De wereld brandt. Dinsdag 11 september
kijk ik met open mond naar de beelden uit Amerika. Ik heb
zo'n vermoeden dat ik op dat moment niet de enige was. Met
groeiende verbazing zie ik hoe de torens van het World Trade
Center instorten en hoe een deel van het Pentagon het begeeft.
Nerveus vraag ik me af waarom Bruce Willis nog niet in actie
is gekomen, maar dan realiseer ik me dat dit geen verfilmd
boek van Tom Clancy is. Geen special effects, geen optische
illusies, geen redding op het nippertje. Dit is de keiharde
realiteit.
De wereld brandt en wij maken alles
live mee op CNN. Langzaam druppelen de amateurbeelden van
de ramp op Manhattan binnen. Vanuit veel verschillende hoeken
wordt getoond hoe de twee vliegtuigen zich door de stalen
kolossen boren. Afgrijselijke beelden van kamikazeacties met
slechts één doel: het opzettelijk wegvagen van
duizenden onschuldige levens. En waarvoor? Een statement tegen
het kapitalisme? Een diepgewortelde haat jegens de gehele
westerse wereld? De beesten die dit op hun geweten hebben,
zijn geestelijk diep in de war en ik wens hen vanuit de grond
van mijn hart alle ooit door Tara Singh Varma voorgewende
terminale ziektes toe.
In blinde paniek springen complete
afdelingen uit de ramen van de twee torens. Hoe gaat zoiets?
Belt de koffiejuffrouw naar huis om haar man te vertellen
dat ze zielsveel van hem houdt? Vraagt de ijdele accountant
of hij zijn haar nog even mag kammen? Wordt er gestemd? Verbranden
of springen? Keurig in het driedelig grijs of fleurig mantelpakje.
Een collectieve keuze voor een snelle dood vierhonderd meter
lager op het beton. Het is een keuze die je niemand toewenst.
Ik wil niet kijken, maar ik kan de knop niet omzetten. Alle
beelden branden zich op mijn netvlies. Waar ooit de twee stalen
en betonnen erecties van het Amerikaanse kapitalisme stonden,
is niet meer over dan een impotent hoopje brandend, rokend
en smeulend puin.
De wereld brandt, maar jullie, mijn
beste brandweerlieden, politieagenten, hulpverleners, vrijwilligers
en bezorgde burgers, jullie wisten meteen wat jullie te doen
stond. Ik zie jullie met gevaar voor eigen leven over al die
wankele constructies klauteren, op zoek naar slachtoffers.
Vol bewondering kijk ik toe hoe een dokter die toevallig in
de buurt is eerst zelf ternauwernood aan een hagelbui glasscherven
ontsnapt en daarna meteen kijkt of hij anderen kan helpen.
En zo zijn er meer verhalen. Jullie zijn de kanjers, jullie
zijn de echte helden. Geen acteur die obligaat zijn teksten
van de autocue leest, maar gewone mensen van vlees en bloed.
De wereld brandt, Amerika rouwt, sportevenementen
worden afgelast, films worden teruggetrokken of uitgesteld,
comics worden voor het eerst in jaren niet uitgeleverd, maar
het is dankzij helden als jullie dat wij ons realiseren dat
het leven doorgaat. Jullie laten ons zien dat terroristen
gebouwen kunnen vernietigen en levens kunnen wegvagen, maar
dat niets het menselijke doorzettingsvermogen kan aantasten.
Tijdens grote rampen staan grote helden op. En jullie zijn
de grootste.