Wat ben jij onvindbaar, zeg. Op het
internet, bedoel ik dan. Toen ik begon aan deze reeks correspondentie
met de schrijvers die ik ooit voor langere tijd heb vertaald,
heb ik van iedereen een fotootje opgezocht. Als illustratie
bij de brieven, maar toch ook gewoon voor mezelf. Een kwestie
van het visualiseren tijdens het schrijven. En het helpt,
zeker bij de mensen die ik nog nooit eerder heb ontmoet. Met
andere woorden, mensen als jij. Maar allemachtig, wat ben
jij onvindbaar! Uiteindelijk heb ik een screenshot moeten
nemen van een vaag filmpje op YouTube.
Stiekem moest ik daar wel om lachen.
Sinds de opkomst van internet als een massamedium heb ik namelijk
ook mijn best gedaan om ervoor te zorgen, dat niet overal
foto's van mij rondzwerven. Als iedereen zomaar kan opzoeken
wie de vreemde Hollander was die halverwege de jaren negentig
ontelbare brieven in Amerikaanse comics geplaatst kreeg, gaat
toch wat verloren van die mooie mythe. Ik wil de illusie in
stand houden, de betovering niet verbreken. Als ik al ergens
een foto van mij ontdek, vraag ik beleefd aan de eigenaar
van die site of dat plaatje kan worden verwijderd. Heb jij
dat ook? Is het bij jou exact zo? Heeft Todd McFarlane je
soms tot die video gedwongen?
Ja, dat zal je altijd zien. Dan heb
je jarenlang je eigen beeldrecht beschermd, duwt je baas je
ineens voor de camera. Maar in dit geval vrees ik dat je geen
andere keuze had. Het is namelijk wel Todd die je een kans
heeft gegeven. In een comicwereld waar het moeilijk aan de
bak komen is als je niet toevallig al minstens acht jaar een
reeks succesvolle televisieseries of films maakt, gaf hij
je de teugels over zijn geesteskind Spawn. Voor de zekerheid
stond zijn naam nog als de co-schrijver vermeld, maar dat
zegt niets. We kennen Todd allebei langer dan vandaag. Als
hij 'co-schrijver' is, betekent dat alleen, dat hij een cool
idee van twee zinnen op papier zet en dat jij dat verder mag
uitwerken. En dat heb je fantastisch gedaan. Het vertalen
van Spawn werd een genot.
Mocht je na zo'n compliment nu een
dosis cynisme en sarcasme verwachten, omdat ik die truc vaak
toepas bij andere schrijvers waarmee ik correspondeer, dan
moet ik je teleurstellen. Ik meen het namelijk. Toen jij en
tekenaar Greg Capullo samen aan Spawn werkten, ontstond iets
magisch, iets unieks, een synergie die stripmakers zelden
meemaken in hun carrière. De serie werd een 'urban
horror' en dat werkte. Het vertalen ervan ging als een zonnetje.
Okay, je was ruim de helft van je tekstkaders bezig met het
beschrijven van maden in rottend vlees, maar ik vermoed dat
dit de inbreng van Todd was. Iedereen die voor hem werkt,
moet vroeg of laat gaan schrijven over maden in rottend vlees.
Risico van het vak.
Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer
ik zeker weet dat jij net zo obsessief bent met fotootjes
op internet als ik. De successchrijver van Spawn, dat is een
mooie mythe. Niet iedereen moet zomaar kunnen opzoeken wie
die man was. Dus eh, als je wilt dat ik jouw foto hierboven
weghaal, hoor ik het wel.