Vandaag nemen we afscheid van Jim.
Voor velen zal het een moeilijk afscheid zijn, een emotioneel
afscheid met tegenzin. De uitvaart betekent nu eenmaal, dat
u al die centen die u nog van hem zou krijgen definitief kunt
vergeten. De constructie waarbij hij zich failliet liet verklaren,
kon u omzeilen dankzij allerlei dure advocaten, maar ik ben
bang dat ook de beste strafpleiters niets kunnen beginnen
tegen deze akte van overlijden. Jim zal ons allemaal uitlachen,
lang en smakelijk, omdat hij gaat waar wij voorlopig nog niet
kunnen gaan.
Wie had ooit kunnen vermoeden, dat
de carrière van zo'n veelbelovende tekenaar zo snel
bergafwaarts zou gaan? Toen hij begon, gooide hij hoge ogen
met zijn door Japanse manga geïnspireerde animatiestijl,
het verkrijgen van een licentie voor een handvol comics over
de Transformers was dé grote verrassing van het decennium
en samen met zijn broer zette hij een kroon op het werk met
het oprichten van een eigen uitgeverij. Dat een enkele criticus
riep, dat hij niet kon tekenen, deed hem weinig. Toen hij
nauwelijks een paar jaar later zijn hele bedrijf financieel
de nek om had gedraaid en iederéén vond, dat
hij niet kon tekenen, deed het hem wél wat. Maar zijn
vlucht naar Mexico mislukte.
Pardon, wat zegt u? Ja, die meneer
die daar driftig aan het gebaren is. Wat? Dit is niet de uitvaart
van Pat Lee? Verrek, u hebt helemaal gelijk, ik zie het nu
ook in mijn aantekeningen. Wat onhandig. Ik ben de afgelopen
maanden ook zo vaak gevraagd als spreker op een crematie of
begrafenis, dat ik mijn teksten allemaal in dezelfde map stop.
Ik moet de verkeerde hebben gepakt. Mijn oprechte excuses.
Jim Lee, hier heb ik hem. Hoe kon ik me zo vergissen? Jim
was de stripmaker die ik door de jaren heen het vaakst heb
ontmoet. Elke keer dat ik de stripbeurs van San Diego bezocht,
nam hij ruim de tijd voor me en in Nederland mocht ik voor
de verandering gastheer spelen bij de Europese tournee. Op
een gegeven moment sprak ik Jim vaker dan mijn beste vriendin.
Jim was ook iemand die zoiets gemakkelijk
maakte. Gezegend met een eeuwig jong uiterlijk en die jongensachtige
glimlach, pakte hij vriend en vijand volledig in. Niemand
kon boos op hem worden. Dan goot hij een kan kokend hete koffie
over de hoogste redactionele baas bij DC heen en ging iedereen
over zijn nek van de brandwonden, maar dan deed Jim even een
Indiaan na en lag iedereen daarna meteen in een deuk. Zo kwam
Jim telkens weg met de gekste dingen, waaronder het missen
van alle deadlines voor All Star Batman. Jim was een soort
knuffelbeest, een pluizig cartoonpersonage dat geen kwaad
kon doen. Voor dat imago zou Pat Lee een dubbele moord begaan.
Vandaag nemen we dus afscheid van
Jim, de man die, mocht daar toevallig nog onduidelijkheid
over bestaan na mijn grote flater van zojuist, absoluut geen
Pat Lee heette. Want terwijl u zich afvraagt, of Pat Lee eigenlijk
nog wel leeft, denk ik dat mijn beste vriendin de enige is,
die Jim niet zal missen. Nu kan zij weer eens met mij afspreken.