Weet je nog? Weet je dat ik je zeven
maanden geleden een fax heb gestuurd die ik afsloot met de
zin, "Als het zo doorgaat, ben jij bij het verschijnen
van X-Men 3 gewoon weer de vaste schrijver van Uncanny en
New X-Men"? Nou, de eerste helft van die voorspelling
is al mooi uitgekomen, dus dat gaat de goede kant op. Misschien
moet ik volgende week bij zo'n zweverig esoterische winkel
een kristallen bol kopen en als het Orakel van Zeist allerlei
emotionele kneusjes een zonnige toekomst voorspellen. Verdien
ik er nog wat mee, ook.
Persoonlijk vind ik het wel goed dat
jij volgend jaar de opvolger wordt van Chuck Austen. Hoewel,
'opvolger' is toch echt te veel eer voor die knullige broodschrijver
die een ooit zo uitdagende comic binnen enkele jaren vakkundig
heeft omgevormd tot een dramatisch dieptepunt op de releaselijsten.
Onlangs heb ik met mijn stomme kop weer een paar nummers van
hem gelezen. Had ik misschien beter niet kunnen doen. Wist
je dat hij werkelijk elke dialoog uit laat draaien op een
ruzie? En het gaat zo vaak over seks, dat ik tegenwoordig
al hoofdpijn krijg als ik een mooi meisje zie. Nee, niks 'opvolger.'
Laten we het lekker op 'vervanger' houden.
Dat je bij je terugkeer een toptekenaar
als Alan Davis krijgt toegewezen, is helemaal goed nieuws.
Als je hem maar niet mee laat schrijven. Ik kan me de vorige
keer herinneren dat hij aan de verhalen heeft meegewerkt en
dat was niet bepaald een memorabele periode in de geschiedenis
van de X-Men. Alan moet zich als goed schoenmaker bij zijn
leest houden, dan hoor je daar verder niemand over. Trouwens,
ook de naam Terry Kavanagh wil ik niet zien tussen de credits!
Onder geen enkel beding. Al heb je nog zo weinig inspiratie,
al is de deadline nog zo strak en al staat de koerier bij
je op de stoep, je schrijft álle verhalen zelf. Alleen
dan heb ik vertrouwen in je als de verloren Messias van alles
wat met de hoofdletter X te maken heeft.
Hopelijk duurt je triomftocht ditmaal
langer dan een paar jaar terug. Toen maakte je de fout door
te denken dat je zesenveertig nieuwe personages kon introduceren
in een verhaal dat zo gecompliceerd was, dat het per pagina
drie subplots nodig had. Zo werkt dat dus niet meer in de
comicwereld. Als je op oude voet doorgaat, word je net zo
snel weer met pek en veren afgevoerd. In de eenentwintigste
eeuw moet alles kort, afgerond en toegankelijk. Bovendien
zou ik de eerste zes maanden woorden van meer dan vier lettergrepen
mijden. Na al die tijd Chuck Austen moeten je lezers eerst
weer wennen aan normaal taalgebruik.
Met deze wijze raad moet je het voorlopig
doen. In Nederland vieren we morgen Sinterklaas en die avond
moet ik in de buurt bij een paar kennissen aanbellen zodat
de kinderen denken dat de Sint echt langs is gekomen. Wie
zoet is, krijgt lekkers, wie stout is een Uncanny X-Men door
Chuck Austen.