De afgelopen vijf jaar heb ik vier
mobiele telefoons gehad. Dat is redelijk veel voor iemand
die altijd riep, dat hij een hekel had aan mobieltjes. Daarbij
ben ik overspelig, want ik stap telkens over op een ander
merk. Binnen zes maanden ruilde ik de prehistorische Motorola
zonder T9 in voor de stevige Nokia zonder toeters en bellen,
die ik twee jaar later verving door een vederlichte Siemens
mét toeters en beltonen. En sinds vorig jaar ben ik
verliefd op mijn piepkleine Samsung met kleurenschermen en
camera.
Met variant covers heb ik een soortgelijke
ontwikkeling doorgemaakt, maar dan precies andersom. Vroeger,
begin jaren negentig, toen ik nog grootogig door de rekken
van de stripwinkel snuffelde en mijn hart op hol sloeg door
alle zinnenprikkelende tekeningen, was ik namelijk gek van
variant covers. Vooral de uiterst zeldzame covers lieten het
speeksel door de mond klotsen. Als van een bepaalde comic
dertien verschillende covers verschenen, moest ik die alle
dertien hebben. Maar tijden veranderen. Het enige speeksel
dat anno nu door mijn mond klotst wanneer iemand over variant
covers begint, is het speeksel dat hoort bij het schuimbekken
van mijn tirade.
Want jawel, ik heb een hekel aan variant
covers. Bij kleine uitgeverijen vind ik het niet zo erg, want
daar maken de extra opbrengsten van een variant cover meestal
net het verschil tussen wel of geen belegde boterham, maar
bij grote jongens als Marvel of DC vind ik het dus niet kunnen.
Daar is het een abjecte vorm van geldklopperij, een stupide
marketingmiddel dat op hetzelfde niveau staat als kinderarbeid,
slavernij en dierenmishandeling. Bovendien trekt het fout
volk aan. Van dat volk dat denkt, dat ze goud geld kunnen
verdienen met het massaal inslaan van de zeldzame covers,
zo de vraag kunstmatig hooghouden en de boel verzieken voor
fans voor wie het sparen van comics nog een hobby is. Uiteindelijk
stort de markt in elkaar, net als halverwege de jaren negentig.
Hebben we dan niets geleerd van die
eerste marktimplosie? Na tien jaar vol terughoudendheid is
de variant cover namelijk weer terug van weggeweest. Volle
kracht vooruit, de één nog zeldzamer dan de
ander. En ook nu zie ik grootogige jongetjes door de rekken
van de stripwinkel snuffelen. Ik herken mezelf in de nieuwe
generatie fans. Het hart dat op hol slaat. Het speeksel dat
door de mond klotst. Ik heb medelijden met hen. Ik wil de
stapel comics uit hun handen grissen en op de planken terugzetten.
Want ik weet, dat ze anders over een tien jaar zitten opgescheept
met drie boekenplanken vol variant covers die ze aan de straatstenen
niet kwijtraken.
Ik zie een schone taak voor jou, als
de hoofdredacteur van Marvel. Schrijf een referendum uit en
laat fans kiezen: wel of geen nieuwe variant covers. Misschien
snap je dan eindelijk iets van mijn verhalen over óns
referendum over de Europese Grondwet. Dat een referendum vaak
'nee' uitlokt. Daarom zie ik zo'n coverreferendum ook met
vertrouwen tegemoet. Ik stem zéker tegen. Helemaal
als ik mijn stem mag sms'en.