Vandaag nemen we afscheid van Joe.
En als ik zeg 'we', dan bedoel ik daar dus ook alle verslaggevers
en cameramensen van CNN, NBC en driehonderd achtentwintig
andere nationale en internationale nieuwszenders mee. Als
de mensen achterin dit woord van welkom doorgeven aan de geluidstechnici
en assistenten die geen plekje meer in de kerk konden vinden,
zou dat heel fijn zijn. Voor de tolken en vertalers zal ik
na iedere alinea van mijn praatje een korte pauze inlassen.
Mocht het nu alsnog te snel gaan: na afloop ligt een gedrukt
exemplaar bij de uitgang.
'Hij komt nog te laat op zijn eigen
begrafenis.' Het is een cliché dat inmiddels zo enorm
is ingeburgerd, dat het op risico van zwaar lichamelijk letsel
wordt uitgesproken. Nu was Joe nooit echt vies van een ouderwets
cliché, omdat clichés nu eenmaal veel beter
verkopen, maar als één cliché niet voor
hem opgaat, dan is het die over het te laat komen op zijn
eigen begrafenis. Joe regelde altijd alles tot in de puntjes.
Tot in de details werd alles voorbereid, van de aankondiging
van een nieuwe serie tot een groot talent dat met een exclusief
contract bij de concurrent weg was gekaapt. Ook vandaag heeft
hij jarenlang voorbereid. Vandaar de uitnodiging in de vorm
van een persbericht.
Als ik denk aan Joe, kom ik onvermijdelijk
uit bij die keer dat hij in Nederland was. Dat moet zo halverwege
de jaren negentig zijn geweest, ergens op een stripbeurs in
het zuiden van het land. Joe was toen nog niet de hoogste
baas van Marvel. Hij modderde wat aan in zijn kleine hoekje
van de comicwereld en bracht in eigen beheer zijn comics uit
wanneer hem dat uitkwam. Ons gesprek was dan ook ontspannen.
Tot ik hem na een tijdje vroeg, of hij misschien een tekening
in mijn schetsboek wilde maken. Zelden eerder heb ik een volwassen
man zo lijkbleek zien wegtrekken. Hij legde uit, dat hij nooit
schetste tijdens stripbeurzen. Helemaal voor niemand. Op mijn
vraag waarom dan, sprak Joe de historische woorden, "I
get stage fright." Joe werd nerveus als hij moest presteren.
Wat dit nu heeft betekend voor zijn
seksleven, laat ik op een dag als deze graag in het midden.
Het gerucht gaat, dat hij ook alleen naar het toilet kon als
de volledige afdeling was ontruimd. Toen ik jaren later bij
Joe in New York op kantoor zat, heb ik nog eens naar zijn
plankenkoorts gevraagd. Hoewel hij toen vaag bleef, moet het
haast wel hebben gelegen aan zijn perfectionisme. Als Joe
zou zijn begonnen met schetsen tijdens stripbeurzen, dan zou
hij acht uur hebben zitten gummen en zou hij aan het slot
van de dag één tekening af hebben gehad. Uiteindelijk
heb ik hem alleen een comic laten signeren. Dat ging. Met
tegenzin. En duurde een kwartier.
Vandaag nemen we dus afscheid van
Joe, de man die zo veel plankenkoorts had, dat hij toch maar
liever niet zijn kist wilde passen. Vandaar dat hij er nu
een beetje verkreukeld bij ligt. Maar maakt u zich geen zorgen,
in de persmap vindt u een uitgebreid pakket aan foto's. Zodat
wij hem nooit, helemaal nooit hoeven missen.