Vandaag nemen we afscheid van Hope.
En terwijl ik dat zo uitspreek, besef ik wat voor een fenomenale
dubbele bodem dat is. Na decennia vol commerciële films
waarin alles van agenten en advocaten tot elfjes en gnomen
in close-up hun monoloog oplepelen over hoe de mens in donkere
tijden kan overleven als hij nog hoop heeft, voelt die zin
zelfs buitengewoon verfrissend. Hope is dood, Hope heeft ons
verlaten, Hope wordt verbrand tot niets anders overblijft
dan as. Hollywood durft die tekst nog niet aan, dus dan is
het aan ons.
De vriendin van Bryan Lee O'Malley.
Wat moet Hope een enorme hekel hebben gehad aan die omschrijving.
Jaar in, jaar uit timmerde ze hard aan de weg van een eigen
carrière, elke dag werkte ze tot diep in de nacht door
omdat ze dat nieuwe project koste wat het kost af wilde hebben
en dan hád ze eindelijk die graphic novel in de winkels,
werd ze alwéér gepresenteerd als de vriendin
van Bryan Lee O'Malley. Terwijl Bryan nooit werd aangekondigd
als de vriend van Hope. Hij had dat niet erg gevonden, want
'de vriend van Hope' klinkt net zo lekker dramatisch als 'het
afscheid van Hope', maar het punt is, Hope voelde zich door
het gebrek aan die zelfstandigheid miskend.
Ironisch genoeg leerde ik Hope niet
kennen als de vriendin van, maar als een eigenzinnig talent.
Haar zwierige lijnen vonden al in haar eerste professionele
werk precies die zo moeilijke balans tussen toegankelijk cartoonesk
en integer impressionisme. Salamander Dream en Gray Horses
ontpopten zich als simpele doch pakkende werkjes, wat in de
praktijk betekende, dat stripwinkels bleven zitten met stapels
onverkochte exemplaren. Tot één van de medewerkers
een briljant idee had en de comics ging verkopen met de sticker
'Door de vriendin van Bryan Lee O'Malley' op de cover. Daarna
verkochten ze meteen zo goed, dat de winkels om een herdruk
vroegen. Niet van Hope's comics, nee, van de sticker 'Door
de vriendin van Bryan Lee O'Malley'. U begrijpt de frustratie.
Vlak vóór haar dood
tekende Hope een contract met Simon & Schuster, een uitgeverij
met internationale allure en toch al gauw een stuk of dertig
treden hoger in aanzien dan het amateurisme van Oni Press.
Echt waar, vergeleken bij Simon & Schuster is Oni Press
een soort McDonald's van de comicwereld. Ze hebben daar niet
eens een administratie. De nota's van Hope werden ook telkens
betaald aan 'de vriendin van Bryan Lee O'Malley'. Als ik het
goed heb begrepen, komt begin volgend jaar op elke comic van
Oni een sticker met de tekst 'Van de voormalige uitgeverij
van de vriendin van Bryan Lee O'Malley'. Om gek van te worden.
Misschien is 'hopeloos' beter.
Vandaag nemen we dus afscheid van
Hope, de vrouw die altijd dapper heeft gestreden tegen het
predicaat 'de vriendin van Bryan Lee O'Malley'. Daardoor legde
ze de lat hoger dan menig ander talent en dus laat ze een
mooi oeuvre achter. Maar toch. Als we haar missen, zullen
we haar missen als de vriendin van Bryan Lee O'Malley. Hoop
op beter heb ik niet.