Mag ik je eigenlijk wel 'Orly' noemen?
Het floepte er zomaar uit. Ik weet ook niet waarom ik het
deed. In een handgeschreven brief zou ik nooit dat soort joviale
afkortingen gebruiken. Dan zou ik je misschien hebben aangeschreven
met meneer. Met de komst van e-mail is die beleefdheid echter
uitgestorven. Laatst nog, toen kreeg ik een mailtje van een
tienjarige die een vraagje had over mijn site. Weet je wat
zijn aanhef was? 'Yo, dude!' Ja, echt waar, niet verzonnen.
Net zomin als het meisje dat mij met 'ouwe rukker' aanschreef.
Daarbij komt, dat wij elkaar niet
kennen. Je hebt geen idee wie ik ben en dat neem ik je niet
kwalijk. Je kent me niet, maar je hebt wel zomaar opeens een
brief van mij in je mailbox liggen. Eentje met, zoals gezegd,
misschien een wat te joviale aanhef. Dat móet voor
enkele vraagtekens hebben gezorgd. Daarom zal ik mezelf in
het kort voorstellen. Mijn naam is Olav. Ik ben werkzaam in
de comicwereld en in dat kleine wereldje ben ik een soort
van pseudo-celebrity. Zegt men, want dat zou ik uiteraard
nooit over mezelf roepen. Sinds een jaar of vijf heb ik een
eigen website, waarop ik artikelen en recensies schrijf over
hobby's als comics, televisie en films.
Het is vanwege die laatste hobby dat
ik je vandaag schrijf. In Nederland gaat Kingdom of Heaven
deze week in première en ik zou je graag vragen, of
je in het vervolg niet meer in dat soort films wilt meespelen.
Van die films waarin je met fier wapperende haren een zwaard
of een pijl en boog trekt en de camera naar je toe beveelt
voor een zwoele close-up. Daar zou ik je eeuwig dankbaar voor
zijn. Ik heb namelijk een handvol bijzonder lieve vriendinnetjes
waarmee ik geregeld naar de bioscoop ga en al sinds de eerste
Lord of the Rings moet ik tien weken vóór en
tien weken ná de première van jouw nieuwste
films hun gezeur aanhoren of ik alsjeblieft, alsjeblieft met
hen mee wil naar de bioscoop. En dat moet ik dan weigeren.
Sinds Troy ga ik zelfs uit principe niet meer naar jouw films.
Waarom? Dat leg ik je uit aan de hand
van een uiterst treffende anekdote. Vorige week ging ik met
één van die hierboven genoemde vriendinnetjes
naar de bioscoop. Boeiende film, fijn gezelschap; alles koek
en ei tot ik na afloop halverwege het traject tussen zaal
en uitgang mijn vriendinnetje kwijtraakte. Stond ze in de
foyer bijna kwijlend tegen de poster voor Kingdom of Heaven
geplakt. Ik overdrijf niet wanneer ik zeg, dat ik haar los
heb moeten rukken. De gehele terugweg heeft ze zwijmelend
voor zich uit gestaard. Kwam geen woord meer uit. Ik zat dan
wel naast haar, maar haar gedachten waren bij jou, je wapperende
haren, je zwoele close-up.
Andersom zou het nooit gebeuren. Geen
vriendinnetje dat mij kwijtraakt aan een filmposter met een
halfnaakte Angelina Jolie of Lauren Graham. Maar bij dames
ligt dat anders. Jij en dames, dat is een dodelijke combinatie.
En dus vraag ik of je daarmee wilt ophouden. Met dat lonken.
En die films. Gewoon, een jaartje of vijf. Alsjeblieft?