Dat is lang geleden! Ken je me nog?
Natuurlijk ken je me nog. Jij was in 2001 immers ook de eerste
die naar mij kwam, de hand uitgestoken en de mond in een brede
lach gekruld, toen je signeerde bij CrossGen. En volgens mij
is dat de eerste keer dit jaar dat ik het woord CrossGen uit
mijn toetsenbord laat rollen. Ik was bijna vergeten hoe dat
voelde. Bah, het is alsof Mark Alessi persoonlijk met mijn
nagels over een groot schoolbord krast. Zullen we het straks
in 2006 gewoon ook nooit meer over CrossGen hebben? Lijkt
me een goed voornemen.
Hoe dan ook, jij signeerde in San
Diego bij die ene stand van twijfelachtig allooi toen je me
zo hartelijk toesprak. Dat verbaasde me, want wij hadden elkaar
nog niet eerder gezien of gesproken. Je kende me, zo legde
je uit, van mijn vele ingezonden brieven. Die had je blijkbaar
allemaal gelezen, zeker toen je bij DC zat en daar de schrijver
was van een paar series die ik trouw volgde. Je gaf me een
T-shirt, gesigneerde comics en je liet me tot verontwaardiging
van de drommen wachtende lezers voordringen bij tekenaar Jim
Cheung. Dat waren nog eens tijden! Sindsdien heb ik je niet
meer gezien. Ik had je adres, maar nooit een reden voor het
sturen van mail.
Nu, tijdens de donkere dagen voor
kerst, is dat echter anders. Ik heb namelijk met stomheid
de berichten gevolgd over jouw nieuwe klus. Ik vond het al
gek dat je opeens was gezwicht voor de surfbroekies bij Top
Cow, maar vooruit, Witchblade was ooit écht een goede
titel. Die keuze kon ik je dus vergeven. Nu duidelijk is,
dat je volgend jaar die herstart van Cyberforce gaat schrijven,
vrees ik voor je geestelijke gezondheid. Want wie wil in godsnaam
de herstart van Cyberforce gaan schrijven? En dat met Pat
Lee als tekenaar! De Pat Lee die ooit zijn eigen uitgeverij
financieel de nek om heeft gedraaid! De Pat Lee die mensen
tekent als robots en robots tekent als ingeblikte tonijnsalades!
Dat is niet zomaar een stomme keuze. Dat is creatieve zelfmoord.
Heb je dan niets geleerd van Paul
Jenkins? Ook hij was ooit veelbelovend. Een jonge hond die
het helemaal zou maken, een schrijver met een eigen stem en
een gouden toekomst. Tot hij voor Top Cow ging schrijven en
geen fatsoenlijk script meer inleverde. Dat verbaasde me niets,
want bij Top Cow is het maken van comics bijzaak. Daar ben
je veel te snel afgeleid door de surfjongens met ringbaardje
en korte broek. En natuurlijk die surfbabes die rondlopen
in bikini en minirok. Vandaar dat ik hoop dat het voor jou
niet te laat is. Dat je terug kunt. Zeg dat contract op, beweer
dat je tijdelijk krankzinnig was, dat je nu je geheugen kwijt
bent. Maar doe iets!
Kies voor je goede naam, niet voor
het grote geld. Anders kom ik je over vijf jaar tegen in San
Diego. Waar je ergens aan een miezerig tafeltje achteraf signeert.
Een tafeltje voor vergeten talenten van toen. Op een stoel
naast Paul Jenkins.