Je kent me niet, laat ik daar maar
mee beginnen. Je kent me niet, al hebben we meer dan tien
jaar geleden wel een keer op drie meter afstand van elkaar
gestaan, gescheiden door een dranghek en een pittige mensenmeute
voor de signeertafel waar je toen aan zat. Het was mijn tweede
keer in San Diego, de tweede keer dat ik de stripbeurs daar
bezocht en dat was ook het jaar waarin ik begon met het maken
van foto's. Toen ik je zag zitten, was ik als een kind zo
blij. Want jou had ik nog niet. Chris Claremont, Peter David,
Jim Lee, die wel. Maar ik had nog geen foto van jou.
Het waren best veel mensen die voor
je in de rij stonden. Zo populair was je toen nog. Vandaag
de dag gelooft niemand me meer als ik zeg, dat meer dan veertig
mensen jouw handtekening wilden, maar toen was het de normaalste
zaak van de wereld. En ik volgde jouw werk niet, ik had geen
comic van je bij me, dus ik zag mezelf niet achteraan die
rij aansluiten voor alleen een simpel fotootje. Vandaar dat
ik aan de andere kant van het dranghek een plek vond, eentje
waar ik op drie meter afstand van je kon komen. Het moet gezegd,
de ideale afstand voor een foto. Eén probleem: je keek
niet op. Zo druk was je met het maken van een schets voor
een meisje met een naveltrui. Een foto van je kruin leek me
niets, vandaar dat ik je naam riep. "Dan, over here!"
Maar je keek niet op. Ook niet toen
ik je nog een keer riep, deze keer ietsje harder. Toen ik
je voor een derde keer riep, nu zo hard dat de mensen voor
je in de rij met een mengeling van angst en argwaan naar mij
keken, wist ik het zeker: je hoorde me zeker wel, je negeerde
me alleen. Terecht? Schreeuwen om aandacht is onbeleefd en
ik negeer het ook als op straat iemand aan de overkant van
de gracht naar me joelt. Maar kom, dit is een stripbeurs.
Daar moeten de stripmakers worden gezien. Daar maken mensen
foto's. Als jij drie seconden op had gekeken, had ik mijn
foto gemaakt en had jij verder kunnen gaan met het staren
naar de ongetwijfeld platte buik van het meisje.
Jaren later moest ik weer aan dat
ene genante moment denken toen ik jouw nieuwe serie Tomb Raider
mocht gaan vertalen. Het was een reeks die het in Nederland
niet lang uithield, maar die twaalf nummers dat het duurde,
heb ik me moeten beheersen. Ik had namelijk bijzonder graag
je teksten genegeerd en vervangen door iets compleet anders.
Flauw? Kinderachtig? Ongetwijfeld. Maar niet minder flauw
en kinderachtig dan een stripmaker die een wanhopige fan een
leuke foto ontzegt. Gelukkig heb ik me kunnen inhouden. Op
die ene keer na. Die balloon waarin jij Lara Croft 'Yes' liet
zeggen en ik het vertaalde met 'nee'. Dat was mijn wraak.
Wat mij betreft, staan we quitte.
Daarbij moet ik toegeven, dat ik jouw werk altijd leuk vertalen
vond. Je kunt ook nog erg verdienstelijk tekenen en inkten,
dus laten we die oude koeien verder lekker terug de sloot
in duwen. Zolang jij een volgende keer gewoon op de foto wil,
is absoluut niets aan de hand.