Las gistermiddag in een wegwerpkrant
toevallig twee artikelen die samen als een legpuzzel in elkaar
pasten. In het eerste katern werd gemeld, dat ruim zes miljoen
Nederlanders regelmatig aan sport doen. Tegen de tijd dat
je als bezorgd burger, die altijd schrikt van de berichtgeving
over het hoge aantal mensen met structureel overgewicht, de
slingers uit de kast hebt gehaald, duikt tien pagina's verder
de kop op dat zestig procent van de Nederlanders te weinig
beweegt. Dat schiet dus niet op. De gulden middenweg bestaat
blijkbaar niet.
Bij jullie in Amerika is de verhouding
veel schever. Ergens is het logisch, want met zo'n uitgestrekt
land is het zomaar honderdvijftig kilometer heen en weer fietsen
naar het nabijgelegen dorpje alleen voor de grootste sadomasochist
geen onneembare horde. Je pakt sneller de auto, wordt weer
blootgesteld aan verleidingen van fastfoodrestaurants en voor
je het weet, ben je het type dat midden in de nacht met een
zak chips op de bank naar het teleshoppingkanaal kijkt. En
opeens snap je waarom 's nachts thigh-masters en ab-crunchers
te koop worden aangeboden.
Deze week heeft onze overheid zich
ermee bemoeid. Niet rechtstreeks, nee, op een zeer slinkse
wijze. Kijk, vanwege de aanhoudende warmte hebben we een schreeuwend
gebrek aan stroom. De centrales schermen met 'code rood,'
toch een term die je doorgaans associeert met de televisieserie
Star Trek. In het ergste geval kan de stroom zelfs uitvallen.
Je kon de paniek bij de grote bedrijven ruiken! Zonder stroom
ligt het zo goed als volledig geautomatiseerde Nederland namelijk
plat op zijn kont. Vandaar dat, zo heb ik uit betrouwbare
bron, op de meeste kantoren een fiets aan een dynamo is gekoppeld,
mocht de boel echt uitvallen. Iedereen komt in ploegendienst
aan de beurt. Prachtig twee vliegen in één klap,
want men is in beweging én zorgt voor stroom.
Diezelfde dag las ik op internet juichende
berichtgeving over Marvel. Jullie hebben deze week de cijfers
voor het tweede kwartaal bekendgemaakt en dat is niet mis.
Een verviervoudiging van de opbrengst. Wauw. Het rolt ook
indrukwekkend van je tong, moet ik toegeven. Als je het zegt,
proef je bijna de kaviaar. Heerlijk voor de aandeelhouders,
prima nieuws voor fans en een veer in de kont van de hoge
jongens. Misschien vind je me een zeur, maar ik ben zo bang
dat tien webpagina's verderop stiekem een bericht is verstopt
dat de kosten eveneens zijn verviervoudigd en dat niemand
van ons dat puzzelstukje heeft opgemerkt. Dat schiet dus niet
op.
Mijn advies is, volg het voorbeeld
van de Nederlandse overheid en grijp in. Maakt niet uit hoe,
als het maar voor blinde paniek zorgt. Desnoods geef je een
winstwaarschuwing. Aandeelhouders ijsberen zich telefonerend
een weg door het tapijt, fans rennen ter ondersteuning van
hun favoriete uitgeverij naar de stripwinkels en de hoge jongens
wippen uit vrees voor hun baan de hele dag op hun stoel. Prachtig
twee vliegen in één klap, want men is in beweging
én zorgt voor gratis aandacht.