Hoe is het met Wayne? Nee, sorry,
ik had mezelf nog zo beloofd dat ik die grap niet zou maken.
Doe ik het toch. Het is ook te verleidelijk. Al die jaren
dat ik correspondeer met grote namen uit de comicwereld en
niet één keer eerder heb ik naar jou geschreven.
Kun je nagaan. Sinds eind april van het jaar 2000 verlang
ik naar het maken van die grap. Nu ik de kans krijg, grijp
ik die met beide handen. Of het nu gepast is of niet, of iemand
anders de grap vijftien jaar na Wayne's World überhaupt
nog snapt, dat maakt mij allemaal niet uit. Dus, hoe is het
met Wayne?
Zo, dat hebben we ook weer achter
de rug. Mijn excuses dat je dat moest meemaken, maar ik vond
de grap in elk geval erg leuk. Het brengt ons wel bij dat
verbazingwekkende feit, dat dit voor het eerst is dat ik je
schrijf. En dat terwijl jij toch behoort tot de selecte club
schrijvers waar ik als vertaler veel plezier aan heb beleefd.
Ook als lezer. Preacher was de eerste kennismaking met jouw
werk en de grensverleggende wansmaak was wel wennen voor een
braaf knulletje dat altijd veilige strips over Spider-Man
had gelezen. Een serie over iemand die anderen zijn wil kan
opleggen en dan zegt, 'Go fuck yourself,' dat was toen geen
alledaagse kost.
Het waren jouw comics die mijn grenzen
als lezer verlegden en de mooie symboliek ontgaat mij niet
als ik besef, dat het ook jouw comics waren die mijn grenzen
als vertaler verlegden. Hoewel 'verleggen' waarschijnlijk
niet de beste term is. The Darkness hád domweg geen
grenzen. Het was mijn vierde Image comic, ik had al aardig
wat ervaring met grovere avonturen gekregen, maar toch zat
ik geregeld met rode wangen achter de computer als ik jouw
personages woorden in de mond moest leggen. Voor het eerst
werd openlijk en zonder warmte over seks gesproken, het aantal
martelscènes was toen al net zo hoog als in een gemiddelde
aflevering van de televisieserie 24 nu en ik mocht me keer
op keer uitleven op scheldwoorden die ik nauwelijks mijn eigen
mond uit kreeg.
Politiek incorrect of niet, je was
een ware verademing. Iedere twee maanden zorgden Spawn, Gen13
en Witchblade voor vertaaltrauma's waar twintig jaar therapie
nog geen deuk in zou kunnen slaan, maar ik keek altijd weer
uit naar een nieuwe The Darkness. Jouw teksten waren scherp
en fris. Dat maakte het werk tot een uitdaging en dus vind
ik het nog steeds jammer dat het zo kort heeft geduurd. Geen
van je opvolgers heeft kunnen tippen aan jouw niveau. Soms
was het zo erg, dat ik nog liever jouw oude nummers helemaal
opnieuw zou willen vertalen dan dat ik aan de nieuwe klus
begon. Maar ja, daar kreeg ik dan niet voor betaald. Dus uiteindelijk
zwichtte ik altijd.
Tegenwoordig verdoe jij je tijd nogal
eens bij twijfelachtige independents. Ik neem het je niet
kwalijk. Ik bedoel, ik vertaal tegenwoordig ook wel eens werk
van Roberto Aguirre-Sacasa. Je moet wat, hè? Die goede,
oude tijd van The Darkness zal ik echter nooit vergeten. Dat
was feest, echt een feest. Party on, Wayne. Party on, Garth.