, sorteercentra worden volkomen stilgelegd
en ik heb op televisie een suffe ambtenaar serieus horen voorstellen
om beschermende kleding voor de postbodes verplicht te stellen.
In de krant van vorige week lees ik dat een diskjockey door
de VARA is ontslagen omdat hij zijn luisteraars heeft opgeroepen
brieven met poeder naar zijn voormalige werkgever de KRO te
sturen. Overschatten wij het internationaal belang van ons
kleine landje niet een beetje? Bin Laden weet niet eens waar
Nederland ligt.
Bij wijze van humor had ik voor mijn
psychiater een album van de rockband Anthrax meegenomen, maar
toen ik die in de cd-speler wilde stoppen, bleek dat hij dat
dan weer niet zo'n leuk grapje vond.
In Den Haag protesteert een clubje
pacifistische geitenwollensokkensofties tegen de oorlog en
ik kijk vol bewondering toe. Dat zijn mensen die zich nog
ergens boos over kunnen maken. Ik kan dat echt niet meer.
Ik ben dusdanig verward dat ik niet meer weet of ik moet lachen
of huilen om het bericht dat onze aanstaande koningin vorige
week bij een verkeersongeval betrokken is geweest. Maxima
wilde stiekem even via de achterdeur van Huis ten Bosch naar
buiten sneaken, zette de autoradio knalhard en waande zich
weer terug in Argentinië, waar ze op elk feestje ladderzat
als laatste naar buiten kroop. Prompt boorde ze haar bolide
in een filatelistenwagentje. Op een weg waar een verbod voor
motorvoertuigen geldt. Je verzint het niet.
"Maar dan maakt u daar toch gewoon
een grapje over in uw column?" sprak mijn psychiater
opbeurend. "Dan zegt u dat ze wel een beetje dom reed."
Ik kan er wel grapjes over maken,
maar ergens ben ik heel jaloers. Stinkend jaloers op types
als Maxima en het meisje in de wachtkamer. Hoe blond moet
je zijn om de wereld te begrijpen? Hoe blond moet je zijn
om op te lossen in onwetendheid? Ik zou het graag weten. Bij
het verlaten van het kantoortje aarzelde ik niet, schudde
het voor zich uit starende meisje wakker en vroeg haar het
adres van haar kleurspoelkapper. Hoe blonder hoe beter.