Bedankt voor die uitgebreide fax van
gisteren. Eerst vroeg ik me af hoe je in vredesnaam aan mijn
nummer was gekomen, maar ik neem aan dat Joe je dat gewoon
heeft doorgegeven. Doet hij wel vaker. Soms ontvang ik post
van mensen waar ik zelfs nog nooit van heb gehoord en dan
blijkt achteraf dat ze op zijn advies mij toch even wilden
raadplegen. Waarom? Omdat hij weet dat ik eerlijk voor mijn
mening uitkom. Zo heb ik Jim ooit een visuele opschepper genoemd
en Chris voor nostalgische oude zeur uitgemaakt.
Vaak helpt het, want zoals je waarschijnlijk
zelf weet, hebben Jim en Chris na mijn ongezouten kritiek
de koppen bij elkaar gestoken en zijn ze aan de slag gegaan.
Hun werk voor de serie wordt nu, een krappe tien jaar na dato,
nog steeds als revolutionair op het gebied van superheldencomics
beschouwd. Waarschijnlijk wil Joe daarom dat je eerst met
mij wat puntjes doorneemt, voor je halverwege volgend jaar
aan de grote klus begint en één van de opvolgers
van Chris wordt.
Laat ik maar vooropstellen dat je
de overgang echt zo geleidelijk mogelijk moet laten verlopen.
Okay, ik weet dat Scott de vier tussenliggende maanden beide
series voor zijn rekening neemt, maar dat is een te korte
periode. Nee, als jij begint, zal de lezer je zonder twijfel
met Chris vergelijken. Al je plannen die je in je fax noemt,
kunnen dus in de prullenbak. Als je direct al het soort verhalen
gaat schrijven waar je om bekend staat, zie ik het erg somber
voor je in. Het achterwege laten van uitleg en een plot zo
opbouwen dat iedereen zelf de rode draad moet ontdekken, dat
kan tijd dus niet. Tekstkaders mag je niet gebruiken voor
het toevoegen van inzichten in de personages, maar juist voor
het uitgebreid vertellen en saai herhalen van wat er eigenlijk
gebeurt.
Van groot belang, is dat je de dialogen
helemaal anders moet benaderen. Daarbij kun je het woord 'realisme'
voorlopig wel schrappen. Geen boeiende dialogen die uit het
leven zijn gegrepen, geen filosofische monologen, maar doodgewoon
herkauwen wat er aan de hand is. Toegegeven, dat is dubbelop,
want vaak maken de tekeningen al duidelijk wie wat doet en
waarom. Maar daar is de lezer onder supervisie van Chris nu
eenmaal gewend aan geraakt. De cultuurschok mag niet te groot
zijn. Laat de lezer eerst wennen aan het idee dat niet alle
personages elkaar om de twee balloons met de naam en toenaam
aanspreken.
Het zal vooral in het begin moeilijk
zijn, maar geloof me, het zal vruchten afwerpen. Na een overgangsperiode
van een maand of zes kun je namelijk langzaamaan overstappen
naar je gebruikelijke vertelstijl. Binnen een jaar heb je
de comic dan omgetoverd tot een goede en vooral leesbare serie
en ik weet zeker dat iedereen je daar zeer dankbaar voor zal
zijn. Mocht je in de tussentijd nog vragen hebben: je hebt
mijn nummer!