Ja, ik heb je mailtje ontvangen. Je
aangetekende brief trouwens ook. En je fax. En ik was vanochtend
nog bezig met het stuk voor stuk verwijderen van je achtenveertig
sms'jes. Ik snap ook in één keer hoe je ooit
aan die klus als schrijver van Justice League of America bent
gekomen. Gewoon net zo lang stalken tot die redacteur knettergek
wordt en je uit wanhoop de baan geeft. Die ga ik onthouden.
Wellicht dat ik op die manier over een paar jaar zelf aan
de bak kan komen. Want laten we even eerlijk zijn, die foto's
waarmee ik Joe Quesada kon afpersen, zijn intussen achterhaald.
Maar goed, jouw mailtje, dus. Het
was een heel verhaal. Wat me echt niets verbaast, want ik
ben één van de weinige mensen die jouw run voor
Justice League of America van begin tot eind heeft volgehouden.
Na een tijdje kreeg ik zelfs groene, gele en oranje huiduitslag
van die zondvloed aan groene, gele en oranje tekstkaders waar
je zo graag mee strooide, maar ik heb ze allemaal gelezen.
En bij het lezen van je mail kwam die huiduitslag spontaan
terug. Na een kwartier worstelen met je woorden, werd eindelijk
duidelijk waar het om ging. Het huis waar Jerry Siegel vroeger
heeft gewoond. Het huis waar hij samen met Joe Shuster superheldenicoon
Superman heeft bedacht.
Dat huis in Cleveland is blijkbaar
zo in verval geraakt, dat het nog net niet op instorten staat.
Gaten in de muren, weggerotte vloeren en een dak dat zo lek
is als een mandje. Ik zeg 'blijkbaar' omdat ik dat zelf niet
heb gezien. Jij wel, jij bent daar geweest en ik geloof je
op je woord, ook als je er tweeduizend gebruikt waar ik er
vijf nodig zou hebben. Een schrijnend verhaal, dat is het
zeker. Maar wat jij nu wilt, gaat dat niet te ver? Je hebt
een aparte website opgericht, je gaat daar de maand september
origineel tekenwerk, gesigneerde scripts en rolletjes in comics
veilen en je wilt vijftigduizend dollar ophalen voor het opknappen
van dat huis. Op langere termijn moet het huis waar Superman
is bedacht cultureel erfgoed worden, een inspiratiebron voor
kinderen.
Kom niet aan met je jankverhalen over
hoe het huis waar Google is bedacht ook als een nationaal
monument wordt behandeld, want dat is natuurlijk net zulke
grote kolder, je reinste onzin. Kijk, het huis waar William
Shakespeare woonde, dat kan ik nog wel begrijpen. Maar verder?
Ik bedoel, waar moet je anders de grens trekken? Ga je straks
ook een veiling houden voor de garage waar Alan Moore is verwekt?
Of voor het kuipstoeltje bij de McDonald's waar Joe Quesada
zat toen hij zijn eerste Spider-Man las? De kliniek voor manisch
depressieve comicschrijvers waar Chuck Austen aanklopte na
zijn ontslag bij Marvel én DC? Wat een flauwekul. Van
mij krijg je geen cent.
Maar stel nou dat het lukt. Kleine
kans, maar stel. Dan weet ik nog een goed volgende initiatief
voor je. Het huis waar begin 2000 de site weeklydose.com is
bedacht. En dan niet voor een kinderachtige vijftigduizend
dollar, nee, voor minimaal een ton. Een half miljoen is ook
goed. Want onthoud: de foto's waar ik jóu mee kan afpersen,
zijn nog helemaal niet achterhaald.