Vandaag heb ik nergens zin in. Ruim
twee jaar ben ik het gewillige klankbord geweest van iedereen
die iets voorstelt in de comicwereld (en sommigen die dénken
dat ze iets voorstellen), maar deze week heb ik het punt bereikt
waarop ik de spreekwoordelijke stekker eruit moest trekken.
Even helemaal niks.
Het lijkt wel of iedereen wat van
me wil. Rob Liefeld hing gisteren jengelend aan de telefoon
omdat hij vindt dat ik zijn nieuwe Youngblood onterecht heb
afgekraakt, Joe Quesada heeft me middels een lange fax laten
weten dat hij binnenkort wil brainstormen over nieuwe ideetjes
om de marketingmachine draaiende te houden, Frank Miller stuurde
een triomfantelijk sms'je dat deel drie van The Dark Knight
Strikes Again alsnog deze zomer verschijnt en van John Byrne's
advocaten heb ik een brief ontvangen waarin ze onderstrepen
dat hij 'fucking hetero' is. Laat me toch met rust!
Is iedereen gek? Leven op deze wereld
louter sneue kneuzen, wandelende zenuwinzinkingen en niet-sporende
chaoten? Vaak denk ik van wel, want het beperkt zich helaas
niet tot mijn omgang met mensen die comics maken. Zo was ik
laatst door een goede vriendin (na deze brief waarschijnlijk
een zeer vage kennis) uitgenodigd voor een etentje. Bij binnenkomst
werd ik begroet door een overduidelijke geur van haarkleurshampoo.
Al snel ontdekte ik dat ze niet alleen blond van buiten, maar
ook erg blond van binnen was. Vreemd, want dat was me vroeger
nooit opgevallen. Aan de andere kant had ik haar niet eerder
van dichtbij als keukenprinsesje from hell aanschouwd.
Het begon bij het schillen van de
aardappels. Volgens het gezegde stoot een ezel zich niet tweemaal
aan dezelfde steen, maar blijkbaar vindt die ezel het wel
humor om tot twee keer toe een versgeschilde aardappel rechtstreeks
in de volle vuilnisemmer te laten vallen. Een sappig stukje
vlees belandde na een grove mishandeling niet netjes op het
bord maar juichend op de vloer en toen ze begon met het graaien
in een keukenkastje vol met vervaarlijk wankelende apparaten,
ben ik stilletjes de deur uit geslopen. Ik ga over twee weken
wel kijken of het huisje er überhaupt nog staat. Het
zal me eigenlijk niet verbazen als ik slechts een smeulende
krater aantref.
Vanochtend is de emmer dus overgelopen.
Grote kortsluiting in mijn brein. Waarschijnlijk een sociaal
contactje dat is losgeschoten. Ik was toe aan onverdunde rust.
Gewoon een weekje isolatie. Vanaf dat moment heb ik mijn e-mail
geblokkeerd, heb ik de fax ondersteboven in de prullenbak
gezet, mijn telefoon uitgezet en mijn computer in een zomerslaap
gesust. Daarbij heb ik de brievenbus dichtgespijkerd en alle
deuren op de knippen gedaan. En ik heb een lijstje gemaakt
van dingen die ik na mijn sabbatical week moet doen.
Mooie ambities, hoor. Maar of het
werkt? Voor hetzelfde geld begint de sleur opnieuw. Zou het
soms helpen als ik voor al mijn vrienden, collega's en vage
kennissen een potje donkere haarkleurspoeling koop? Of begint
een minder blonde wereld bij jezelf?