Momenteel ligt Spawn 52 in
de winkels, met daarin op de brievenpagina de post die naar
aanleiding van Spawn 50 is binnengekomen. Voor de schrijver
van de interessantste brief over dat feestnummer is een paar
maanden geleden een mooie prijs uitgeloofd, namelijk een gesigneerd
exemplaar van de Nederlandse Spawn 1 en 2, vandaar dat de
ruimte op de brievenpagina al snel kleiner bleek dan de uiteindelijke
hoeveelheid brieven en mailtjes.
Ook voor het epistel van de prijswinnaar
was niet genoeg ruimte. Daarbij was dat zo'n lange brief,
dat inkorten ondenkbaar was. De oplossing was simpel: een
nieuwe elektronische brievenrubriek! Het woord is aan Tiemen
van Haver uit het Belgische Gent, die liefst vier pagina's
grondige analyse over Spawn uit zijn toetsenbord heeft geperst.
Ga je gang, Tiemen.
Beste Olav,
Ik ben een groot fan van Spawn, maar omdat ik de serie pas
vanaf nummer 18 verzamel, zit er een gat in mijn collectie
en begrijp ik niet alle verwijzingen. Toch geef ik hierbij
mijn opinie over Spawn door de jaren heen.
Het begon voor mij met de Amerikaanse reeks Hellspawn. De
eerste comic die ik ooit in handen kreeg, was een nummer van
deze serie en ik heb het verhaal duizend maal herlezen. Ik
was er verliefd op. Eigenlijk gebeurt in dat nummer heel weinig:
een vrouw zit op een muurtje in een park en een man begint
een conversatie met haar. Maar wát een pracht van een
conversatie. Deze titel noem ik écht kunst. De patronen
die je in elk nummer terugvindt, de herhaling van panels die
bijna foto's zijn; uiteindelijk heb ik de hele reeks veroverd
en ik lees ze nog regelmatig opnieuw. Ik zou kunnen zeggen,
dat het jammer is dat dit nooit in het Nederlands is verschenen,
maar dat doe ik niet. Elke vorm van vertalen zou afbreuk doen
aan de kwaliteit. Als je ervan wilt genieten, moet je Hellspawn
gewoon in het Engels lezen.
Daarna volgde Spawn the Undead. Net als bij Hellspawn is Spawn
niet het hoofdpersonage van de serie. Hij is bijna een soort
leidraad van het verhaal. Hij lost de eventuele problemen
op zijn eigen manier op, je ziet hem voorbij flitsen maar
zelden zie je hem helemaal in beeld en als dat dan toch gebeurt,
moet je vaak geduld hebben tot het einde. Ik vind het dan
ook een schande dat deze serie zo snel het loodje heeft gelegd,
maar aan de andere kant is het wel beter zo. Het is een pracht
van een comic die niet te lang door had moeten lopen. Zie
het als een heel lekkere doch zware taart: als je daar te
veel van eet, smaakt het niet meer.
Na het eind van Spawn the Undead zocht ik compensatie. Ik
had de passie voor comics gevonden, maar wat moest ik nu weer
gaan lezen? Ik kocht een aantal delen The Darkness, maar dat
was het niet. Ik wilde iets anders. Battle Chasers kwam al
meer in de buurt. Toch duurde het even voor ik in de gaten
kreeg, dat ik te ver zocht en dat de ideale vervanger in het
rek naast Spawn the Undead stond! Precies, de reguliere serie
Spawn!
Zoals gezegd, heb ik de serie gelezen vanaf de Nederlandse
Spawn 18. De bendeoorlog tussen de zwervers van Rat City was
prachtig. Ik was verrast door het uitzonderlijke tekenwerk,
de heerlijk doordachte verhaallijn, eigenlijk door alles.
Het was duidelijk dat ik met de spreekwoordelijke deur in
de serie was gevallen. Stukje bij beetje leerde ik de personages
kennen. Bootsy, Cog, Sam en Twitch en natuurlijk ook Spawn
zelf. Jammer, dus, dat Bootsy uit de serie moest verdwijnen.
Mijn gevoelens over Cog waren best dubbel. Op het eerste gezicht
vond ik het een erg warm personage. Hij wilde Spawn immers
helpen. Aan de andere kant heb ik altijd al gedacht dat hij
niet iemand was, die de dingen zomaar voor niets deed. Dat
gevoel werd versterkt, toen bleek dat hij vroeger zelf een
Hellspawn is geweest.
Daarna is de serie een tijd lang stilgevallen. De rode draad
was niet meer zo interessant als voorheen, de verhalen waren
aardig, maar niet zo sterk als ik gewend was. Voor mij stonden
de gebeurtenissen vaak nogal los van elkaar. Neem Spawn 29,
met het verhaal over de moord en de drie verdachten. Op zich
was het verhaal misschien wel goed, maar het miste iets. Gelukkig
pikte Spawn 31 de draad weer op en hoe--! Ab en Zab ontpopten
zich als perfecte personages, net als Angela, trouwens. Zij,
de komst van Urizen en de teksten van William Blake; het was
een geweldige aanloop naar de confrontatie met Malebolgia.
Het was als een storm die steeds sneller naderde. Het absolute
hoogtepunt is het moment dat Spawn plots beseft, dat hij krachten
van de Greenworld heeft meegekregen. De kriebels die ik op
dat moment in mijn maag voelde, zijn onbeschrijfelijk.
En dan dé comic, de doorslaggevende comic, de comic
die zou uitwijzen hoe het verder zou gaan met Spawn. Juist,
de Amerikaanse Spawn 100, ofwel de Nederlandse Spawn 34. Het
werd een comic met sublieme tekeningen, een overweldigend
gevoel en een dodelijk goed verhaal. Spawn versus Malebolgia,
het gevecht van de eeuw. Malebolgia deed me denken aan een
hond waarvan Spawn het baasje was. Spawn liet dan ook duidelijk
merken wie hier de baas was; de hond had een engel doodgebeten
en omdat de nieuwe heerser van de hel daar niet zo om kon
lachen, moest hij het hondje laten inslapen. De koning is
dood, lang leve de koning!
Daarna was het wel even schrikken. Wie is Angel Medina nou
weer? Ik was verbouwereerd. Ik wilde Greg Capullo terug. Terwijl
ik langzaamaan vertrouwd raakte met het tekenwerk van zijn
opvolger, zwakte ook de verhaallijn af. Net op tijd was daar
het legertje vampiers. Aan het begin van het verhaal was ik
niet volledig overtuigd, maar hoe verder het vorderde, hoe
beter ik het vond. De grote finale deed me denken aan het
lot van de mensheid: de mens heeft immers geen natuurlijke
vijand, buiten zichzelf. We zijn een prachtig ras, we hebben
gaven gekregen die geen enkel ander levend wezen bezit, maar
er is één wezen dat ons bestaan zo onzeker maakt
en dat zijn wijzelf... net als de vampiers in dit verhaal
uiteindelijk zichzelf uitroeien.
Kort na afloop van dit geweldige verhaal werd alles een beetje
vreemd voor me. De comic zat opeens vol met conversaties waar
ik kop noch staart aan kon ontdekken. Omdat ik het niet allemaal
begreep, trok ik de conclusie dat de serie met grote passen
achteruit aan het gaan was. Tot mijn grote spijt ben ik toen
dan ook gestopt met het verzamelen. Spijt, ja, want dat kreeg
ik al snel. Ik miste mijn Spawn. Ik herlas verschillende oude
delen en kreeg het gevoel dat de dingen die ik niet begreep
later misschien toch zouden worden uitgelegd. En dat was ook
zo! Helaas heb ik niet alle gemiste delen kunnen bemachtigen,
maar ik blijf speuren.
Het gevolg is dat ik van de laatste delen niet altijd doorheb
wat nu waarom gebeurt, maar één ding weet ik
wel zeker: de kwaliteit schiet omhoog. Spawn wordt steeds
beter en ik heb het gevoel dat dit altijd zo zal blijven. Tiemen van Haver, Gent (België)
Gefeliciteerd, Tiemen, je bent
de winnaar van de gesigneerde Spawn 1 en 2. Je krijgt de prijzen
zo snel mogelijk toegestuurd en hopelijk geeft dat weer extra
motivatie bij het vullen van de gaten in je verzameling Spawn
comics.
Daarmee is de post over Spawn 50 definitief
afgehandeld. Op naar een nieuw nummer, op naar de verdere
avonturen van Al Simmons, Nyx, Sam, Twitch en alle anderen,
kortom, tot ziens in Spawn 53. Gewoon weer op papier, net
als altijd.