Goed zijn, dat is leuk. Maar slecht
zijn is ook een kunst. En niemand is zo slecht bezig als DC
Comics, de uitgeverij die met verreweg de twee meest controversiële
series van het moment de lezer met haar onmetelijke onkunde
terroriseert. Als dit zo doorgaat, voorzie ik een heuse volksopstand,
waarna het voltallige redactionele team van DC midden in de
nacht uit het bed wordt gehaald en onder luid gejuich op de
boot naar de Zuidpool wordt gezet. Okay, zo'n vaart zal het
niet lopen, maar ik vrees wel het ergste.
Begin jaren tachtig werd DC geplaagd
door vertragingen. Hun kreet van toen, "there's no stopping
us now!" werd genadeloos door de critici verbasterd tot
"there's no shipping us now!" Uiteindelijk kreeg
DC de zaken weer op orde en in de jaren daarna is de uitgeverij
uitgegroeid tot een bolwerk van kwaliteit en diversiteit.
Waar Marvel Comics vooral begin jaren negentig een gebrek
aan inzicht en een te grote expansiedrift werd verweten, concentreerde
DC zich vooral op uitbreiding in de breedte en niet in de
diepte. DC had een wijze les geleerd. Of toch niet?
Ongeveer twee jaar geleden sloeg DC
een slag met het binnenhalen van Jim Lee's WildStorm Studios.
Lee had in 1992 nog de grote uitgeverijen de rug toegekeerd
en hij was samen met een paar populaire tekenaars de uitgeverij
Image Comics begonnen. Maar waar grote ego's samenkomen, gaat
het altijd mis. En ja, Rob Liefeld maakte zich binnen enkele
jaren zo onmogelijk dat hij weg moest, waarna bij Image een
hokjesgeest ontstond. Iedereen kreeg zijn eigen studio met
zijn eigen staf. Image veranderde in een conglomeraat van
kleine Marveltjes en DC'tjes en leek steeds meer op de grote
uitgeverijen die ooit zo werden verfoeid. Toen moet Lee gedacht
hebben, "dan kan ik net zo goed naar DC. Dat verdient
nog beter, ook."
Met WildStorm haalde DC alle onderdelen
van Lee's studio in huis, waaronder America's Best Comics
en Cliffhanger. Een klassiek voorbeeld van een adder onder
het gras. Waarschijnlijk was iedereen bij DC na de overname
in zo'n champagnestemming dat niemand zich realiseerde dat
met Cliffhanger ook het Paard van Troje was binnengehaald.
Naast Humberto Ramos' Crimson omvatte Cliffhanger namelijk
ook Joe Madureira's Battle Chasers en J. Scott Campbells Danger
Girl, twee series waarvan na de kruisbestuiving tussen WildStorm
en DC bij elkaar amper zes nummers zijn verschenen. Twee series
die het imago, de reputatie en de naam van DC zo hebben aangetast,
dat veel medewerkers tijdens een feestje aan niemand vertellen
voor welke uitgeverij ze werken. Uit schaamte.
Op de grote beurs in San Diego, afgelopen
juli, werd niet voor niets smakelijk en sarcastisch gelachen
toen aan het eind van de presentatie van DC werd gesproken
over de toekomstplannen voor Cliffhanger. De lezer pikt het
niet langer, de winkelier wordt gek van de klanten die elke
week zeuren over het nieuwste nummer van Danger Girl of Battle
Chasers en critici hebben genoeg munitie voor dertig snijdende
columns waarin geen spaan van het redactionele beleid ten
aanzien van deze series heel blijft. Terecht. Het wordt tijd
dat de verantwoordelijke personen binnen DC's redactionele
team wakker worden en maatregelen treffen. Want zo kan het
niet langer.
Campbell en Madureira zijn types die
van zichzelf niet vlot zijn, maar het zou wat helpen als het
duo de komende twaalf maanden een streng verbod op het spelen
met de computer, Gameboy en Nintendo krijgt. Goed, een maandelijks
uitgeefschema is wellicht dan nog te hoog gegrepen, maar zes
nummers per jaar is toch niet te veel gevraagd? En als deadlines
structureel niet worden gehaald, kunnen de heren vertrekken.
Dat zou het beleid van DC moeten zijn. Je hebt immers niets
aan een kip met gouden eieren als geen eieren worden gelegd.
Voorlopig moet ik me troosten met
de gedachte dat Danger Girl vanaf oktober wordt omgezet in
een reeks specials. Als het meezit, volgt Battle Chasers.
En daarna wil ik nooit meer iets van DC over deze twee series
horen. Behalve als het een bericht is waarin in verband met
het redactionele team de woorden 'oneervol ontslag' worden
gebezigd. Maar alleen dan.
beleid
- 'slecht zijn is ook een kunst' (02.08.00)