Hoe lang kennen wij elkaar nu al?
Ik kan het wel opzoeken, maar het moet ergens aan het eind
van de vorige eeuw zijn geweest, dat ik kennismaakte met jouw
schrijfwerk voor The Waiting Place. Je kunt zeggen wat je
wilt over die periode, maar het waren mooie tijden. Toen kon
je nog eens een grappige independent comic op de markt brengen
zonder dat daar ooit een haan naar kraaide. Vandaag de dag
wordt elke nieuwe maker na twee matig succesvolle nummers
weggelokt naar Marvel, Image of DC. Allemaal de schuld van
Tony Moore, zeg ik je.
The Waiting Place was het soort comic
dat anno nu ogenblikkelijk door Joe Quesada zou worden opgekocht.
Hij zou je een riante penthouse aanbieden, een eigen reeks
The Waiting Place lunchboxen en natuurlijk een erg bevallige
assistente die niet afwijzend zou staan tegenover zo nu en
dan een tikje op haar billen. Ergens is het dus wel ironisch,
dat je zes jaar later alsnog voor Marvel werkt. Zonder penthouse,
zonder lunchbox en zonder assistente. Het pleit voor je, dat
je daar niet moeilijk over doet. Dat je het die jonge talenten
van harte gunt en dat je enige voldoening kunt vinden in het
feit, dat jij juist zo hard hebt moeten vechten voor je plek
tussen de grote namen.
Uiteraard heb ik je werk voor Marvel
op de voet gevolgd. Joe stopt me al maandelijks een stapel
gratis comics toe en wat ik niet van hem krijg, dat koop ik
in de stripwinkel om de hoek. Want ik wil gewoon weten hoe
het met je carrière gaat. Hoe jij je ontwikkelt, met
welke tekenaars je samenwerkt en welke keuzes je verder nog
maakt. En ik ben blij, dat je zo trouw blijft aan je roots.
Jij was altijd al de ongekroonde koning van tienersoaps. De
gestileerde dialogen, het puberdrama, de hoog oplopende emoties
en natuurlijk de liefde; jij weet daar als geen ander raad
mee. Sentinel, over een puberknul die een reusachtige robot
vindt, ligt helemaal in jouw straatje. Maar de kroon op je
werk is toch wel Mary Jane, de twee liefste miniseries die
Marvel de laatste tijd heeft uitgegeven.
Comicpuristen moeten totaal niets
hebben van wat je doet met de jeugdige versie van Spider-Mans
vriendinnetje. Omdat het niet past in de gevestigde continuïteit.
Omdat de hoofdrollen inhoudelijk net zo goed door een handvol
onbekende personages vervuld hadden kunnen worden. Omdat de
connectie met Spider-Man niet meer is dan een commerciële
truc waarmee Joe nu de zakken van de aandeelhouders vult.
En al die tijd was ik de eerste die het voor je opnam. Omdat
ik Mary Jane ook echt een leuke serie vind. Maar nu lees ik,
dat de miniseries later dit jaar een vervolg krijgen in de
vorm van een heuse maandelijkse comic met als werktitel Spider-Man
Loves Mary Jane.
Je snapt dat ik je dán niet
meer kan verdedigen. Dat ik me misschien zelfs aansluit bij
de critici. Want als Mary Jane alleen maar haar eigen serie
kan krijgen als Spider-Man het onderwerp van de titel is,
dan moet je toch eens overwegen, of je niet beter The Waiting
Place onder het stof vandaan kunt halen. Misschien krijg je
dan wél eindelijk een penthouse, lunchboxen en een
assistente.