Goed zijn, dat is leuk. Maar slecht
zijn is ook een kunst. En niemand is zo slecht bezig als Howard
Mackie, de man die als schrijver van zowel Amazing Spider-Man
als de titel Peter Parker: Spider-Man de lezer met zijn onmetelijke
onkunde terroriseert. Als dit zo doorgaat, voorzie ik een
heuse volksopstand, waarna Mackie onder dwang publiekelijk
zijn excuses aanbiedt en onder luid gejuich wordt gevierendeeld.
Okay, zo'n vaart zal het niet lopen, maar ik vrees wel het
ergste.
Howard Mackie draait een tijdje mee.
In het begin van zijn carrière heeft hij zich mogen
vergrijpen aan verhaaltjes in Marvel Comics Presents en andere
tweederangs series. Kortom, hij mocht lekker zijn gang gaan,
daar waar het geen kwaad kon. Maar toen begin jaren negentig
een periode aanbrak waarin Marvel elke maand zo nodig minimaal
tien nieuwe series moest lanceren, werd Mackie noodgedwongen
gepromoveerd en mocht hij zo blij als een kind gaan spelen
met grotere series als Ghost Rider en Spirits of Vengeance.
Daarmee was het hek van de dam en binnen de kortste keren
reed hij zichzelf in een fauteuil naar de positie als schrijver
van Spider-Man. En niemand die er iets van durfde te zeggen.
Strikt genomen, is Mackie geen slechte
schrijver. Hij is uitstekend geschikt voor het schrijven van
een bepaald soort verhalen. Eenvoudige verhalen met veel actie
en wat stoere praat gaan hem altijd gemakkelijk af. Verhalen
die je leest en daarna direct weer vergeet. Wat dat betreft,
is hij voor Marvel wat Chuck Dixon de afgelopen tien jaar
voor DC Comics is geweest. Dat is niet erg, want zulke schrijvers
moet je ook hebben. Schrijvers die comics maken waarvan je
weet dat ze de moeite niet waard zijn. Schrijvers waarvoor
de slogan 'tien comics voor de prijs van één'
is bedacht.
Bij Marvel is echter een kapitale
fout gemaakt toen Mackie werd aangesteld als de man achter
de herstart van de verschillende comics over Spider-Man. Na
jaren gefriemel met klonen, crossovers en een onoverzichtelijk
aantal maandelijkse series moest schoon schip worden gemaakt.
De helft van de series werd stopgezet, de twee andere series
ondergingen een herstart en alles zou alleen maar beter worden.
Nu, iets meer dan anderhalf jaar na die herstart, is echter
pijnlijk duidelijk geworden dat het schrijven van goede verhalen
over een held met zo'n vrachtlading aan geschiedenis niet
aan Mackie is besteed. Hij is bezweken onder de druk en heeft
sinds de herstart comics geschreven die zo lachwekkend slecht
zijn, dat zelfs Rob Liefeld zich ervoor zou schamen en zou
denken, 'Nee, dit had ik echt beter gekund.' En dat is pijnlijk.
De eerste maanden na de herstart verliep
alles nog aardig. Tekenaars John Romita Jr en John Byrne leverden
prima werk af en Mackie was druk bezig met het opzetten van
het kader waarin hij zijn hoofdpersonage Peter Parker de komende
tijd zou gaan uitdiepen. Maar op het moment dat iedereen dacht
dat het lekker ging, liet Mackie tante May terugkomen. De
tante May die enkele jaren daarvoor nog in Amazing Spider-man
#400 in een prachtig verhaal van J.M. DeMatteis was gestorven.
Personages staan vaker op uit de dood, daar zijn het comics
voor, maar dit sloeg alles. Met May's terugkeer deed Mackie
afbreuk aan enkele klassiek geworden comics en zette hij zichzelf
te kijk.
Daarna is hij het spoor echt bijster
geraakt, liet hij de Green Goblin voor de driehonderdzesenveertigste
keer terugkeren, vergat hij bijna alle subplots en heeft hij
na een avondje bier drinken met John Byrne besloten dat het
wel humor is als Mary Jane ook zou sterven. Bijna geen enkel
personage gedraagt zich zoals het hoort, de dialogen worden
van een steeds infantieler niveau en Spider-Man is allang
geen Spider-Man meer. Het eind is zoek. Hier kan alleen een
dwangbuis uitkomst bieden.
Voorlopig moet ik me troosten met
de gedachte dat vanaf deze maand Paul Jenkins is aangesteld
als de nieuwe schrijver van Peter Parker: Spider-Man. Bovendien
kan het nooit lang meer duren voor ook Amazing Spider-Man
een andere, kundige schrijver krijgt. En daarna wil ik nooit
meer iets van Mackie horen. Behalve als het een bericht is
waarin in verband met hem de woorden 'oneervol ontslag' worden
gebezigd. Maar alleen dan.
spinnenplaag
- 'slecht zijn is ook een kunst' (05.07.00)