Je ziet er goed uit, tegenwoordig!
Het was 1994 toen ik je voor het eerst ontmoette, tijdens
de piek van je gloriejaren. Toen je aan de heup vergroeid
was met Fabian Nicieza, die andere schrijver van X-Men. Toen
je garderobe bestond uit zeventig identieke overhemden die
zo'n onvoorstelbare pijn aan mijn ogen deden, dat je ze haast
wel op Hawaï langs de weg móet hebben gevonden
nadat ze van een vrachtwagen waren gevallen. Ik heb zelfs
nog een foto van die stripbeurs. Fabian met verdraaid veel
meer haar dan nu, jij met die krankzinnige blik in je ogen.
Het was diezelfde krankzinnige blik
die ik jaren later herkende toen ik je weer tegen het lijf
liep op diezelfde stripbeurs. Jij was druk met je mobiele
telefoon, ik kuierde met topletteraar Richard Starkings door
de gangpaden. Als Richard niet uitgebreid naar je had gezwaaid,
was je ons zomaar gepasseerd. Je haar leek meer op het kapsel
van een verstokte hippie, de zenuwtics om je mond zouden elke
psychiater weken nachtmerries bezorgen en je bloeddoorlopen
ogen zouden niet misstaan op een groepsfoto van de afkickkliniek.
Vooruit, toen werkte je voor Top Cow. Ik zou ook niet voor
Top Cow kunnen werken zonder voorraad verdovende middelen.
Niettemin waren het geen jaren waar
je trots op kunt zijn. Het was namelijk ook de periode waarin
ik je werk voor de serie The Darkness moest vertalen. Je voorganger
Malachy Coney had al een bende van die serie gemaakt, maar
jij was nog erger. Want van jou weet ik, dat je wél
beter kunt. De zomer dat ik in het ziekenhuis lag, moest ik
ook een The Darkness van je vertalen. Op de laptop van mijn
oom en met allerlei slangetjes in mijn neus, infusen in mijn
pols en klysma's in mijn kont heb ik werk vertaald, dat onbegrijpelijk
was, dat bijna uit de voegen barstte van feitelijke fouten
en dat dialogen bevatte waar de slechtste soapschrijver de
neus voor ophaalt. Binnen twee dagen stond een maatschappelijk
werkster naast mijn bed. Of ik wellicht behoefte had aan een
gesprek met een therapeut.
De jaren erna werd ik langzaam beter.
En jij? Jij verdween helemaal uit beeld. Zo hard kan het zijn.
De ene dag ben je de gevierde held en liggen alle drugs voor
het oprapen, de andere dag sta je op straat en moet je bedelen
om een magere paginavergoeding voor een lullig scenario. Eigenlijk
ben jij de Robbie Williams van de comicwereld. Gelukkig raakt
alles wat ooit uit de mode was uiteindelijk weer in de mode.
Dat is toch ook de overtuiging waar Rob Liefeld zich dagelijks
aan vasthoudt. En dus is Fabian tegenwoordig terug bij de
grote uitgeverijen en schrijf jij lekker je verhalen voor
IDW. Ik gun het je. Zolang ik het niet moet vertalen, heb
ik daar helemaal vrede mee.
Daarom vind ik het fijn voor je, dat
je er tegenwoordig zo goed uitziet. Het haar kort, de kleren
eindelijk uit dezelfde eeuw als waarin we nu leven, niet langer
zwalkend en afgeleid maar gewoon alert en weer met humor.
Alleen die krankzinnige blik in je ogen, die blijft aanwezig,
daar zal ik je altijd aan blijven herkennen. Stiekem hoort
het bij je.