Eerder deze week las ik online een
interessant artikel. Daarin werd opgesomd, welke series van
Marvel ooit de magische grens van vijfhonderd nummers zijn
gepasseerd. Nou, daar ging ik eens lekker voor zitten. De
moderne generatie comichelden is begin jaren zestig ontstaan,
we zijn nu bijna vijftig jaar verder en vijfhonderd nummers
komt overeen met ietsje meer dan eenenveertig jaar aan comics,
dus een simpele rekensom leert, dat het appeltje-eitje is.
Veel klassieke helden van toen bestaan nog steeds. Ik verwachtte
een lijst van toch zeker tien titels.
Het zijn er vijf. Nauwelijks bekomen
van die koude douche las ik de details van deze vijf. En wat
blijkt? Ze spelen vals waar je bijstaat! De serie Thor heette
vroeger anders en ging toen niet over Thor, zowel The Avengers
als Fantastic Four is liefst twee keer herstart inclusief
een nieuwe nummer één en Amazing Spider-Man
deed dat eenmaal. Uitsluitend dankzij ingrijpen van Joe Quesada
werd bij die laatste drie, precies op tijd voor de numerieke
mijlpaal, de oude nummering van stal gehaald. Dat ze die man
nog niet hebben gevraagd voor de Olympische Spelen! Met hem
als coach tovert hij een kogelstoot van net vijftien meter
om tot een kogelstoot van ruim dertig meter.
Afgelopen maand werd Uncanny X-Men
de vijfde serie die de magische grens doorbrak. En eigenlijk
is het pas de eerste comic van Marvel die dat helemaal op
eigen krachten doet, zonder een herstart. Toegegeven, dat
'Uncanny' is ooit halverwege de rit toegevoegd en in de jaren
zeventig bestonden sommige nummers uit herdrukken, maar in
mijn ogen heeft die nummer vijfhonderd van Uncanny X-Men grotere
historische waarde dan de nummers vijfhonderd van die andere
series. Werkelijk waar, hernummeren is de EPO uit de comicwereld.
Een groter kwaad bestaat niet. Mijn actiefront 'Zeg Nee tegen
Hernummeren', zojuist opgericht, pleit voor het invoeren van
onaangekondigde controles, een zwarte lijst en desnoods het
stopzetten van betrapte series. Dit kan zo niet.
Dat brengt me bij jou. Want toeval
of niet, voor jou is Uncanny X-Men #500 het eerste nummer
als de co-schrijver van deze serie. En dat moet vreselijk
zijn. Kleine jongetjes zullen je op straat achtervolgen met
hun rekenmachine. Ze zullen naar je roepen. Dat jij van die
vijfhonderd nummers Uncanny X-Men nul komma twee procent hebt
geschreven. Nul komma twee. Dat is één vijfde
procent. Daarmee mag je nog niet eens in de schaduw staan
van Stan Lee en Jack Kirby. Zelfs voor het halen van Stans
broodje ham ben je te laag. Zoiets vreet aan je. Dus nog vóór
je was aangetreden als nieuwe schrijver, wist ik al met welk
plan je speelde. Hernummeren. Hernummeren!
Ja, ik snap je. Als je hernummert,
ben jij gewoon verantwoordelijk voor alles sinds die nieuwe
nummer één. Staat beter op je cv. Maar ik waarschuw
je. Doe het niet. Wees een vent, weersta de verleiding, suck
it up. Voor je het weet, word je betrapt bij een onaangekondigde
controle van mijn actiefront en word je uitgeroepen tot de
meest gehate comicmaker sinds Chuck Austen. Dat gun ik niemand.
Zelfs Chuck Austen niet.